Hoewel het Byzantijnse rijk een enorm rijke geschiedenis achter de rug heeft, merken we daar niet zo veel van in stripverhalen. Akkoord, er zijn wel een aantal reeksen waar we de exploten van de opvolgers van het Romeinse Rijk in actie zien, zoals De Helse Meute (door Christian Højgaard en Philippe Thirault), Maxentius (door Carlos Rafael Duarte en Romain Sardou) en Ira Dei (door Ronan Toulhoat en Vincent Brugeas) om er een aantal te noemen, maar al bij al is de oogst nogal mager. In strips over de middeleeuwen wordt de focus namelijk meestal gelegd op wat er in het westen gebeurde en daar hoort het Oost-Romeinse Rijk niet bij. Dat is een gemiste kans.

Oniria maakt echter veel goed en is een prima introductie tot de pracht en praal van dat minder bekende aspect uit onze geschiedenis. De strip opent al meteen met een zicht op het beroemdste monument van het Byzantijnse rijk, namelijk de Aya Sophia. Abusievelijk noemt Karel Biddeloo de stad waar deze kerk zich bevindt Byzantium terwijl de stad vanaf 330 officieel de naam Constantinopel kreeg, genoemd naar de man die haar tot hoofdstad van zijn rijk maakte, keizer Constantijn (273/280-337). Ach, het weze hem vergeven, net zoals Biddeloos foutieve opvatting dat de Aya Sophia een keizerlijk paleis zou zijn. De vele tekstballonnetjes die in de strip uit deze kathedraal komen, wijzen daar op, terwijl de enige geluiden die er historisch echt aanwezig waren orthodoxe gezangen en een murmelende priester zouden moeten zijn.

Oniria ademt van het begin tot het einde de sfeer uit van het oude Constantinopel en is een leuke reisfolder voor wie ooit een reis naar deze prachtige stad wil ondernemen. We worden niet alleen op kleine straatjes getrakteerd, maar krijgen zelfs een zicht — een bewerkte fotokopie, zo kennen we Biddeloo immers — op de wereldberoemde Basilica Cisterne of Yerabatan Saray, een ondergrondse wateropslagplaats die dateert uit de tijd van de beroemde keizer Justinianus die in de zesde eeuw regeerde. Er wordt ook gretig omgesprongen met Griekse namen zoals Basilius, Narces, Cyrillus, Nicephorus,... en in een klein hoekje is zelfs een icoon te zien, nog zo'n typisch Byzantijns element.

Toch gebeurt de meeste actie niet in de steegjes van Constantinopel, dat zou voor Biddeloo wellicht te veel opzoekingswerk betekenen en daarvoor had hij met zijn helse ritme geen tijd. Het valt namelijk op dat we afgezien van kleine straatjes, de Cisterne en de Aya Sophia niet veel andere elementen van de beroemde stad opmerken. Nee, de meeste actie speelt zich af in de dromen van keizer Basilius. Het Oud-Griekse zelfstandig naamwoord oneira betekent trouwens "dromen" en "oneirologie" is de wetenschap van het verklaren van dromen. In zijn dromen wordt Basilius gekweld door de wreedste nachtmerries, maar daar blijft het niet bij. 's Morgens wordt hij altijd nat wakker... van bloed, of wat had je gedacht? De verwondingen die gruwelijke monsters hem in zijn dromen toebrengen, zijn bij zijn ontwaken ook echt aanwezig. Zeg maar Nightmare on Constantinople street. De vraag is echter: waar is Freddy Krueger in dit verhaal?

Na overleg met Merlijn, die voor de gelegenheid opgeroepen wordt, concludeert de lokale magiër Nicephorus dat de slaap van de keizer verstoord wordt door de Twaalf Naamlozen. Dat snode clubje wil met behulp van het boek Necronomicon de wereld veroveren, wat zowat de ultieme ambitie is van elke slechterik in De Rode Ridder. Necronomicon bestaat trouwens helemaal niet en is een verzinsel van de Amerikaanse horrorauteur H.P. Lovecraft (1890-1937). In de fantasie van Lovecraft werd dit duivelse boek neergepend met bloed op mensenhuid door de gekke Arabier Abdul Alhazred. Wie het boek in handen heeft, zou over bovennatuurlijke machten beschikken, maar er is één probleem: het lezen van Necronomicon kan voor hersenschade zorgen...

Necronomicon of niet, laat staan een verdwaalde (en suïcidale) ninja kunen Johan en Nicephorus tegenhouden om met magische runebanden Oniria te betreden. De droomwereld van Oniria is een vreemd landschap waar biologen hun hartje zouden ophalen, maar vreselijke creaturen datzelfde hartje met veel plezier eruit zouden halen! De vleesetende planten en de grote draak worden met gemak afgemaakt door Johan, Basilius en Nicephorus, maar de gigantische bidsprinkhaan is een ander paar mouwen. Dit wezen zou het wellicht prima kunnen vinden met Chikaraishi uit Prinses Kin-Lien, en we vragen ons al af wat het resultaat uit een paring van die twee zou kunnen zijn. Zou Chikaraishi voor of na de daad opgegeten worden, zoals sommige bidsprinkhaanvrouwtjes doen? We zullen het helaas nooit weten, want als een ware deus ex machina verschijnt Merlijn die met zijn staf het groene, groot uitgevallen insect tot as verpulvert.

Nog veel valser dan een bidsprinkhaanvrouwtje is natuurlijk Demoniah, die achter al het onheil in dit album blijkt te zitten. Ze heeft de echte keizerin ontvoerd en haar plaats ingenomen. Gelukkig is het arme vrouwtje nog in leven en op het einde van het album wordt ze weer met haar man verenigd. Eindelijk zullen ze nu beiden schattige schaapjes in hun slaap kunnen tellen, in plaats van vleesetende planten, draken en bidsprinkhanen.

BERT GEVAERT