Tekenaar: Grzegorz Rosinski (Polen) • Scenarist: Jean Van Hamme (België) • Uitgever: Casterman • Collectie: Wordt Vervolgd Romans (1988) • Eerste druk: 1988 (SC), 1999 (HC), 2001 (deel 1 en 2), 2002 (deel 3) • Uitvoering: SC (1988) en HC (1999), zwart-wit en HC, kleur (2001, 2002)
Dit album kwamen we al eens tegen als hoogst genoteerde album in de BelgenTop en maakt ook in deze top dus zijn supersteruitstraling waar. "De troosteloze wereld van Daar is er een vol oorlog. Drie Onsterfelijken bekampen elkaar met hun legers in een eindeloos lijkend gevecht waarin het devies één tegen één, allen tegen allen de toon voert. Maar er gloort een sprankeltje hoop! En wel in de persoon van het nietigste, meest weerloze schepseltje dat Daar heeft voortgebracht: J'on de Chninkel. Door middel van sommige lijnen zwaarder aan te zetten en te werken met rasters en vetkrijt om bepaalde materiaaleffecten te creëren, dwingt Grzegorz Rosinski zichzelf een illusie van 'kleur' te scheppen zonder kleuren te gebruiken. Zwart-wit komt meer artistiek over en spreekt daarom een kleiner publiek aan. Niettemin handhaaft De Chninkel al sinds zijn ontstaan in 1988 belangrijke podiumplaatsen in allerhande 'eeuwige' en 'tijdloze' toplijstjes 'aller tijden'. Na de successen van Thorgal en de toen nog jonge reeks XIII verbluft Jean Van Hamme ook de meerwaardelezer." In 2001 kwam het tot een opdeling van het album in drie verschillende albums (met extra schetsen), deze keer in kleur geschilderd door Graza die ook al Thorgal voor haar rekening nam. Zowel de zwart-witedities als de albums in kleur blijven nieuwe lezers bekoren en worden om de zoveel jaar herdrukt.
Aantal genomineerde albums van Grzegorz Rosinski: 20/313
Aantal genomineerde albums van Jean Van Hamme: 13/313

Auteur: Art Spiegelman (Verenigde Staten) • Uitgever: Oog & Blik, OOg & Blik | De Bezige Bij (integrale 2009) • Eerste druk: 1987, 1995 (deel 1), 1994 (deel 2), 2004 en 2009 (integrale) • Uitvoering: SC, zwart-wit
In 1944 tekende de Franse tekenaar Edmond-François Calvo Het Beest Is Dood met wolven als Duitsers, konijnen en ooievaars als Fransen en bulldogs als Britten. De lieflijke tekenstijl lag zo dicht bij die van Walt Disney dat deze laatste protesteerde en Calvo de snuiten van zijn wolven deed hertekenen voor latere herdrukken van het album en een vervolg. 28 jaar later publiceerde de Amerikaanse tekenaar van Poolse komaf Art Spiegelman een eerste versie van Maus in het tijdschrift Funny Animals met katten als nazi's en de onderdrukte Polen als muizen. Zijn doel om een verhaal, het verhaal van zijn vader Vladek, over de Holocaust te vertellen, herbegon hij nog eens acht jaar later in het zelfopgerichte undergroundblad Raw. Toen had hij de toon wel goed in zowel tekst als verhaal. In een hoekige en minimalistische tekenstijl (je ziet zelden een mondje, alle expressies zitten 'm in de wenkbrauwen) portretteerde hij zichzelf die zijn vader uithoort over hoe hij de Holocaust en zijn verblijf in Auschwitz overleefde. Zo vanzelfsprekend ging dat niet, in Maus komen wrevel, botsingen en ruzies voor. Vladek is in het heden ook niet de sympathiekste knakker. Zijn gebrekkige taalgebruik lokt bovendien irritatie op bij menig lezer. Maar zijn in beeld gebrachte herinneringen blijven je als lezer aan de ribben plakken. De voltooiing van het tweeluik mocht Vladek niet meer meemaken. Hij stierf in 1982. Met Maus kreeg Spiegelman alle mogelijke erkenningen, een speciale Pulitzer Price incluis. Hij hielp het stripmedium mee verhuizen van de comic shop en stripspeciaalzaak naar de boekenwinkel.
Aantal genomineerde albums van Art Spiegelman: 2/313

