In De Hamer van Thor (deel 45, 1970) introduceert Karel Biddeloo knappe krijgsvrouwen met korte rokjes. 1970 is ook het jaar van de Dolle Mina's en wat later de tweede feministische golf genoemd wordt. In deze periode sieren minirokjes en hotpants (niet noodzakelijk met feminisme verbonden) het straatbeeld. Biddeloo laat de tijdsgeest binnensijpelen in de reeks: naast saaie kasteelvrouwen die met lange gewaden zwierig door de kasteelgangen struinen, beeldt hij nu ook sterke, sexy vrouwen af. Willy Vandersteen staat echter nogal weigerachtig tegen te veel bloot in de reeks. De Rode Ridder verschijnt onder andere in de toen nog vrij katholiek-conservatieve krant De Standaard. Te veel bloot zou misschien ook de ouders van de lezers ertoe aanzetten de reeks uit huis te verbannen. Voorlopig blijven die korte rokjes daarom een eenmalig experiment.

Met albums als Mandragora (deel 56, 1972) probeert Biddeloo het nog eens. Ook in De Verrader van Yarkand (deel 67, 1975) en Het Labyrint (deel 68, 1975) krijgen we weer wat meer te zien. De andere albums uit deze periode zijn toch vooral interessanter voor de liefhebbers van lange rokken en — o frivoliteit! — een splitrok.

Een tiental jaar later zijn de korte rokjes gemeengoed geworden in de reeks. We zijn intussen alweer tien jaar verder na De Hamer van Thor. Vandersteen staat al lang niet meer weigerachtig tegen deze uitingen van textielschaarste die Biddeloo zo graag afbeeldt. Het publiek is al veel gewoon van op tv, en de verkoopcijfers bewijzen dat Biddeloos besparingsijver met betrekking tot het textiel der vrouwelijke personages de reeks zeker geen kwaad doet. Voor elk album dat zich niet in een expliciet Westerse middeleeuwse setting afspeelt, kan Biddeloo zelf de vestimentaire normen voor die samenleving vastleggen, en steevast zijn korte rokjes daar een vast onderdeel van.

Maar zelfs in typisch klassieke middeleeuwse avonturen als De Dievengilde (deel 90, 1980) smokkelt Biddeloo toch zijn fetisjen binnen. Twee vrouwen die slaags met elkaar geraakt zijn, sieren de cover. Hun minirokjes zijn uiteraard een anachronisme, maar perfect verklaarbaar na een bits gevecht waarbij de kleding op strategisch belangrijke plekken losscheurt.

Met Xanador (deel 94, 1981) gaat Biddeloo alweer een stapje verder en komen we in de bikinifase terecht.
Op de gekozen pagina worden de Amazones, wachters van Xanador, zoals verwacht afgebeeld als adembenemend mooie vrouwen. De voorste draagt iets wat zelfs de naam minirok eigenlijk niet meer waard is. In een (te) klein bikinietje (in de kleurenversie in paars pantervel) staart ze de lezer, die zich in een lagere en onderdanige positie bevindt, brutaal aan. Biddeloo beeldt een warrior princess af waar menig strip- of comicfan (in die periode overwegend mannelijk) zich met graagte aan vergaapt. Na dit album is het hek definitief van de dam. Soft-erotiek wordt een vast onderdeel van de reeks, tot groot plezier van de lezers en Karel Biddeloo zelf.

Echt naakt wordt het nog niet, daarvoor moeten we nog geduld hebben tot In de Witte Hel (deel 116, 1986), maar dan worden we wel beloond met een volledig naakte keizerin Amargith die, behalve een strategisch geplaatste dampsluier, op haar eigen wijze volledig zichzelve mag zijn.

IVO DE WISPELAERE