|
Tekenaar:
Grzegorz Rosinski (Polen) • Scenarist:
Jean Van Hamme (België) • Uitgever:
Casterman • Collectie: Wordt
Vervolgd Romans (1988) • Eerste druk:
1988 (SC), 1999 (HC), 2001 (deel 1 en 2), 2002 (deel
3) • Uitvoering: SC (1988)
en HC (1999), zwart-wit en HC, kleur (2001, 2002) |
|
|
Dit
album kwamen we al eens tegen als hoogst genoteerde
album in de BelgenTop
en maakt ook in deze top dus zijn supersteruitstraling
waar. "De troosteloze wereld van Daar is er
een vol oorlog. Drie Onsterfelijken bekampen elkaar
met hun legers in een eindeloos lijkend gevecht
waarin het devies één tegen één,
allen tegen allen de toon voert. Maar er gloort
een sprankeltje hoop! En wel in de persoon van het
nietigste, meest weerloze schepseltje dat Daar heeft
voortgebracht: J'on de Chninkel. Door middel van
sommige lijnen zwaarder aan te zetten en te werken
met rasters en vetkrijt om bepaalde materiaaleffecten
te creëren, dwingt Grzegorz Rosinski
zichzelf een illusie van 'kleur' te scheppen zonder
kleuren te gebruiken. Zwart-wit komt meer artistiek
over en spreekt daarom een kleiner publiek aan.
Niettemin handhaaft De Chninkel al sinds
zijn ontstaan in 1988 belangrijke podiumplaatsen
in allerhande 'eeuwige' en 'tijdloze' toplijstjes
'aller tijden'. Na de successen van Thorgal
en de toen nog jonge reeks XIII verbluft
Jean Van Hamme ook de meerwaardelezer."
In 2001 kwam het tot een opdeling van het album
in drie verschillende albums (met extra schetsen),
deze keer in kleur geschilderd door Graza
die ook al Thorgal voor haar rekening nam.
Zowel de zwart-witedities als de albums in kleur
blijven nieuwe lezers bekoren en worden om de zoveel
jaar herdrukt.
Aantal
genomineerde albums van Grzegorz Rosinski:
20/313
Aantal
genomineerde albums van Jean Van Hamme:
13/313 |
|
|
Auteur:
Art Spiegelman (Verenigde Staten) • Uitgever:
Oog & Blik, OOg & Blik | De Bezige Bij (integrale 2009) • Eerste druk:
1987, 1995 (deel 1), 1994 (deel 2), 2004 en 2009 (integrale)
• Uitvoering: SC, zwart-wit |
|
|
In
1944 tekende de Franse tekenaar Edmond-François
Calvo Het Beest Is Dood met wolven
als Duitsers, konijnen en ooievaars als Fransen
en bulldogs als Britten. De lieflijke tekenstijl
lag zo dicht bij die van Walt Disney
dat deze laatste protesteerde en Calvo de snuiten
van zijn wolven deed hertekenen voor latere herdrukken
van het album en een vervolg. 28 jaar later publiceerde
de Amerikaanse tekenaar van Poolse komaf Art
Spiegelman een eerste versie van Maus
in het tijdschrift Funny Animals met katten
als nazi's en de onderdrukte Polen als muizen. Zijn
doel om een verhaal, het verhaal van zijn vader
Vladek, over de Holocaust te vertellen,
herbegon hij nog eens acht jaar later in het zelfopgerichte
undergroundblad Raw. Toen had hij de toon
wel goed in zowel tekst als verhaal. In een hoekige
en minimalistische tekenstijl (je ziet zelden een
mondje, alle expressies zitten 'm in de wenkbrauwen)
portretteerde hij zichzelf die zijn vader uithoort
over hoe hij de Holocaust en zijn verblijf in Auschwitz
overleefde. Zo vanzelfsprekend ging dat niet, in
Maus komen wrevel, botsingen en ruzies
voor. Vladek is in het heden ook niet de sympathiekste
knakker. Zijn gebrekkige taalgebruik lokt bovendien
irritatie op bij menig lezer. Maar zijn in beeld
gebrachte herinneringen blijven je als lezer aan
de ribben plakken. De voltooiing van het tweeluik
mocht Vladek niet meer meemaken. Hij stierf in 1982.
