Wie herinnert zich nog hoe het was om naar een videotheek te gaan? Voor de jongere generatie: dat was een plaats waar je films kon huren (= betalen, dus niet gratis downloaden) die in een cassette zaten. Een cassette is trouwens een doosje waarin een lange band zit en op die lange band staat de film. Dergelijke doosjes werden ook gebruikt voor muziek. De videotheek, dat was voor mijn jonge brein precies de grot van Ali Baba: de muren stonden vol met honderden films, waarvan ik niets wist en alleen de titel en covers kon zien. Van het Engels snapte ik geen jota, maar oh wat een covers waren dat. Mijn broer en ik mochten dan één film kiezen, onder streng toeziend oog van onze vader die ons begeleidde naar het magische wonderland van de videofilms. Eén sectie trok altijd onze bijzondere aandacht: de horrorfilms. De erotische films, daar hadden we toen nog geen benul van, maar we vonden het wel vreemd dat er één ruimte was die verboden was onder de achttien jaar. Maar de horror, daar konden we wel naar kijken. Tenminste... naar de covers.

Hoe deden die artiesten dat toch telkens weer: met één beeld een jong zieltje laten overhellen naar the dark side? In de zone die verboden was onder de achttien jaar kon je vrouwen zien in hun blote poep, maar man, o man, wat wij bij de enge films als kleine knaapjes kregen voorgeschoteld, dat was toch het betere werk. Kannibalen met mensenvlees tussen hun tanden, een hoofd dat met een bijl in tweeën gespleten werd, een ander hoofd vol spijkers, afgrijselijke monsters, afgestroopte huid... Brrr. Mijn broertje en ik keken er met één oog naar, terwijl we zogezegd op zoek waren naar een film "voor verstandige kinderen" en dan naar huis gingen met De Paniekzaaiers van Gaston en Leo. Wanneer de film dan teruggebracht moest worden naar de videotheek — uiteraard nadat de film keurig teruggespoeld was, anders kreeg je een boete van 40 frank —, kregen we opnieuw de kans om ons te verlustigen aan al die gruwel. Het stootte ons af, we kregen er enge dromen van en mijn broer vroeg of hij 's avonds bij mij in bed mocht, maar we deden er alles aan om onze keuze zo lang mogelijk uit te stellen in het VHS-paleis. Langer kiezen, betekende langer dralen tussen de afgerukte ledematen, het rondspattende bloed en open schedelbreuken.

Precies datzelfde gevoel overviel mij vele, vele jaren geleden bij het zien van één scène uit De Monsterman. We ontmoeten er Johan die samen met een bende piraten in het gebied van een of ander Swamp Thing is terechtgekomen. Het gruwelijke monster blijkt ook nog eens gruwelijk sterk én onkwetsbaar te zijn, zelfs het afhakken van zijn arm levert niets op. In een oogwenk laat de monsterman spontaan een nieuwe arm groeien. Gelukkig slaagt ons slijmerige monster er niet in om Sigrid, een lookalike van Marilyn Monroe (en dame in nood van dienst) te ontvoeren. Voor wie niet van blond houdt, geen paniek, er zitten ook tal van andere types in dit album: schaars gekleed dansen ze op de tafel, jawel met doorschijnende sluiers! Een paar strookjes verder zien we zelfs een leuke catfight waarbij stevig aan de haren getrokken wordt. Het scheuren van kleren zien we niet, want beide dames hebben toch al weinig om het lijf. Maar we mogen onze aandacht niet laten afleiden van "slijmpie", de gezellige monstervriend. Die heeft het opnieuw gemunt op Sigrid, niet toevallig omdat hij in het verleden ook al haar arme zusje, Saskia, heeft ontvoerd. Toevallig is dat betreurde zusje eveneens een lookalike van onze filmster uit de jaren 1960.

Onze vrienden beslissen om nu zelf eens het initiatief te nemen en niet te wachten op een volgende aanval van de monsterman. Ze beslissen om voor eens en altijd komaf te maken met het groene gevaar, mét succes. Johan en Sigrid vinden de geheime verblijfplaats waar hun aandacht getrokken wordt door een klaaglijk geluid: "Ssss... Ssss... Sssigrid!” Meesterlijk brengt Biddeloo de scène in beeld. Johan en Sigrid kijken om. Een meisje — nota bene met een zeer verzorgd kapsel — zwemt in een rare badkuip (duidelijk geen relaxerend bubbelbad met massagefunctie). Zoom op het verschrikte gezicht van Marilyn, sorry, Sigrid: "SASKIA! Mijn zuster!!!" (uitroeptekens goed nageteld, er staan er even veel in het album). Volgende beeld: "Hemel Saksia! Wat is je overkomen?" Ze zou kunnen gezegd hebben: "Saskia, waarom heb jij zo'n lange tong? Saskia, waarom heb jij zo'n rare handen?' Maar dat is een sprookje dat hier niet van toepassing is. Terug naar onze strip. Saskia sist: "Ssssigrid... de Monsterman". Waarop Sigrid: "MIJN GOD!" Het volgende beeld zien we hoe Saskia stuiptrekt in het bad en met opzwiepende vissenstaart haar laatste adem uitsist. Hier is duidelijk geen kleine zeemeermin of een Ariël vrolijk in het water aan het rondspetteren. Sigrid en Saskia zullen nooit meer samen boven een rooster staan waardoor hun rokjes hoog opbollen. Nooit zullen ze samen "Happy birthday, mister president" zingen. Nooit meer. Wat een krachtig beeld. Pure horror. Saskia is namelijk het resultaat van een mislukt experiment van de Monsterman en de rest van het album deed er voor mij niet meer toe. Monsterman dood, jaja, dat hadden we al wel verwacht bij de eerste bladzijde. Zo vergaat het de slechteriken in De Rode Ridder toch altijd?

Die pagina heb ik ontelbaren keren herbekeken en kijk... zelfs nu krijg ik er nog kippenvel van. Het is diezelfde fascinatie voor gruwelijke VHS-covers die mijn blik steeds in de richting van de gemuteerde Saskia trekt. "Tremendum et fascinans" noemden de Romeinen dat: vreeswekkend én fascinerend. Zelfs de filosoof Plato sprak al in de vijfde eeuw voor Christus over onze fascinatie voor het morbide. Zo beschrijft hij een man die door een enorme "lust" bevangen wordt om de lijken op het galgenveld te zien. Hij is kwaad op zichzelf en schreeuwt het zelfs uit tegen zijn ogen (jawel, dat staat er: "de man spreekt tot zijn ogen") dat ze mogen genieten van het mooie schouwspel. Er zit een zekere fascinerende schoonheid in het lelijke, het gruwelijke. We zeggen het niet met zoveel woorden, maar op een bepaalde manier doet het ons plezier om te genieten van gruwel.

En als die goeie ouwe Plato en zoveel antieke, dode Romeinen dat al gezegd hebben, zoveel duizenden jaren geleden, wie zijn wij om dat te weerleggen? Denk daar maar eens aan wanneer je met stiekem genot Saskia, de kleine zeemeermin, opnieuw in haar bad bekijkt. Ssss... Ssss... Sssigrid!

BERT GEVAERT