Wie heeft het gemunt op de kasteelheren van Craeyensteyn? Dat is zowat het plot van Stille Getuigen. Het verhaal speelt zich bijna volledig af binnen de muren van dit kasteel en begint met de aankomst van Johan, net na het onverwachte overlijden van graaf Rodrick. Er heerst een bedrukte, maar ook gespannen sfeer zodat Johan besluit om even te blijven hangen. Wanneer enkele dagen later ook gravin Hanni gruwelijk verminkt teruggevonden wordt, ontpopt het verhaal zich tot een klassieke whodunit: wie bracht de moeder van de graaf om en staat ook de andere kasteelbewoners naar het leven?

De (al dan niet mislukte) aanslagen volgen elkaar op. Aan verdachten geen gebrek: Donaat de chirurgijn, Corbijn de kok en zijn vrouw, Hester de roodharige dienstmaagd, Urban de nar (een cameo van Urbanus) of een van de soldeniers misschien?

Detective-, griezel- en horrorliefhebbers komen met dit album duidelijk aan hun trekken. De titel Stille Getuigen refereert naar een magisch poeder waarmee de schaduwen van gebeurtenissen uit het verleden via het haardvuur op de muur kunnen geprojecteerd worden. Hiermee lukt het uiteindelijk om een mislukte moordpoging op Urban opnieuw te laten afspelen. De dader is nu bekend en de maskers vallen ook letterlijk af wanneer Corbyn de kok — die dan toch geen gezellige dikkerd bleek te zijn — na een gevecht met Johan in de slotgracht duikt en zijn vermomming verliest. Blijkt hij toch niet Gunnard te zijn, zeker, de gruwelijk verminkte halfbroer van graaf Rodrick? aast op de erfenis van zijn verwante, maar moet daarvoor eerst een aantal hinderlijke erfgenamen uit de weg moet ruimen.

Gunnard ziet er in deze scène niet zo fris meer uit. Een gezonde blos op de wangen kunnen we eventueel wel vermoeden, maar die is niet zichtbaar in deze donkere nachtscène. Terwijl Hannelore Vantieghem in de meeste scènes voornamelijk een mooie, gevarieerde pastelinkleuring toepast, gebruikt ze hier een grauwpaarse tint zonder al te veel variatie. Daarmee herleidt ze de pagina's als het ware opnieuw naar hun zwart-witte essentie: te veel kleur leidt af, en het gevecht tussen Johan en de Quasimodo-achtige figuur komt zo veel beter uit, net zoals in de vroegere zwart-witalbums of de voorpublicatie in de krant.

De Bond, het wekelijkse blad van de Vlaamse gezinsfederatie, dat anno 2019 nog altijd op 250.000 exemplaren wordt verspreid, wijdde destijds een artikel aan het gebruik van geweld in strips en gebruikte als illustratie enkele andere (minder expliciete) afbeeldingen uit Stille Getuigen. Al bij al weer gratis reclame die zijn weg vond naar veel Vlaamse huiskamers. Het heeft de verkoop geen kwaad gedaan.

IVO DE WISPELAERE