Met Maus kreeg Spiegelman alle mogelijke
erkenningen, een speciale Pulitzer Price
incluis. Hij hielp het stripmedium mee verhuizen
van de comic shop en stripspeciaalzaak
naar de boekenwinkel.
Aantal
genomineerde albums van Art Spiegelman: 2/313 |
|
|
Auteur:
Craig Thompson (Verenigde Staten) • Uitgever:
Oog & Blik / Atlas • Eerste druk:
2004 • Uitvoering: SC, zwart-wit |
|
|
"In
deze bijna zeshonderd pagina's tellende autobiografische
strip schreef Craig Thompson zijn
geloofstwijfels, liefdesperikelen en nostalgische
herinneringen van zich af in een verhaal dat geen
enkele lezer onberoerd liet. In 2004 brachten Oog
& Blik en Atlas een
vertaling van zijn Blankets uit onder de
wat eenzijdige titel Een Deken van Sneeuw.
De dekens uit de oorspronkelijke titel verwijzen
immers evenveel naar een onbezorgde kindertijd als
naar het toedekken van enige geloofsdiscussie in
Thompsons oorspronkelijke milieu. Een eerste troef
van dit boek vormt het prachtige tekenwerk. De personages
lijken weggelopen uit een stripverhaal van Blutch
(Rapido Moderna) terwijl Thompson in interviews
ook wel Edmond Baudoin als groot
voorbeeld vernoemt. Dit combineert de auteur met
een grote leesbaarheid en dynamiek die je verhinderen
het album neer te leggen vóór de laatste
pagina is omgeslagen. We kennen weinig stripauteurs
die het Thompson honderden bladzijden lang zullen
nadoen. Naast het tekenwerk overtuigt echter ook
het verhaal. De talloze thema's die Thompson aansnijdt,
komen allemaal diepgaand aan bod en worden op een
prachtige manier verweven tot, jawel, een geslaagd
deken van verhaallijnen. Weinig stripverhalen kregen
zoveel lof toegezwaaid als deze striproman, tot
complimenten van collegatekenaars als Art
Spiegelman (Maus) en Matt
Groening (The Simpsons) toe. Dit
stemt natuurlijk tot een dosis gezonde argwaan,
een hype is immers altijd voorbestemd om te ontgoochelen.
Zo niet met Een Deken van Sneeuw. Welgeteld
582 pagina's lang blijft het boeien en ontroeren."
(geciteerd uit deze
bespreking)
Aantal
genomineerde albums van Craig Thompson: 1/313 |
|
|
Tekenaar:
Juanjo Guarnido (Spanje) • Scenarist:
Juan Díaz Canales (Spanje) • Uitgever:
Dargaud • Eerste druk: 2000
• Uitvoering: SC, kleur |
|
|
"Het
eerste album van dit Spaanse duo was meteen een
schot in de roos. Al bij het doorbladeren weet je
gewoon: dit is een verdomd goeie strip! Juanjo
Guarnido was animator bij Disney
en tekende de godganse dag oerlieve, ontwapenend
schattige diertjes waar Disney het patent op lijkt
te hebben. Misschien uit frustratie dat hij zijn
strip bevolkte met harde, gemene, zwartgallige,
kruiperige dieren — beesten eigenlijk.
John Blacksad is een zwarte kat (hij heeft wat weg
van Bagheera, de panter uit Jungle Book)
en privédetective. Uitdagend kijkt hij je
aan op de cover. IJzig staat hij bij het lijk van
een oude geliefde, een gevierde actrice. Hij is
vastbesloten de moordenaar te vinden. Z'n uiterst
efficïente zoektocht leidt 'm naar een zekere
Leon. Hij zou wat gehad hebben met de filmster,
zij had een zwak voor mannen: met één
had ze niet genoeg. Vanaf dan staat een slang de
speurder naar het leven en als hij uiteindelijk
Leon vindt, begraven op het kerkhof, belagen nog
eens twee zware jongens de steeds dieper in de problemen
zinkende kater. Gelukkig wordt hij de poot boven
de kop gehouden door een politiecommissaris, want
de affaire leidt naar de hoogste regionen. Blacksad
krijgt vrij spel en maakt er gretig gebruik van...