Auteur: Craig Thompson (Verenigde Staten) • Uitgever: Oog & Blik / Atlas • Eerste druk: 2004 • Uitvoering: SC, zwart-wit
"In deze bijna zeshonderd pagina's tellende autobiografische strip schreef Craig Thompson zijn geloofstwijfels, liefdesperikelen en nostalgische herinneringen van zich af in een verhaal dat geen enkele lezer onberoerd liet. In 2004 brachten Oog & Blik en Atlas een vertaling van zijn Blankets uit onder de wat eenzijdige titel Een Deken van Sneeuw. De dekens uit de oorspronkelijke titel verwijzen immers evenveel naar een onbezorgde kindertijd als naar het toedekken van enige geloofsdiscussie in Thompsons oorspronkelijke milieu. Een eerste troef van dit boek vormt het prachtige tekenwerk. De personages lijken weggelopen uit een stripverhaal van Blutch (Rapido Moderna) terwijl Thompson in interviews ook wel Edmond Baudoin als groot voorbeeld vernoemt. Dit combineert de auteur met een grote leesbaarheid en dynamiek die je verhinderen het album neer te leggen vóór de laatste pagina is omgeslagen. We kennen weinig stripauteurs die het Thompson honderden bladzijden lang zullen nadoen. Naast het tekenwerk overtuigt echter ook het verhaal. De talloze thema's die Thompson aansnijdt, komen allemaal diepgaand aan bod en worden op een prachtige manier verweven tot, jawel, een geslaagd deken van verhaallijnen. Weinig stripverhalen kregen zoveel lof toegezwaaid als deze striproman, tot complimenten van collegatekenaars als Art Spiegelman (Maus) en Matt Groening (The Simpsons) toe. Dit stemt natuurlijk tot een dosis gezonde argwaan, een hype is immers altijd voorbestemd om te ontgoochelen. Zo niet met Een Deken van Sneeuw. Welgeteld 582 pagina's lang blijft het boeien en ontroeren." (geciteerd uit deze bespreking)
Aantal genomineerde albums van Craig Thompson: 1/313

Tekenaar: Juanjo Guarnido (Spanje) • Scenarist: Juan Díaz Canales (Spanje) • Uitgever: Dargaud • Eerste druk: 2000 • Uitvoering: SC, kleur
"Het eerste album van dit Spaanse duo was meteen een schot in de roos. Al bij het doorbladeren weet je gewoon: dit is een verdomd goeie strip! Juanjo Guarnido was animator bij Disney en tekende de godganse dag oerlieve, ontwapenend schattige diertjes waar Disney het patent op lijkt te hebben. Misschien uit frustratie dat hij zijn strip bevolkte met harde, gemene, zwartgallige, kruiperige dieren — beesten eigenlijk.
John Blacksad is een zwarte kat (hij heeft wat weg van Bagheera, de panter uit Jungle Book) en privédetective. Uitdagend kijkt hij je aan op de cover. IJzig staat hij bij het lijk van een oude geliefde, een gevierde actrice. Hij is vastbesloten de moordenaar te vinden. Z'n uiterst efficïente zoektocht leidt 'm naar een zekere Leon. Hij zou wat gehad hebben met de filmster, zij had een zwak voor mannen: met één had ze niet genoeg. Vanaf dan staat een slang de speurder naar het leven en als hij uiteindelijk Leon vindt, begraven op het kerkhof, belagen nog eens twee zware jongens de steeds dieper in de problemen zinkende kater. Gelukkig wordt hij de poot boven de kop gehouden door een politiecommissaris, want de affaire leidt naar de hoogste regionen. Blacksad krijgt vrij spel en maakt er gretig gebruik van... De sfeer, de inkleuring, de tekeningen (ja, die meesterlijke tekeningen!), de zwarte ondertoon, het verhaal, the whole shebang kortom, alles zit goed." (geciteerd uit deze bespreking)
Aantal genomineerde albums van Juanjo Guarnido: 3/313
Aantal genomineerde albums van Juan Díaz Canales: 3/313

