Niettegenstaande Claus D. Scholz prima werk levert in het begin van zijn bijdrage aan De Rode Ridder haken er toch fans van vooral Karel Biddeloos periode af. Dat het onder Claus niet meer hetzelfde is, is geen vergezocht argument. Tijdens Biddeloos latere periode haken er overigens nog veel meer lezers af. Sommigen zweren toen al bij de verhalen van Willy Vandersteens eerste periode, anderen verfoeien de sf-ingreep van Biddeloo en stoppen al bij die albums hoewel de algemene verkoop in die periode en de jaren daarna pieken kent. Sinds die hoogdagen in de jaren 1970 en 1980 zakt de verkoop gestaag. Dat fenomeen ondervindt dus ook Claus. De verkochte oplage slinkt dramatisch tot een keuze van de uitgeverij noodzakelijk is. Een stopzetting van de reeks dreigt andermaal.

In tegenstelling tot wat rabiate De Rode Ridder-fans bij hoog en laag beweren, is de verkoop van De Rode Ridder niet in elkaar gestuikt sinds Fabio Bono en Marc Legendre de reeks hebben overgenomen. Het tegendeel is waar: zij hebben de reeks qua verkoop gered en weer op de rails gezet, weliswaar in een compleet ander treinstel. Nieuwsgierigheid bij striplezers die de reeks al langer hadden opgegeven, doet hen terugkeren naar De Rode Ridder. Anderen zijn gewonnen voor de nieuwe start met een Rode Ridder anno nu met moderne voorbeelden en successen van onder meer Game of Thrones in het achterhoofd: rauw, ruig, duister, een minder afgeborstelde held met een trauma dat in flashbackscènes opflakkert. En hij heeft een stoppelbaardje. Vernieuwing is er alvast ook op het gebied van de paginaopbouw. Vrij van Vlaamse krantenstriptradities beschouwt Bono een pagina als een geheel van creatieve mogelijkheden waarbij hij het strakke patroon van vier even hoge, brave strookjes uit de weg gaat.

Volgens Legendre is vernieuwing een voorwaarde van Standaard Uitgeverij bij het overnemen van de reeks. Dat zou niet evident zijn, aldus Legendre: "Hoe moet je zo'n reeks vernieuwen terwijl je de diehard fan niet ontgoochelt of tegen je in het harnas jaag?" Het is van bij het begin wel de bedoeling dat Johan in een langere cyclus, die met De Uitverkorene (deel 250, 2016) begint, evolueert waarbij hij bijvoorbeeld ook zijn baardje zou verliezen tijdens zijn queeste om het nieuwe personage Allis op vraag van Merlijn naar Camelot te brengen.

In huidige bingewatchttijden wordt het geduld van de lezers evenwel op de proef gesteld. Er wordt online gemord, het schiet niet op en men stelt het nieuwe uiterlijk van Johan in vraag. Dat zijn allerminst geen honderden reacties bij elkaar, maar de hardste schreeuwers overstemmen sowieso een zwijgende meerderheid. Standaard Uitgeverij draait bij en wil af van een langdurige cyclusformule, nochtans een beproefde methode om kijkers aan tv-reeksen verslingerd te maken. Een cyclus van een stripreeks, waaraan auteurs een paar jaar moeten kunnen werken, is uiteraard helemaal niet hetzelfde als een tv-reeks waarvan alle afleveringen van één seizoen tegenwoordig jaarlijks op één dag tegelijk op streamingdiensten worden gelost. Marc Legendre past zich aan. Vanaf De Hellehond (deel 258, 2018) is De Rode Ridder weer meer te lezen als een opeenvolging van complete verhalen hoewel hij op de achtergrond nog onderwerpen uit de langere cyclus smokkelt. Legendre zegt hierover dat vraagtekens regelmatig door punten vervangen worden om daarna te starten met een schone lei... En ondertussen krijgt hij van lezers de vraag wanneer er weer een langere cyclus komt. Wie heeft de wijsheid dan nog in pacht?