De sfeer, de inkleuring, de tekeningen (ja, die
meesterlijke tekeningen!), de zwarte ondertoon,
het verhaal, the whole shebang kortom,
alles zit goed." (geciteerd uit deze
bespreking)
Aantal genomineerde albums van Juanjo Guarnido:
3/313
Aantal genomineerde
albums van Juan Díaz Canales: 3/313 |
|
|
Auteur:
Marjane Satrapi (Iran) • Uitgever:
Atlas • Eerste druk: 2001 (deel
1 en 2), 2003 (deel 3), 2004 (deel 4), 2005 (integrale)
• Uitvoering: SC, zwart-wit |
|
|
"Een
stripverhaal getekend door een Iraanse vrouw. Je
komt het niet elke dag tegen. Iran is nu niet meteen
het mekka van het stripverhaal. En vrouwen kunnen
er, om het zacht uit te drukken, niet echt genieten
van veel vrijheid. Daarom verhuisde Marjane
Satrapi naar Frankrijk om er te studeren
en te tekenen. En dit laatste met succes. Marjane
is tien jaar wanneer de bloedige opstand tegen de
sjah begint. Ook haar rijke en moderne ouders betogen
tegen de beknotting van de vrijheid en het opsluiten
van mensen met linkse ideeën. De sjah bezwijkt
onder de druk en treedt af. De vrijgelaten gevangenen,
waaronder een oom van Marjane, vertellen gruwelijke
verhalen over de folterpraktijken van het gevallen
regime. Maar wanneer in 1979 Ruhollah Khomeiny
aan de macht komt, wordt snel duidelijk dat de nachtmerrie
nog lang niet voorbij is.
Dit lijkt allemaal zware kost. Toch is het zeker
geen deprimerende strip. Satrapi loopt niet te koop
met wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ze is vooral
een boeiend verteller. Pijnlijke en aangrijpende
ervaringen wisselt ze af met humor en dat maakt
Persepolis meer dan leesbaar. Het was David
B. die Satrapi ervan overtuigde om Persepolis
te tekenen. Hijzelf maakte al furore met zijn eigen
autobiografische reeks Vallende
Ziekte. En het moet gezegd, de tekenstijl
van Satrapi is duidelijk beïnvloed door David
B.: zwart-wittekeningen, tot de essentie herleid,
want het verhaal primeert." (geciteerd
uit deze
bespreking) Ondertussen bewerkte Satrapi
haar eigen stripverhaal naar een animatiefilm die
in Cannes werd bekroond met de juryprijs en een
oscarnominatie in de wacht sleepte.
Aantal genomineerde albums van Marjane Satrapi:
3/313 |
|
|
Tekenaar:
Dave Gibbons (Engeland) • Scenarist:
Alan Moore (Engeland) • Uitgever:
Baldakijn Boeken (deel 1 tot 6), De Vliegende Hollander
(integrale) • Eerste druk:
1989 (deel 1 tot 6), 2009 (integrale) • Uitvoering:
SC, kleur |
|
|
Toen we de wedstrijd die aan deze uitslag voorafging
organiseerden, was er nog geen sprake van een integrale,
opnieuw vertaalde editie van de in 1989 verschenen
zes albums die op zich weer twee hoofdstukken van
de twaalfdelige comicreeks uit 1985 bundelden. Ook
de verfilming, waarvan de voornemens al sinds de
jaren 1980 circuleerden, was nog niet uit. En toch
scoort Watchmen torenhoog. Terecht. "Met
deze oorspronkelijk twaalfdelige reeks vestigde
Alan Moore eens te meer zijn naam
en faam en werd het Amerikaanse stripverhaal in
één klap volwassen. In het New York
van 1985 wordt een gemaskerde held vermoord. Acht
jaar eerder werd een wet van kracht die maakte dat
enkel door de overheid erkende helden nog hun activiteiten
mochten uitvoeren. Het verhaal van Watchmen
gaat veel verder dan de zoektocht naar de moordenaar.
Op onnavolgbare wijze verweeft Moore een kluwen
aan verhaallijnen tot een prachtig geheel. Dave
Gibbons staat hem daarin vakkundig bij.
Ze bouwen samen een sluitend universum waarin superhelden
duidelijk een gecontesteerde rol spelen. Wat de
vorm betreft is het duidelijk waarom de makers van
Lost Watchmen als voornaamste
inspiratiebron noemen. Moores beschouwingen over
mens en wereld getuigen van een enorme intelligentie
en van een wil om het vermoeide superheldengenre
nieuw leven in te blazen. Nite Owl, Dr. Manhattan
of Ozymandias, het zijn allemaal figuren die met
een ongekende zorg beschreven en ontleed worden.
