|
| D
A T A S H E E T |
Tekenaar:
Manu Larcenet
Scenarist:
Manu Larcenet
Uitgever:
Oog & Blik
Eerste druk: 2005
Oorspronkelijke titel:
Le Combat Ordinaire 2:
Les Quantités Négligeables
Uitvoering:
HC, kleur |
Quoi?
"De Dagelijkse Worsteling schetst de
beslommeringen van Marco, een uitgebluste fotograaf
die kampt met de eerste symptomen van volwassenheid
en onverklaarbare angstaanvallen. Ook de andere personages
dragen een verleden met zich mee dat hen maar niet
loslaat. Zo is er de veteraan uit de oorlog in Algerije,
die gebukt gaat onder een enorm schuldgevoel, de arbeiders
van een gedoemde scheepswerf die mijmeren over een
gouden verleden, et cetera. Zelfs Marco's vader, die
aan Alzheimer lijdt, kan uiteindelijk niet vergeten."
(geciteerd uit deze
bespreking)
Et alors?
"Hoewel het bovenstaande al voldoende stof bevat
voor een tranerige jaargang van McLeod's Daughters,
is Tegen het Vergeten zeker geen droefgeestig
album dat de nationale zelfmoordcijfers de hoogte
zal injagen. En dat bewijst Larcenets ware meesterschap.
Hij doorspekt zijn verhaal met mooie gedachten, herkenbare
situaties en bovenal een warm en menselijk gevoel
voor humor. Om nog maar te zwijgen over de "hele
grote joints" die ook in dit album hun opwachting
maken!" (geciteerd uit deze
bespreking) De impact van het briefje
van Marco's vader, bestemd voor Marco en zijn broer,
is tegelijk raak, aangrijpend, scherp, overrompelend
en melancholisch... "Voor ik het vergeet wilde
ik jullie zeggen dat ik jullie nooit vergeet. Papa"
Zulke dingen pakken ons, zie.
Aantal genomineerde albums
van Larcenet: 3/440 |
Faits
divers (Larcenet):
• In 1996 verscheen Manu Larcenets albumdebuut
Soyons Fous, een bundeling van de kortverhalen
die hij maakte voor Fluide Glacial. Hij ervaarde
hierbij dezelfde sentimenten als bij zijn eerste vriendinnetje,
maar dan beter. Daarna kostte het hem tien jaar om
van deze drollige tekenstijl af te komen.
• In die tien jaar publiceerde hij een dertigtal
andere albums waarvan er slechts vijf vertaald raken
bij Dupuis: de drie cartoonbundels
Het Leven Is Lijden en twee albums van Pedro
de Neusbeer, waarvoor hij enkel het scenario
schreef voor tekenaar Michel Gaudelette.
• Larcenet publiceerde ook in Spirou
met het werk van Yann en Conrad
(zie Gele Geschiedenis)
als voorbeeld. Of toch alleszins met de verhalen en
gags uit het weekblad uit zijn jeugd. Erg tevreden
was hij niet over de samenwerking met Dupuis. De uitgeverij
bemoeide zich naar zijn goesting te veel met de publicaties.
Zo was het gehanteerde taalgebruik nog steeds als
dat van de jaren zestig. Als hij "hoerenjong"
wilde schrijven in een tekstballon bedoelde hij dat
als een vloek, niet om aan te duiden dat iemands moeder
een hoer is. Over dit soort misverstanden viel Larcenet
bij Dupuis en daarom verliet hij het blad.
• Na het verschijnen van zijn eerste De
Dagelijkse Worsteling en Les Cosmonautes
de Futurs was hij niet langer een broodtekenaar,
maar eerder een professional die in alle ontspanning
kon verder werken aan de uitbreiding van zijn œuvre.
Hét moment om te verhuizen naar het platteland
nabij Lyon. Zijn vriendin, een dierenarts, volgde
hem. Het Franse vrouwenblad Elle wijdde aan
hem een reportage met de insteek dat hij een "trendy
nieuwe plattelandsbewoner" is. Aan Elle
vertrouwde hij toe dat nog vóór het
uitpakken van de dozen in zijn nieuwe huis de telefoon,
modem en computer al waren aangesloten. Het kwam ook
als halvepaginagag voor in het biografisch getinte
Terug op Aarde 1, geschreven door zijn goede
vriend en collegastripmaker bij Fluide Glacial,
Jean-Yves Ferri. Zijn grootste angst
in die tijd was dat vrienden hem na zijn verhuizing
niet meer zouden bellen.
Faits divers (De
Dagelijkse Worsteling):
• Net zoals Marco's vader heeft Manu's vader
in Algerije gediend. Hij vergeleek het met de Amerikaanse
Vietnamvetereanen die bij hun terugkeer beschaamd
waren voor hun participatie in conflicten en de horror
die daar vaak mee gepaard ging. Maar bovenal waren
ze bang. Dat gevoel wilde of kon Larcenets vader niet
delen met zijn kinderen. het uit zich ook in Marco's
houding tegenover de zwijgzame Mesribes.
• De reeks is niet autobiografisch an sich.
Larcenet nam wel notities van wat hem overkwam maar
die gebeurtenissen hoefden niet te stroken met Marco's
parcours. Manu en Marco hebben wel hun ouders, gezinssamenstelling
en ervaring met of een kijk op de dood gemeen. Marco
is als het ware een geromantiseerd beeld van Manu.
En het is door die kleine dingetjes en op het eerste
zicht onbeduidende ontmoetingen dat een groter verhaal
wordt verteld. Hierbij citeerde hij de Belgische zanger
Jacques Brel: "C'est à
la minceur des épluchures que l'on voit la
grandeur des nations" (Door de kleine omvang
van het afval ziet men de grootsheid van naties).
Brel werd ook geciteerd in Tegen het Vergeten:"je
kunt niet zeggen dat ze slaven waren. Maar om nu te
zeggen dat ze geleefd hebben..." Ook de film
Brassed Off (1996) van Mark Herman
gaf hij als voorbeeld. De film schetst een beeld van
de Engelse maatschappij met focus op de sluiting van
de mijnen en het somtijds trieste lot van de mijnwerkers.
In De Dagelijkse Worsteling is er ook de vrees voor
sluiting en massale ontslagen. En ook hier bezitten
de arbeiders een laatste troost: hun trots.
• Larcenet besteedde veel aandacht aan de tekst,
de dialogen. Geen zin mocht er te veel instaan en
elke zin moest in overeenstemming zijn met een scène
of het verhaal dat hij voor ogen had. Ettelijke keren
herlas en herschreef hij zijn teksten om ze tot op
de laatste letter te verfijnen.
• Van elk deel raakten er in Frankrijk rond
de honderdduizend exemplaren verkocht.
• De inkleuring van de reeks lag in handen van
Patrice Larcenet, Manu's broer.
• Onder de titel Ordinary Victories
verscheen een Amerikaanse editie bij NBM,
een uitgever die nog andere Europese strips vertaalde
zoals Wake (Konvooi) en Dungeon
(Donjon). In 2005 nam het beroemde Amerikaanse
tijdschrift Time deze Engelse vertaling op
in een lijstje met vijf beste graphic novels om te
ontdekken. De vier andere aanraders van het moment
waren Ice Haven van Daniel Clowes,
Little Lulu van John Stanley
en Irving Tripp, War's End
van Joe Sacco en Why Are You
Doing this? van Jason. |
|