Auteur: Marjane Satrapi (Iran) • Uitgever: Atlas • Eerste druk: 2001 (deel 1 en 2), 2003 (deel 3), 2004 (deel 4), 2005 (integrale) • Uitvoering: SC, zwart-wit
"Een stripverhaal getekend door een Iraanse vrouw. Je komt het niet elke dag tegen. Iran is nu niet meteen het mekka van het stripverhaal. En vrouwen kunnen er, om het zacht uit te drukken, niet echt genieten van veel vrijheid. Daarom verhuisde Marjane Satrapi naar Frankrijk om er te studeren en te tekenen. En dit laatste met succes. Marjane is tien jaar wanneer de bloedige opstand tegen de sjah begint. Ook haar rijke en moderne ouders betogen tegen de beknotting van de vrijheid en het opsluiten van mensen met linkse ideeën. De sjah bezwijkt onder de druk en treedt af. De vrijgelaten gevangenen, waaronder een oom van Marjane, vertellen gruwelijke verhalen over de folterpraktijken van het gevallen regime. Maar wanneer in 1979 Ruhollah Khomeiny aan de macht komt, wordt snel duidelijk dat de nachtmerrie nog lang niet voorbij is.
Dit lijkt allemaal zware kost. Toch is het zeker geen deprimerende strip. Satrapi loopt niet te koop met wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ze is vooral een boeiend verteller. Pijnlijke en aangrijpende ervaringen wisselt ze af met humor en dat maakt Persepolis meer dan leesbaar. Het was David B. die Satrapi ervan overtuigde om Persepolis te tekenen. Hijzelf maakte al furore met zijn eigen autobiografische reeks Vallende Ziekte. En het moet gezegd, de tekenstijl van Satrapi is duidelijk beïnvloed door David B.: zwart-wittekeningen, tot de essentie herleid, want het verhaal primeert." (geciteerd uit deze bespreking) Ondertussen bewerkte Satrapi haar eigen stripverhaal naar een animatiefilm die in Cannes werd bekroond met de juryprijs en een oscarnominatie in de wacht sleepte.
Aantal genomineerde albums van Marjane Satrapi: 3/313

Tekenaar: Dave Gibbons (Engeland) • Scenarist: Alan Moore (Engeland) • Uitgever: Baldakijn Boeken (deel 1 tot 6), De Vliegende Hollander (integrale) • Eerste druk: 1989 (deel 1 tot 6), 2009 (integrale) • Uitvoering: SC, kleur
Toen we de wedstrijd die aan deze uitslag voorafging organiseerden, was er nog geen sprake van een integrale, opnieuw vertaalde editie van de in 1989 verschenen zes albums die op zich weer twee hoofdstukken van de twaalfdelige comicreeks uit 1985 bundelden. Ook de verfilming, waarvan de voornemens al sinds de jaren 1980 circuleerden, was nog niet uit. En toch scoort Watchmen torenhoog. Terecht. "Met deze oorspronkelijk twaalfdelige reeks vestigde Alan Moore eens te meer zijn naam en faam en werd het Amerikaanse stripverhaal in één klap volwassen. In het New York van 1985 wordt een gemaskerde held vermoord. Acht jaar eerder werd een wet van kracht die maakte dat enkel door de overheid erkende helden nog hun activiteiten mochten uitvoeren. Het verhaal van Watchmen gaat veel verder dan de zoektocht naar de moordenaar. Op onnavolgbare wijze verweeft Moore een kluwen aan verhaallijnen tot een prachtig geheel. Dave Gibbons staat hem daarin vakkundig bij. Ze bouwen samen een sluitend universum waarin superhelden duidelijk een gecontesteerde rol spelen. Wat de vorm betreft is het duidelijk waarom de makers van Lost Watchmen als voornaamste inspiratiebron noemen. Moores beschouwingen over mens en wereld getuigen van een enorme intelligentie en van een wil om het vermoeide superheldengenre nieuw leven in te blazen. Nite Owl, Dr. Manhattan of Ozymandias, het zijn allemaal figuren die met een ongekende zorg beschreven en ontleed worden. Buiten alle hoogdravende loftuitingen aan het adres van Watchmen, biedt het album ook een buitengewoon meeslepend verhaal. Beetje bij beetje gunnen de auteurs ons stukjes informatie en de verschillende verhaallijnen helpen elkaar ook voortstuwen tot aan de finale die zeker niet ontgoochelt. Ondanks Moores bijwijlen overdadige ambitie en Gibbons' wat stroeve tekenwerk, kunnen we er niet omheen. Watchmen blijft ook na meer dan twintig jaar niets minder dan een mijlpaal." (geciteerd uit deze bespreking)
Aantal genomineerde albums van Dave Gibbons: 6/313
Aantal genomineerde albums van Alan Moore: 6/313

