Karel Biddeloo is in deze periode in de ban van het Wilde Westen. Hij is een graag geziene gast in El Paso, een westernranch in Wuustwezel, waar tijdens de weekends shows worden opgevoerd voor toeschouwers, en waar hij soms de rol van Johnny Reb speelt.

In dit verhaal komen veel westernelementen voor. De stereotype dronkaard wordt hier vertolkt door Doric, de altijd halfdronken hulpschout. De sheriff van dienst is uiteraard Gawein, de schout. Samen controleren deze twee vertegenwoordigers van de wet het stadje en sluiten ze eventuele rabauwen op achter de tralies van de schoutswoning, zoals ook echte sheriffs plegen te doen. Ook de rabauwen die in groep via de hoofdstraat het stadje binnenrijden te paard, of de goeien die samen op één rij door een eenzame straat naar het plaatselijke rovershol wandelen (de saloon uiteraard) tonen duidelijk aan dat Biddeloo eigenlijk met een western in zijn hoofd zat. Ook grafisch verwijst hij naar dit genre: wanneer Johan en de schout 's nachts door het dorp dwalen, dragen ze in feite lange jassen.

Uiteraard moet Biddeloo een ridderstrip afleveren, maar door bestaande thema's en verhaallijnen aan te passen en te recycleren in een middeleeuwse setting, kan hij hier zijn cowboyhart toch tevreden stellen. Er zijn wel meer albums waar de westernsfeer onrechtstreeks vanaf druipt. In De Ontvoering (deel 89,1980) kunnen we de strijdende nomaden en boeren gerust vervangen door indianen en farmers, die hun conflict in een Grand Canyon-achtige omgeving uitvechten. In De Scharlaken Brigade (deel 101, 1982) is een rijdende koets, die een gevaarlijke boevenleider vervoert, een handig hulpmiddel uit westerns om de spanning op te drijven. Opnieuw vervullen nomanden de rol van indianen, terwijl de Scharlaken Brigade zelf symbool staat voor de cavalerie die op het einde van menig western de situatie komt redden.

Het westernthema is echter niet dominant in Het Bronzen Gevaar. Met veel plezier voegt Biddeloo opnieuw een vleugje sf toe aan de reeks. Anders dan in De Vluchtelingen (deel 81, 1978) en Karpax de Stalen Man (deel 82, 1978), die gemaakt werden onder invloed van de eerste Star Wars-film, bedient Biddeloo zich hier niet van vliegende schotels, ruimtegevechten, enzovoort. Zaltagon, het bronzen gevaar waarvan sprake, en Durmitor zijn eigenlijk mecha's, lopende robotische voertuigen die bediend worden door een piloot in het toestel. De sf-elementen bestaan in dit album dus veeleer uit geavanceerde harnassen gemaakt uit brons, die door middel van slimme mechaniekjes de kracht en de bewegingen van de piloot versterken.

Het Bronzen Gevaar is een geloofwaardige cross-over tussen een ridderstrip, een western en sf en daardoor een uniek album binnen de reeks. Later zal Biddeloo afscheid nemen van zijn actieve westernperiode wanneer hij tijdens een van de shows in El Paso kruit van een pistool in zijn oog krijgt en tijdelijk buiten strijd is. Biddeloo zoekt een andere hobby en vindt die bij een riddervereniging die actief is in het kasteel van Horst. Tegen De Heren van Rode (deel 131, 1989) gaat die klassieke ridderthematiek weer de reeks overheersen. Sf zal nog een paar keer terugkeren als thema, maar zo goed als in Het Bronzen Gevaar wordt het nooit meer.

IVO DE WISPELAERE