Stripspeciaalzaak.be > Robert en Bertrand

Samenvatting
In Moldavië vervelen Robert en Bertrand zich stierlijk, zodat ze besluiten een zwerftocht te ondernemen. Ze kunnen voor de nacht onderdak vinden bij houthakkers, maar het vooruitzicht huishoudelijke taken te moeten verrichten schrikt hen af. Op de vlucht voor wolven komen ze een jongen tegen die de roedel beveelt. De jongen drinkt hun wijn op en is vervolgens stomdronken, waarop ze hem naar het houthakkersgezin brengen. De man en vrouw vermoeden dat het hun verdwenen zoontje Roemi is. Rovers overvallen het huis voor goud als de mannen aan het werk zijn en nemen de jongen mee. Nu horen de houthakkers en Robert en Bertrand schoten. Ze achtervolgen de vluchtende rovers, evenals de wolven doen. Drie van de vier rovers weten ze te achterhalen en te overmeesteren. Aanvoerder Mario ontsnapt met de wolfsjongen. Dankzij domme politieagenten komen de boeven op vrije voeten en de vagebonden in het gevang. Mario verkoopt de jongen aan circusdirecteur Antonio. Na Mario opgespoord te hebben, vlucht deze en wordt door zijn kompanen doodgeschoten. Toevallig komt het circus voorbij en de ontsnapte Robert en Bertrand zien de gevangen jongen. Tijdens een bevrijdingspoging worden ze betrapt en gevangengezet. Een wolf bevrijdt hen, terwijl de jongen in de circusarena tegen een tijger wordt ingezet. Het roofdier ontsnapt, met een vluchtend publiek tot gevolg. De zwervers vangen hem en Antonio valt aan de wolf ten prooi. De dorpelingen vernielen vervolgens het circus en verjagen het circusvolk. De jongen doet het goed bij zijn ouders, de houthakkers, en spreekt al snel. De band met de overgebleven wolf geeft hij echter niet op.

Thema
Wolfsjongen. Op pagina 10, strook 4, en pagina 11, stroken 1 en 2, wordt dit als vaker voorkomend uitgelegd. Misdaad: overval, ontvoering. Zie ook de bespreking van deel 44, De Witte Wolf. Van de eerdere ontmoeting met het wolfskind Helmund in dat album wordt door de zwervers geen gewag gemaakt.

Locatie
Moldavië.

Periode
Geen directe aanwijzingen, eind negentiende eeuw, eeuwwisseling. Wel verwijst Robert naar enkele latere etenswaren. Halvarine is een margarine, die een stuk minder vet is. Margarine bestaat sinds 1869 en is een uitvinding van de Franse scheikundige Hippolyte Mège-Mouriès (1817-1880). Halvarine werd in de tweede helft van de twintigste eeuw uitgevonden. (1) Bamiballen, -schijven en -blokken zagen evenals nasiballen en -schijven in de jaren 1950 en 1960 het levenslicht. Ze worden toegeschreven aan Niek Steeman (1914-1989) uit Castricum, een voormalig kok in het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL). In 1958 begon hij in Bakkum met een frietwagen. Vanaf 1964 werd hij grossier in snackbarproducten.(2) Pannenkoekenmix bestaat al sinds 1889.(3)

Vermomming
Geen.

Redding
Geen.

Bijzonderheden

Zie voor raakvlakken de bespreking van deel 44, De Witte Wolf, waarin ook nog een link wordt gelegd naar De Rode Ridder 15: De Zwarte Wolvin. Het verhaal is eigenlijk een western, maar dan in Oost- of Zuid-Oost-Europa. Diverse overeenkomsten met Bessy 90: De Ontvoering van Tali-Ya: ontvoering van een kind door Oost-Europese mannen met bontmutsen, een gewapende overval op een blokhut.

Deel 90 uit de kleurenreeks van Standaard Uitgeverij en deel 23 uit de ongekleurde reeks van uitgeverij Adhemar. Het Bessy-album is dus bij twee verschillende uitgevers verschenen.

