Het ondertussen legendarische flirten met deadlines door Martin Lodewijk heeft een grens bereikt. De toenmalige stripuitgever van Standaard Uitgeverij had me reeds eerder gezegd: "Ik heb ervaring met striptekenaars en hun deadlines, maar van Martin Lodewijk krijg ik grijs haar!"

Wie daar ook onder lijdt, is Claus D. Scholz. De gründliche Duitser moet immers hoe langer hoe meer wachten op de scenario's. De pagina's rollen om de paar weken uit zijn faxtoestel, waardoor hij opnieuw een paar pagina's tekenwerk heeft en zich alweer ijverig aan het werk kan zetten... Maar na die paar pagina's moet hij op den duur Martin bellen met de vraag om alstublieft dringend nog een paar pagina's aan tekenwerk te leveren.

De stripuitgever beslist uiteindelijk om Claus zijn eigen De Rode Ridder-albums te gunnen, waarvan de tekenaar dus zelf de scenario's schrijft. Als Martin een volledig afgewerkt scenario aflevert, wordt daar prioriteit aan gegeven en moet Claus dát album tekenen. Wanneer dat niet het geval is, kan Claus zich aan een volgend, eigen album wijden.

Dit leidt tot verstoringen van de continuïteit, want zowel de verhaallijnen van Martin als van Claus volgen elkaar elk in hun eigen tijdslijn min of meer op. Dat leidt bij vele fans tot verwarring, maar het is nu eenmaal niet anders. Na de eersteling van Claus (De Spiegeldemon), tevens het eerste album in het vijftigjarige jubileumjaar, volgen er drie albums op scenario van Lodewijk: De Duisterburcht (deel 222, 2009), De Sluier van Wuustwezel (deel 223, 2009) en Het Behouden Zwaard (deel 224, 2009). Daarna schrijft Claus terug een album voor zichzelf: De Furiën, deel 225, 2010. Daarop volgen weer twee Lodewijk-scenario's: Het Helse Verbond (deel 226, 2010) en De IJzeren Kroon (deel 227, 2010). En zo gaat het maar door. De albums van Claus worden frequenter en de albums van Lodewijk schaarser. Lodewijk staat nog in voor drie scenario's, Het Koekoeksjong (deel 231, 2011), Doctor Faustus (deel 233, 2012) en De Witte Waan (deel 235, 2012), tot hij er mede door persoonlijke omstandigheden de brui aan geeft. Hij heeft tijdens zijn lange carrière enorm veel scenario's geschreven en is op het moment dat zijn laatste De Rode Ridder-album verschijnt drieënzeventig jaar.

Claus situeert zijn eigen De Rode Ridder-avonturen — veertien in totaal — in een vroegere periode dan de Lodewijk-albums. Opvallend is dat zijn verhalen veel minder tekst hebben dan die van Lodewijk. De Nederlandse scenarist doorspekt zijn verhalen met authentieke historische feiten of andere uitweidingen. Claus houdt het meer op een rechttoe rechtaan aanpak.

Claus levert met De Spiegeldemon puik werk af en het wordt heel goed onthaald door de fans. Het verhaal heeft een hoog Karel Biddeloo-gehalte en bevat alle elementen van een ridderverhaal. Zelfs Lancelot krijgt een rol, en dat was geleden van Biddeloo's periode. Bovendien speelt er een snode dubbelganger van de Rode Ridder mee, wat het verhaal nog een extra boost geeft. De gezichtsuitdrukkingen van de dubbelganger getuigen van een dermate grote valsheid dat ze soms indrukwekkend zijn. Ja hoor, Claus tekent dit album nog steeds op hetzelfde hoge niveau als in de vorige uitgaven.

Helaas is De Spiegeldemon meteen Claus' beste eigen album. Geen enkele van zijn latere albums op eigen scenario zal nog dit hoge niveau halen, noch wat het scenario betreft, en hoe langer hoe minder wat de tekeningen betreft. Sommige albums zijn goed, andere minder goed. Claus zal naar het einde van zijn carrière ook nog enkele albums tekenen op scenario van nieuwe scenaristen. Marc Legendre schrijft voor hem Het Godsgericht (deel 238, 2013), De Duivelse Poppenspeler (deel 239, 2013), De Zwarte Weduwe (deel 241, 2014), De Hellevliet (deel 243, 2014) en De Kinderrovers (deel 245, 2015). Peter Van Gucht voegt daar De Drakar des Doods (deel 248, 2015) en De Satansvrucht (deel 249, 2016) aan toe, vooraleer Claus de tekenpen aan Fabio Bono doorgeeft.

MARTIN HOFMAN