De Vuurproef hoort nog bij de Uitverkorene-cyclus. Na onder meer een tussenstop op een paradijselijk ogend eiland dat in werkelijkheid een verschrikkelijk oord is, komen Johan en zijn aan hem opgedrongen sidekick Allis aan in de stad Véras waar ze wat duiten kunnen verdienen door aan een gevaarlijke vuurproef deel te nemen. Allis is een personage uit de hernieuwde romanreeks die uitgeverij Manteau in 2012 herlanceert met Marc Legendre als schrijver. Manteau publiceert twee boeken met coverillustraties van de Amerikaanse illustrator Randy Gallegos, die later nog een proef tekent voor de Storm-spin-off De Kronieken van Roodhaar. Ook de schurk Malfrat, het begin van het eerste boek, De Vloek van Malfrat, en de hoofdintrige recupereert Legendre voor de stripreeks. Stukken uit het tweede boek, De Gevangene van de Sultan (2013) bewerkt hij later voor Het Bloedkleed (deel 261, 2019). Hij heeft ook nog een manuscript geschreven voor een derde roman, maar Manteau trekt de stekker uit de jeugdromanreeks na een tegenvallende verkoop.

We leren Allis als een volhardend, dapper, seksueel zelfbewust meisje kennen dat Johan meermaals in woord en daad op zijn plaats zet, soms speels en plagend om haar vingers windt en net zo goed aantoont dat ze zelf haar mannetje kan staan. In die mate zelfs dat ze Johan in feite vaak van het toneel speelt. Ook in De Vuurproef komt het tot verbale uitdagingen. Als Johan een armzalige beurzensnijder, die hem net beroofde, met het plat van zijn zwaard een lesje wil leren, merkt Allis op: "Moet jij niet altijd eerbaar, fatsoenlijk en correct handelen en het goede voorbeeld geven? Met een zwaard tegen een dolk is weinig eervol voor een ridder van de Ronde Tafel." En wat later, nadat ze heeft gezien dat Johan zich heeft geschoren: "Camelot is meer jouw stijl, denk ik. Mooie kleren, eten met een lepel, begeerlijke jonkvrouwen met madeliefjes in hun haar." Qua vooroordelen laat Allis zich danig misleiden om zich een mening te vormen. En wanneer ze vraagt of Johan ooit verliefd is geweest, denkt hij niet spontaan aan Astra of Galaxa, maar denkt hij terug aan een bloedige episode uit zijn kruisvaardersverleden. Allis krijgt daar niets van te horen. Johan vraagt haar enkel hetzelfde: "En jij? Op jouw leeftijd hoor je een man en kinderen aan je rokken te hebben." Daarop antwoordt ze:" Hoe vaak moet ik herhalen dat ik ridder wil worden." Haar carrière gaat duidelijk voor op het stichten van een gezinnetje.

De vuurproef houdt in dat deelnemers aan het spektakel twee kansen krijgen om andere springers over een almaar hoger oplaaiend vuur te overtroeven. Wie het laatst springt en levend de andere kant bereikt, wint. Een makkie voor Johan die moeiteloos meters ver kan springen. Een uitdager slaagt ook in zijn sprong. Andere deelnemers, die allen met de voeten vooruit springen, tonen vervolgens aan dat het te gevaarlijk is om de sprong ongehavend uit te voeren. Johan is aan de verliezende hand en wil een eind maken aan deze dwaasheid, maar dat is dan toch buiten Allis gerekend. Met een sierlijke buitelsprong springt ze door het vuur en landt als een gymnaste met beide voeten naast elkaar. "Ga je gang, je mag me slaan", werpt Allis Johan schalks toe.

Dat constante steekspel van uitdagend gedrag lijkt puberaal, maar het vormt in mijn ogen de ware sterkte van de stripreeks in de handen van Fabio Bono en Marc Legendre. Johan moet niet alleen op zijn hoede zijn voor de snode Malfrat die hen op de hielen zit, hij heeft ook geen controle over Allis die hij geacht is ongeschonden naar Camelot te brengen. En ook al scheiden hun wegen een paar albums na de achtdelige cyclus kunnen we ons momenteel geen verhaal indenken zonder Allis. Hebben ze elkaar nodig? Welja...

DAVID STEENHUYSE