In De Witte Tempel (deel 18, 1964) komt Johan in contact met een in afzondering levende Oud-Griekse beschaving. Het is de ideale manier om terug in de tijd te reizen zonder tijdverlies en zonder een of andere magische mist. In Het Verloren Legioen doen we dit nog eens losjes over, maar dan "The Biddeloo way".

Vooraleer we naar de gekozen pagina overgaan wat achtergrondinformatie... Eeuwen geleden raakte een Romeins legioen en zijn gevangenen afgezonderd van de buitenwereld. Achter de Muur der Zandstormen werd een nieuw Rome opgebouwd. Romeinen zouden echter geen Romeinen zijn zonder hun vermaarde expansiedrang. Langzaam maar zeker, bouwt generaal Magnus zijn leger verder uit met als doel de buitenwereld te veroveren. Gouverneur Octavius is hier tegen, maar wordt vakkundig vergiftigd. Niets lijkt Magnus nu nog in de weg te kunnen staan. Dat is echter buiten Alida, de knappe dochter van Octavius, en Johan gerekend.

De gekozen pagina komt uit de ontsnappingsscène aan het einde van het album. Het is schier onmogelijk om door de Vallei der Zandstormen te raken zonder een magisch kristal, dat bewaard wordt in een mausoleum. Alida weet het kristal te bemachtigen en vlucht met Johan weg. Magnus beseft dat hij zonder het kristal geen kans heeft om de buitenwereld te veroveren en zet met zijn legioensoldaten de achtervolging in. Het is alles of niets... Het noodlot lijkt toe te slaan wanneer het driespan van Johan en Alida een wiel verliest. Magnus, die zijn troepen vooruitgesneld is, haalt Johan en Alida in. Hij raapt het magische kristal op en rijdt dan vol overmoed op Johan in. Deze blijkt de betere zwaardvechter. Geholpen door hogepriester Orozam wordt de strijd hierna op magische wijze met het kristal beslecht.

Karel Biddeloo wordt in latere albums vaak haast- en (foto)kopieerwerk verweten. Het verschroeiende tempo van tot zes albums per jaar speelde hier uiteraard een belangrijke rol in. Dit staat in schril contract met de vroegere albums van Karel Biddeloo. In Het Verloren Legioen en niet in het minst op deze pagina laat Karel Biddeloo zien dat je met een eenvoudige, tijdbesparende sponstechniek, sinistere en duistere achtergronden kan creëren die enorm bijdragen aan de sfeer van een pagina. Als lezer voel je het zand bijna tegen je gezicht schuren en waan je jezelf verdwaald omdat er geen referentiepunten in de omgeving te bespeuren zijn.

Karel Biddeloo wist soms als geen ander om Hollywooddrama in zijn strips binnen te loodsen. Het eindgevecht met Magnus bijvoorbeeld, had over enkele pagina's gespreid kunnen worden. Biddeloo kiest hier echter resoluut de kaart van het suggestieve drama. Na slechts één prentje, waarop beide vechtjassen de zwaarden lijken te gaan kruisen, rijdt Magnus terug richting zijn troepen. Johan vertelt ons dat Magnus dodelijk getroffen werd. Meer moet dat niet zijn!

Het is genieten van het vleugje Oude Rome in dit album. Alle clichés passeren de revue en het lijkt voor Johan een wonderlijke ontdekkingstocht. De lezers krijgen meteen de nodige cultuur uit de oudheid mee. Ook op dit vlak heeft Biddeloo zijn missie volbracht. Met Rome zou deze manier van tijdreizen echter niet eindigen. In De Troglods (deel 107, 1984) maakt Johan op een vergelijkbare wijze contact met een prehistorische beschaving.

JACKY CORNELIS