Buiten alle hoogdravende loftuitingen aan het adres
van Watchmen, biedt het album ook een buitengewoon
meeslepend verhaal. Beetje bij beetje gunnen de
auteurs ons stukjes informatie en de verschillende
verhaallijnen helpen elkaar ook voortstuwen tot
aan de finale die zeker niet ontgoochelt. Ondanks
Moores bijwijlen overdadige ambitie en Gibbons'
wat stroeve tekenwerk, kunnen we er niet omheen.
Watchmen blijft ook na meer dan twintig
jaar niets minder dan een mijlpaal." (geciteerd
uit deze
bespreking)
Aantal genomineerde albums van Dave Gibbons:
6/313
Aantal
genomineerde albums van Alan Moore: 6/313
|
|
|
Tekenaar:
Juanjo Guarnido (Spanje) • Scenarist:
Juan Díaz Canales (Spanje) • Uitgever:
Dargaud • Eerste druk: 2003
• Uitvoering: SC, kleur |
|
|
"Na
de geweldige opener lost het tweede album rond de
stoere, zwarte kater-detective de verwachtingen
makkelijk in. Blacksad duikt op in een verloederde,
door racisme verziekte buitenwijk van New York waar
hij op zoek gaat naar de ontvoerder van een gekleurd
meisje. Arctic-Nation is een heel ander
verhaal geworden dan het eerste deel. Juanjo
Guarnido en Juan
Díaz Canales zijn wat zuiniger met
de droge voice-overs en woordspelingen. Blacksad
wordt niet meer zo vaak in elkaar geslagen en heeft
dus minder tijd om te liggen nadenken. Ook gaat
de aandacht dit keer minder naar de privédetective
zelf en meer naar de kleurrijke
— of juist kleurloze — figuren die de
wijk bevolken. En dat zijn er nogal wat: de auteurs
gaan zich enthousiast te buiten aan neonazipooldieren,
een vermeende pedofiele ijsbeer, een stinkende journalist,
een Bengaalse tijger met een door inteelt gehandicapte
zoon en ga zo maar door. Het tekenplezier druipt
van de pagina's. De aandachtige lezer kan weer snoepen
van de subtiele details (zoals de verwijzing naar
Batman en de jaren vijftig-rampenfilm Them!:
let op de miereneter!), en ook het kleurgebruik
is opvallend. Terwijl deze kleuren heel het album
door nogal vaal en somber blijven, worden ze op
de laatste drie pagina's plots opgewekt en feestelijk.
De zon breekt door, en bij de norse Blacksad kan
er zowaar even een schaterlachje af. Blacksads achtergrond
blijft vaag. We komen tussendoor wel te weten dat
hij in de Tweede Wereldoorlog heeft gediend, maar
dit deel bewijst hoe dan ook dat er nog heel veel
te vertellen valt." (geciteerd uit deze
bespreking)
Aantal genomineerde albums van Juanjo Guarnido:
3/313
Aantal genomineerde
albums van Juan Díaz Canales: 3/313 |
|
|
Auteur:
Leo (= Luis Eduardo de Oliveira) (Brazilië) •
Uitgever: Dargaud • Eerste
druk: 1994 • Uitvoering:
SC, kleur |
|
|
Vandaag
is Kim Keller een ondernemende, in de ruimte rondreizende
vrouw met kind die geen katje is om zonder handschoenen
aan te pakken. Ze geeft hen lik op stuk die haar
of anderen onrecht aandoen. In de jaren 1990 leerden
we haar kennen als een wijsneuzerig en nieuwsgierig
meisje voor wie het grote avontuur op de gekoloniseerde
planeet Aldebaran-4 nog moet beginnen. Contact met
de Aarde is er al honderd jaar niet meer. De grote
veranderingen in het leven van Kim starten met enkele
voortekens (een wezen uit de diepzee stort zich
op het strand nabij haar school) die uitmonden in
een ramp waardoor het dorp waar ze woont, vernietigd
wordt. En dan heeft ze de Mantrisse, dat mysterieuze
wezen uit de zee, nog niet ontmoet. Leo
koppelt sciencefiction (niet van het saaie technologische
soort) aan suspens en schept wonderlijke werelden
vol fauna en flora die van een opmerkelijke inventiviteit
getuigen. Bij dat alles verliest hij niet uit het
oog dat het in de eerste plaats nog steeds rond
mensen draait en weet karakters uit te spelen van
personages die je nog vele albums en cyclussen wil
volgen.
