Plot:
Geen!
Topwaardering:
De totale afwezigheid van een gestructureerd
verhaal of slechts een flinterdunne kronkelende
storyline was voor krantenlezers moeilijk
te volgen in 1983. Temeer omdat Merho
alle stripconventies en stripclichés
in vraag stelde of op zijn kop zette. Daar moet
je als lezer een beetje je eigen kop bijhouden.
Gelukkig hielden de lezers ervan. Het spervuur
grappen en absurditeiten doen nog het beste
denken aan de films van het trio Jim
Abrahams en de Zucker-broers
David en Jerry
die successen oogstten met de twee Flying
High-films en het drieluik The Naked
Gun. Niemand gaf erom waar het verhaal
over ging, zolang er maar gelachen kon worden.
En dat is ook voor Album 26 het geval,
een album dat zowel lezers, critici als de auteur
himself beschouwen als één
van de beste uit de Kiekeboe-reeks.
Zou het kunnen omdat dit verhaal voor een keertje
het oerconservatieve en doodbrave krantenstripwereldje
verliet?
Aantal genomineerde
albums van Merho: 6/404 |
|
|
| Weetjes:
De Amerikaanse absurde comedy Hellzapoppin'
uit 1941 biedt inspiratie voor Album 26.
In deze film blijven beelden hangen, duiken
cowboys op onverwachte momenten op. Merho jat
er geen grappen uit, maar stelt op eenzelfde
manier het stripgenre in vraag en speelt 42
pagina's lang met het medium en de clichés
zoals nooit iemand hem voordeed • De grap
met de versnipperende rijkswachter op de eerste
pagina is ontleend aan een gag van Windsor
McCays monumentale krantenstrip Little
Nemo uit 1912 • Het automerk Michelotti
Lazer uit het eerste prentje komt van een schaalmodel
dat Merho bij de hand heeft bij het tekenen
van de blitse sportwagen. Giovanni Michelotti
(1921-1980) is een autodesigner met naam en
faam die onder andere voor Triumph
en Ferrari modellen ontwerpt.
Op eigen houtje maakt hij eigen ontwerpen. De
Lazer is één
van zijn broedsels, maar het prototype schopt
het niet verder dan een schaalmodel •
In de albumversie staan een paar bijkomende
grappen in vergelijking met de krantenversie:
Merho die struikelt over de strooknummering
24 en de auto die uit strook 78 rijdt •
Op pagina 11 ijvert Fanny voor een ander type
vriendje. Ze toont tekenaar Merho een tekening
van Bakelandt door Hec Leemans
die in dezelfde krant Het Laatste Nieuws
publiceert. Merho ziet op papier de stijlbreuk
niet zitten. Op het oog van een potentiële
verkoop in het buitenland wordt Bakelandt
in de latere kleureneditie ingeruild voor de
internationaal beter gekende stripfiguur Tarzan,
vermoedelijk naar een tekening van wereldtalent
Burne Hogarth • Merho
herhaalt in mindere mate dezelfde krachttoer
in deel 50: Afgelast Wegens Ziekte
(1991), deel 87: De Simstones (2000)
en deel 100: 99 Plus (2004) •
Het spelen en experimenteren met de illustratiekaders
zien we eerder al in strips van bijvoorbeeld
Willy Vandersteen in Suske
en Wiske, maar vooral ook De Vrolijke
Bengels, een reeks die loopt van juli 1946
tot september 1954 in Ons Volkske.
Vandersteen is de grote leermeester van Merho
die van 1970 tot 1976 een medewerker is bij
Studio Vandersteen. Hij werkt
er aan de Jerom-productie voor Duitsland
en aan Tits (de vroegere Pats)
• In een filmkijktest voor het ter ziele
gegane maandblad TEEK (nummer 45, februari
1997) rangschikt Merho zijn favoriete komieken
als volgt: 1. Laurel en Hardy,
2. Buster Keaton, 3. W.C.
Fields en 4. Charlie Chaplin.
Net van Buster Keaton herinneren wij ons een
'stomme film' dat het nieuwerwetse film met
geluid heerlijk op de korrel neemt en tegelijkertijd
bespeelt door bijvoorbeeld een ellenlange, uiteraard
stomme monoloog te laten ondertitelen door een
acteur een bordje te laten opsteken met daarop
slechts een paar woorden 'ondertiteling'. Nu
weet je ook waar onder andere Mark Uytterhoeven
voor een scène met een ratelende Japanner
en zijn zwijgzame tolk in Morgen Maandag
(1993) vandaan haalt. Kortom: het soort
humor dat in Album 26 niet zou misstaan
• In 1983 ontvangt Merho de Stripgidsprijs
(= de Bronzen Adhemar), een
gegeven waar hij naar verwijst op pagina 23
door het beeldje in het decor te plaatsen •
Het futuristische vliegtuig van de viking in
het begin van het verhaal is gemodelleerd naar
een speelgoedvliegtuigje • Hoewel
het eerste album in kleur, deel 30: Het
Lot van Charlotte (1985), een jaar na de
zwart-wit publicatie van Album 26 volgt,
laat Merho de lezer van de oorspronkelijke zwart-wit
versie interactief én creatief deelnemen.
In de zwart-wit versie heeft Fanny op pagina
32 nog medelijden met de lezer die het "prachtige
landschap" niet in kleur kan zien: "Daar
hebben de lezers niets aan! Deze strip is nog
steeds ingekleurd". In de kleureneditie
luidt het plots berispend: "Zouden we die
voor één keer niet door de lezer
zelf laten bepalen?" waarna we aan de slag
mogen met kleurpotloden, wasco's of stiften
• De interactiviteit trekt Merho door
op pagina 44 door de lezer opeenvolgende cijfers
aan elkaar te laten verbinden en zo zelf het
decor te tekenen want de tekenaar heeft er geen
tijd voor • Deze laatste scène
wordt in het album Afgelast Wegens Ziekte
aangevuld met een alternatieve scène
van vijf pagina's lang • Diverse verwijzingen
naar anders stripreeksen komen aan bod. Het
begint al met het zoeken naar een geschikte
titel. Suske en Wiskes De Vinnige
Viking, Kuifjes De Scepter
van Ottokar en Blake en Mortimers
Het Gele Teken
passeren de revue. Op pagina 35 bezoeken Merho
en Kiekeboe het opleidingscentrum voor stripfiguren,
eerbiedig het Hergé Instituut genoemd.
Op pagina 38 kruisen Kiekeboe en Konstantinopel
het pad van de verdwaalde cowboy Lucky Luke
• Op pagina 14 is er beeld zonder geluid.
Blijkbaar worden in een strip tekstballonnen
boven de personages gehangen aan touwen om ze
te doen spreken, tenminste als ze tekst krijgen.
Identiek hetzelfde idee zien we twintig jaar
later terug in het extra Making Of-katern
van de Franstalige editie van Rock Mastard
1: Gestapo's in het Nauw door Boucq
+ Belkrouf • Alsof hij
de toekomstige kritiek op zogezegde sponsoring
via snoepreisjes (zoals Namibië in De
Himbagodin) en het veelvuldig voorkomen
van het automerk Ford kan voorspellen,
knipoogt Merho op pagina 21 naar dit soort publiciteit.
Na een reeks reclame voor het fictieve tandpastamerk
Plizant weet Merho zogezegd van niets als Konstantinopel
insinueert dat hij geld zou krijgen voor de
reclame. In zijn badkamer staat wel een gigantische
doos met tienduizend tubes tandpasta. |
|