Wolfsjongen Roemi heeft wel erg veel weg van Mowgli uit de Disney-tekenfilmversie (1967) van The Jungle Book (1894, 1895) van de Britse auteur en dichter Rudyard Kipling (1865-1936).

Een op Mowgli lijkende jongen die met wolven optrekt, is ook ontleend aan De Beverpatroelje 4: Op Mowgli’s voetspoor. In dat album was de zoon van de Maharadja tien jaar geleden op driejarige leeftijd ontvoerd door de neef van de vorst met een handlanger en in de jungle achtergelaten. Net als Mowgli in The Jungle Book wordt deze jongen door wolven opgevoed. Op pagina 34, prent 3, verwijst de maharadja naar dit boek. De strip van de Belgische scenarist Jean-Michel Charlier (1924-1989) en diens landgenoot tekenaar MiTacq, evenals Mitak een pseudoniem voor Michel Tacq (1927-1994), werd in 1956 in het weekblad Robbedoes gepubliceerd. Drie jaar later verscheen het voor het eerst in albumvorm.

Schurk Mario lijkt op de kwaadaardige generaal Allister, bijgenaamd Geelkop uit Blueberry. Gezien het gebruik van een prentje uit Blueberry 9: Vlakte der Sioux in deel 94, Het Holle Huis, ligt het zeer voor de hand dat hij daarop is gebaseerd. Deze blonde officier is op zijn beurt weer ontleend aan de Amerikaanse generaal George Armstrong Custer (1839-1876). Een van diens bijnamen was ‘yellow hair’, geelhaar.

Links: George Armstrong Custer. Midden: Generaal Geelkop uit Blueberry. Rechts: Mario uit Robert en Bertrand.

Joeki betrekt de lezers bij het verhaal, zoals anders de slak zo vaak doet, en wel op pagina 1, prenten 3 tot 7. Toch is de slak ook in dit album weer present.

Joeki en Evelyne spelen slechts een minimale rol. Nummer 17 komt niet in het verhaal voor.
Op pagina 23, prent 6, en pagina 28, prent 11, wordt de vaste leus weer gebruikt.
Schurk Mario gooit op pagina 12 en 13 een molotovcocktail avant la lettre, ofwel een glazen fles, gevuld met een brandbare vloeistof en middels een lap of lont in brand gestoken.
Een variant op het spreekwoord “geen vlieg kwaad doen”, hier “geen kip kwaad doen”, op pagina 1,9 prent 12. Verder een variant op “de handen in elkaar slaan”, ofwel samenwerken op pagina 2,2 prent 3: “...de handen en poten in elkaar slaan.”
Circus Cesar Sidoli is het zoveelste circus in de reeks. Zie ook de besprekingen van de delen 24, 36, 46, 63, 77, 88 en 91. Directeur Antonio is op pagina 27, prent 7, opeens kaal bovenop zijn hoofd. Het prentje erna is zijn haar weer teruggekeerd.
Het gevecht tussen Roemi en de tijger is behalve barbaars ook totaal onlogisch en onzinnig. Directeur Antonio heeft twee zakken goud, een waar fortuin, voor de jongen betaald. Anno 2023 vertegenwoordigt dat nog steeds een enorm bedrag. Je zou dan denken een langetermijninvestering. Een gevecht tegen een tijger kan voor een ongewapend kind alleen maar dodelijk aflopen, een gewapende volwassene zou in principe alleen met een geladen vuurwapen een kans maken. Eenmalig dus. Dit zou een complete desinvestering zijn, want met één luttele circusvoorstelling verdien je geen honderd goudstukken terug, laat staan meer.
De kans dat een kind van pakweg tien à twaalf jaar, na bijna zijn complete leven verwilderd te zijn geweest, opeens gaat praten (pagina 31) is nihil. Ondanks alle geduld, goede bedoelingen en verwoede inspanningen is dat met de echte wolfsjongen Victor de l'Aveyron (±1790-1828) ook niet gelukt.(4) In het eerdergenoemde De Beverpatroelje 4: Op Mowgli’s voetspoor is de dertienjarige wolfsjongen zelfs al na een maand zijn “wildheid” kwijt en kan hij al onderwijs gaan volgen.

NOTEN