| D
A T A S H E E T |
Tekenaar:
Yves Swolfs
Scenarist:
Yves Swolfs
Uitgever:
Uitgeverij Archers
Collectie:
Wild West Story
Eerste druk: 1981
Oorspronkelijke titel:
Durango 1: Les Chiens Meurent en Hiver
Uitvoering:
SC, kleur |
|
Plot:
Een wanhoopsbrief van zijn broer Harry overhaalt
Durango naar White Valley af te zakken. Daar
zwaait de oppermachtige senator Howlette de
plak. Zijn terreurbewind heeft al een groot
aantal onschuldige slachtoffers geëist
en de burgers beginnen te beseffen dat dit geweld
alleen met nog meer geweld kan bestreden worden.
Durango is de geknipte man.
Topwaardering:
Een plot dat is te herleiden naar het oeroude
wraakthema, de strijd tussen goed en kwaad,
zonder al te veel nuances en met een bloederige
scheut geweld erbovenop. Critici zijn niet mals:
dit is bullshit met steeds eenzelfde
wederkerend thema. Maar geef nu toe: luister
jij naar wat de critici zeggen? Strips lezen
is fun! Geniet nou maar van de strips die jij
goed vindt en laat de rest maar zagen.
Aantal genomineerde
albums van Swolfs: 5/404 |
|
|
| Weetjes:
Sinds zijn dertiende is Swolfs
verslingerd aan de spaghettiwestern, trouwens
een term die soundtrackhofleverancier Ennio
Morricone haat als de pest •
Als eerste studierichting kiest Swolfs voor
journalistiek aan de Vrije Universiteit
van Brussel. Later opteert hij voor
een tekenaarsopleiding (daarover meer bij De
Prins van de Nacht) • In het
blad Le 9e Rêve van Sint-Lucas
publiceert Swolfs in zijn schoolperiode al een
westernkortverhaal • Hij krijgt er les
van oude vos Claude Renard.
Zijn verstandhouding met de man is niet opperbest.
Renard is een modernist en Swolfs heeft het
eerder begrepen op stripauteurs als Jijé,
Greg, Hermann
en Giraud. Toch haalt Swolfs
er zijn diploma en waagt zich in 1979 aan zijn
eerste volwaardig album: Durango. Een
geijkte omweg via kortverhalen in Kuifje
of Robbedoes slaat hij glansrijk over
• De gewelddadige reeks wordt een instant
succes bij Archers. Het eerste
deel raakt in één week volledig
uitverkocht • Na deel 7: Loneville
(1987) wordt Archers verkocht aan Dargaud
die op zijn beurt de serie doorverkoopt aan
Les Humanoïdes Associés.
Swolfs heeft genoeg van dit gemarchandeer en
zoekt zijn heil bij Glénat
waar hij voor hun historische stripblad Vécu
de reeks Dampierre creëert. Na
twee albums is hij het al wat beu en draagt
het penseel over aan Eric (=
Frédéric Delzant)
en vanaf deel 4 aan Pierre Legein.
Swolfs blijft wel scenarist van de reeks •
Het verschijnen van Durango 1 zaait
twijfel in de vakpers. Is Yves Swolfs geen pseudoniem
van Jean Giraud, de meesterlijke tekenaar van
Blueberry?
Een misverstand én een compliment dat
kan tellen • Hoewel Swolfs zijn liefde
voor de films van Sergio Leone
en Solima niet verstopt en
enige inspiratie zelfs toegeeft, beschuldigt
de Nederlandse filmcriticus Pieter van
Lierop na het verschijnen van deel
1 Swolfs ervan een andere spaghettiwestern te
hebben geplagieerd, eentje van Sergio
Corbucci, toevallig wel Swolfs' favoriete
regisseur. Corbucci's film Il Grande Silenzio
(The Great Silence) uit 1968 heeft
inderdaad een meer dan gelijkaardige sfeer.
Bovendien staat in het album op een kruis op
een kerkhof de verwijzing "Silence".
Het filmaffiche van Corbucci's Django
uit 1968 is dan weer bijna een foto van een
gemiddeld Durango-album. Kleur, sfeer,
houding, kortom: nagetekend • Maar zelf
houdt Swolfs het liever op inspiratie door de
Australische film Mad Max, the Road Warrior
uit 1983 van regisseur Georges Miller
en met een jonge Mel Gibson
in de hoofdrol voor latere delen van Durango.
|
|
 |