Aantal genomineerde albums van Leo:
13/313 |
|
|
Tekenaar:
Enrico Marini (Italië) • Scenarist:
Stephen Desberg (Verenigde Staten/België)
• Uitgever: Dargaud •
Eerste druk: 2000 • Uitvoering:
SC, kleur |
|
|
"In
pure Errol Flynn-stijl zwiept de
rebelse Schorpioen er met zijn degen op los in het
achttiende-eeuwse Italië. Hij wordt zo genoemd
naar de geboortevlek op zijn schouder in de vorm
van een schorpioen. Volgens hemzelf en vele anderen
een merkteken van de duivel, niet in het minst voor
kardinaal Trebaldi, nazaat van een van de negen
oorspronkelijke families die het christendom ten
tijde van het oude Rome lanceerde om macht te verwerven
over de goedgelovige burgers. Het wordt tijd dat
de goedmoedige paus baan ruimt voor een hernieuwde
dictatuur van het Vaticaan. Om een of andere geheime
reden staat de Schorpioen daarvoor in de weg. Mejaï,
een Egyptische zigeunerin bezeten door de uitwerking
van haar gordel vol vergiften, wordt op pad gestuurd.
Door haar toedoen mondt dit eerste deel uit in een
ijzersterke cliffhanger voor het volgende deel."
(geciteerd uit deze
bespreking)
Het doorlopende verhaal over het
verleden van de Schorpioen en omtrent Trebaldi kent
in deel 11 zijn einde. Daarna volgt nog een laatste
cyclus van vier albums over een ander, laatste mysterie.
Aantal genomineerde albums van Enrico Marini:
16/313
Aantal
genomineerde albums van Stephen Desberg:
21/313 |
|
|
Tekenaar:
Grzegorz Rosinski (Polen) • Scenarist:
Jean Van Hamme (België) • Uitgever:
Lombard • Eerste druk: 1983
• Uitvoering: SC (1985) en
HC (1989), kleur |
|
|
Dit
album kwamen we al eens tegen als zevende beste
album in de BelgenTop.
"Tijdens een storm op zee vergaat Thorgals
boot. Tjall de Vurige redt Thorgal van een gewisse
dood. Zijn oom Arghun, 'Boomvoet' (omdat hij een
houten been heeft), kan hem aan wapens helpen. Arghun
is een gerenommeerde wapensmid. Gewapend met een
boog en in het gezelschap van de wispelturige schone
Kriss van Valnor, een klant van Arghun, schrijven
ze zich in voor een boogschutterstoernooi. Thorgal
hoopt zo geld te winnen om een nieuwe boot te kunnen
betalen. Maar Kriss wil meer. Robin Hood, Ivanhoe,
Wilhelm Tell, Ben Hur, Gladiator,... Met een
historische, in dit geval vroegmiddeleeuwse arena
en een belangrijk of allesbepalend toernooi zit
je als scenarist safe voor het brengen van competitieve
spanning. Het eerste optreden van vriend/vijand
Kriss van Valnor doet meteen smaken naar meer. Zij
wordt dan ook een van de belangrijkste bijfiguren
uit de reeks. Jammer, maar Jean Van Hamme
heeft nadien nooit meer het verhalende succes van
De Boogschutters kunnen herhalen in de
Thorgal-saga, laat staan evenaren. Ook
al probeert hij het zeventien jaar later met het
doorslagje De Barbaar (deel 28 uit 2002).
Grzegorz Rosinski is een meester
op het gebied van het realistische tekenwerk, niet
in het minst in zwart-wit want een originele Thorgal-pagina
oogt net zo sterk als een ingekleurde. Nochtans
hanteert hij voor Thorgal een weloverwogen
kleurenpalet." En toen was er nog geen sprake
van een volledig geschilderd album.
Aantal genomineerde albums van Grzegorz
Rosinski: 20/313
Aantal genomineerde
albums van Jean Van Hamme:
13/313 |
|
|
|