Tekenaar: Juanjo Guarnido (Spanje) • Scenarist: Juan Díaz Canales (Spanje) • Uitgever: Dargaud • Eerste druk: 2003 • Uitvoering: SC, kleur
"Na de geweldige opener lost het tweede album rond de stoere, zwarte kater-detective de verwachtingen makkelijk in. Blacksad duikt op in een verloederde, door racisme verziekte buitenwijk van New York waar hij op zoek gaat naar de ontvoerder van een gekleurd meisje. Arctic-Nation is een heel ander verhaal geworden dan het eerste deel. Juanjo Guarnido en Juan Díaz Canales zijn wat zuiniger met de droge voice-overs en woordspelingen. Blacksad wordt niet meer zo vaak in elkaar geslagen en heeft dus minder tijd om te liggen nadenken. Ook gaat de aandacht dit keer minder naar de privédetective zelf en meer naar de kleurrijke — of juist kleurloze — figuren die de wijk bevolken. En dat zijn er nogal wat: de auteurs gaan zich enthousiast te buiten aan neonazipooldieren, een vermeende pedofiele ijsbeer, een stinkende journalist, een Bengaalse tijger met een door inteelt gehandicapte zoon en ga zo maar door. Het tekenplezier druipt van de pagina's. De aandachtige lezer kan weer snoepen van de subtiele details (zoals de verwijzing naar Batman en de jaren vijftig-rampenfilm Them!: let op de miereneter!), en ook het kleurgebruik is opvallend. Terwijl deze kleuren heel het album door nogal vaal en somber blijven, worden ze op de laatste drie pagina's plots opgewekt en feestelijk. De zon breekt door, en bij de norse Blacksad kan er zowaar even een schaterlachje af. Blacksads achtergrond blijft vaag. We komen tussendoor wel te weten dat hij in de Tweede Wereldoorlog heeft gediend, maar dit deel bewijst hoe dan ook dat er nog heel veel te vertellen valt." (geciteerd uit deze bespreking)
Aantal genomineerde albums van Juanjo Guarnido: 3/313
Aantal genomineerde albums van Juan Díaz Canales: 3/313

Auteur: Leo (= Luis Eduardo de Oliveira) (Brazilië) • Uitgever: Dargaud • Eerste druk: 1994 • Uitvoering: SC, kleur
Vandaag is Kim Keller een ondernemende, in de ruimte rondreizende vrouw met kind die geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Ze geeft hen lik op stuk die haar of anderen onrecht aandoen. In de jaren 1990 leerden we haar kennen als een wijsneuzerig en nieuwsgierig meisje voor wie het grote avontuur op de gekoloniseerde planeet Aldebaran-4 nog moet beginnen. Contact met de Aarde is er al honderd jaar niet meer. De grote veranderingen in het leven van Kim starten met enkele voortekens (een wezen uit de diepzee stort zich op het strand nabij haar school) die uitmonden in een ramp waardoor het dorp waar ze woont, vernietigd wordt. En dan heeft ze de Mantrisse, dat mysterieuze wezen uit de zee, nog niet ontmoet. Leo koppelt sciencefiction (niet van het saaie technologische soort) aan suspens en schept wonderlijke werelden vol fauna en flora die van een opmerkelijke inventiviteit getuigen. Bij dat alles verliest hij niet uit het oog dat het in de eerste plaats nog steeds rond mensen draait en weet karakters uit te spelen van personages die je nog vele albums en cyclussen wil volgen.
Aantal genomineerde albums van Leo: 13/313

