Laat ons starten met een quizvraag. Wat hebben Alan Moore, Erik Kriek, Sam Raimi, John Carpenter en Karel Biddeloo met elkaar gemeen naast hun liefde voor het horrorgenre? Liefde voor... het werk van de Amerikaanse auteur Howard Philips Lovecraft (1890-1937)!

Hoewel Lovecraft in de schaduw staat van veel bekendere auteurs als Edgar Allan Poe en Stephen King mag hij gerust tot een van de invloedrijkste horrorschrijvers uit de hele geschiedenis genoemd worden. De man zelf was echter een asociale eenzaat die als auteur niet bepaald succesvol was. Hij schreef om den brode in Amerikaanse horror- en sciencefictiontijdschriftjes en publiceerde in zijn leven slechts één echt boek. Het saaie en kleinburgerlijke leven van Lovecraft staat echter in schril contrast met de indrukwekkende wereld die hij in zijn (kort)verhalen tot leven heeft gebracht, onder andere in de beroemde magazines Weird Tales en Amazing Stories. Een rode draad in zijn œuvre is zijn zogenaamde "kosmische" of "Lovecraftiaanse" horror.

Die kosmische horror vinden we in grote mate terug in zijn wereld van Cthulhu, waar de Great Old Ones ooit leefden en de macht hadden over de aarde. Hoewel (nog) niemand onder ons in contact gekomen is met Old Ones — en dan spreken we niet over een occasioneel bezoek aan oma of opa tijdens de kerstdagen — houden zij de mensheid in de gaten vanuit de stad R'lyeh, klaar om toe te slaan. Een van die wezens die daarmee in verband gebracht wordt, is Yog-Sothoth, een tentakelachtig creatuur dat heel wat meer in zijn mars heeft dan een zomers vakantiekwalletje waar je per ongeluk je voet op kan zetten. Of wat te denken van Azatoth, die buiten ons universum op ons loert en geen vriendelijke E.T. is die in vrede komt. De kennis van de Old Ones staat beschreven in het beruchte Necronomicon, waar ik op de vorige pagina over schreef. Dit fictieve boek is een eigen leven beginnen leiden in films en tv-series, waarvan het fantastische The Evil Dead (Sam Raimi, 1981) zeker het beruchtste is. In De Rode Ridder duikt het boek drie keer op. Eén album is er zelfs expliciet naar vernoemd (deel 124, 1987). De zogenaamde Naamloze Twaalf in het album zijn hier duidelijk geïnspireerd op de Old Ones van Lovecraft.

The Old Ones zijn de enige wezens die het contact met de verborgen kennis en de Lovecraftiaanse creaturen aankunnen, want jij en ik zouden na één enkele ontmoeting met die wezens compleet stapelgek worden zodat zelfs een psychiater geen raad meer zou weten met ons.

Soms krijgt het kwaad bij Lovecraft geen naam, maar is het een dreigend iets vanuit de ruimte zoals in The Colour Out of Space (1927). In dat kortverhaal wordt het fictieve dorpje Arkham getroffen door een meteoriet, waardoor mens, dier en natuur zich plots vreemd beginnen te gedragen. Karel Biddeloo vond dit blijkbaar erg fascinerend en verwerkte het idee in De Maagdenburcht (deel 102, 1983), maar ook in De Rode Herberg.

Die Rode Herberg is zeker en vast geen klein café aan de haven waar de mensen gelukkig zijn en tevree. Integendeel, het is een merkwaardig etablissement, uitgebaat door een onbeschofte sterrenchef, waar merkwaardige dingen gebeuren en dan vooral in de zogenaamde Rode Kamer. Dat is de mooiste kamer en heeft de kwalijke eigenschap om de gasten die er overnachten dé nacht van hun leven te bezorgen, 't is te zeggen: de laatste nacht van hun leven!

Nadat een aantal hotelgasten, onder andere een bijzonder knappe dame, verdwenen zijn in de kamer is het de beurt aan de Rode Ridder om de Rode Kamer van de Rode Herberg uit te proberen. Zou Biddeloo hier subtiel verwijzen naar The Colour Out of Space? Hmm... ik denk het niet, maar van al dat rood zou een mens voor minder tureluurs worden. Is dat niet een belangrijk aspect van de Lovecraftiaanse horror? Wanneer de deur van de kamer zich sluit, verschijnen plotseling allemaal ogen op het plafond en grijpgrage tentakels uit de wanden. Zou dat lieve zwartharige meisje ook benaderd geweest zijn door al die tentakels?... En wat zou er in die rode kamer allemaal met haar gebeurd zijn? Sorry, we laten ons even gaan. In De Rode Ridder kunnen we op dit moment echt geen uitstapje maken naar Japan waar in bepaalde mangagenres veel expliciete aandacht wordt besteed aan de tastzin van sommige weekdieren.

Terug naar Johan die bedreigd wordt door die tentakels. Alsof de Rode Kamer nog niet rood genoeg is, steekt Johan de fik erin en rode vlammen schroeien het levend wezen dat onze ridder innig probeert te "omtentakelen". Om zijn daad van vandalisme te voltooien, springt Johan door het raam en ontsnapt met een sprong in de nabijgelegen rivier aan de gruwel van de herberg. Zelfs een ontploffing mag niet ontbreken. Niemand zal nu ooit nog een review schrijven over de Rode Herberg op Tripadvisor. Wanneer Johan uit het water klautert, ziet hij een groot groen wezen met ogen als schotels uit de rivier opduiken. Geen maxirups zoals in De Maagdenburcht, maar geheel in de traditie van Lovecraft krijgen we een niet te beschrijven wezen. Is het een fluim? Is het een kotsvlek? Nee, dat is het niet! Het is een vriendje van Azatoth of Yog-Sothoth die met een meteoriet op de aarde is beland en nu weer op zoek kan gaan naar een nieuw slachtoffer. Misschien een ideetje voor een nieuw avontuur van De Rode Ridder? Wie zal het weten?

Lovecraft zou zeggen: "Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn". En daar valt niets aan toe te voegen!

BERT GEVAERT