Tekenaar: Enrico Marini (Italië) • Scenarist: Stephen Desberg (Verenigde Staten/België) • Uitgever: Dargaud • Eerste druk: 2000 • Uitvoering: SC, kleur
"In pure Errol Flynn-stijl zwiept de rebelse Schorpioen er met zijn degen op los in het achttiende-eeuwse Italië. Hij wordt zo genoemd naar de geboortevlek op zijn schouder in de vorm van een schorpioen. Volgens hemzelf en vele anderen een merkteken van de duivel, niet in het minst voor kardinaal Trebaldi, nazaat van een van de negen oorspronkelijke families die het christendom ten tijde van het oude Rome lanceerde om macht te verwerven over de goedgelovige burgers. Het wordt tijd dat de goedmoedige paus baan ruimt voor een hernieuwde dictatuur van het Vaticaan. Om een of andere geheime reden staat de Schorpioen daarvoor in de weg. Mejaï, een Egyptische zigeunerin bezeten door de uitwerking van haar gordel vol vergiften, wordt op pad gestuurd. Door haar toedoen mondt dit eerste deel uit in een ijzersterke cliffhanger voor het volgende deel." (geciteerd uit deze bespreking) Het doorlopende verhaal over het verleden van de Schorpioen en omtrent Trebaldi kent in deel 11 zijn einde. Daarna volgt nog een laatste cyclus van vier albums over een ander, laatste mysterie.
Aantal genomineerde albums van Enrico Marini: 16/313
Aantal genomineerde albums van Stephen Desberg: 21/313

Tekenaar: Grzegorz Rosinski (Polen) • Scenarist: Jean Van Hamme (België) • Uitgever: Lombard • Eerste druk: 1983 • Uitvoering: SC (1985) en HC (1989), kleur
Dit album kwamen we al eens tegen als zevende beste album in de BelgenTop. "Tijdens een storm op zee vergaat Thorgals boot. Tjall de Vurige redt Thorgal van een gewisse dood. Zijn oom Arghun, 'Boomvoet' (omdat hij een houten been heeft), kan hem aan wapens helpen. Arghun is een gerenommeerde wapensmid. Gewapend met een boog en in het gezelschap van de wispelturige schone Kriss van Valnor, een klant van Arghun, schrijven ze zich in voor een boogschutterstoernooi. Thorgal hoopt zo geld te winnen om een nieuwe boot te kunnen betalen. Maar Kriss wil meer. Robin Hood, Ivanhoe, Wilhelm Tell, Ben Hur, Gladiator,... Met een historische, in dit geval vroegmiddeleeuwse arena en een belangrijk of allesbepalend toernooi zit je als scenarist safe voor het brengen van competitieve spanning. Het eerste optreden van vriend/vijand Kriss van Valnor doet meteen smaken naar meer. Zij wordt dan ook een van de belangrijkste bijfiguren uit de reeks. Jammer, maar Jean Van Hamme heeft nadien nooit meer het verhalende succes van De Boogschutters kunnen herhalen in de Thorgal-saga, laat staan evenaren. Ook al probeert hij het zeventien jaar later met het doorslagje De Barbaar (deel 28 uit 2002). Grzegorz Rosinski is een meester op het gebied van het realistische tekenwerk, niet in het minst in zwart-wit want een originele Thorgal-pagina oogt net zo sterk als een ingekleurde. Nochtans hanteert hij voor Thorgal een weloverwogen kleurenpalet." En toen was er nog geen sprake van een volledig geschilderd album.
Aantal genomineerde albums van Grzegorz Rosinski: 20/313
Aantal genomineerde albums van Jean Van Hamme: 13/313