Dit grandioze album heeft álle elementen om een klassiek ridderverhaal te zijn. Er is de strijd tussen de goeden en de slechten, die wordt uitgevochten in spannende gevechten en die zelfs tot de allerbeste van deze stripreeks behoren. Tussendoor blijft het voortrazende verhaal op snelheid door allerlei acties van beide kanten. En er mag zelfs af en toe gelachen worden!

Wat hoort er nog bij een goed ridderverhaal? Een dosis romantiek, voorwaar! In dit geval hebben we dat te danken aan de onoverwinnelijke liefde tussen Kotar, zoon van de "goede" herenboer Rabban, en Dolina, dochter van de "slechte" kasteelheer Zebrek. Om het verhaal nog wat meer te stofferen, is er een geheimzinnig oud kruidenvrouwtje. Maar bovenal is er de sinistere huurmoordenaar Kilyon!

Kijk eens aan... die Kilyon kennen we toch? Ja hoor, het is niemand minder dan Karel Biddeloo! Dit is meteen zijn debuut als personage in zijn eigen reeks na cameo's in de albums Met Masker en Zwaard (deel 49, 1971), Sidarta (deel 60, 1974), Het Adelaarsnest (deel 65, 1975) en De IJsvorstin (deel 69, 1975). Niet voor niets is Kilyon volledig in het zwart gekleed. Karel was destijds elk weekend in een westerndorp met re-enacters terug te vinden als "The Man in Black". Zijn kledij en westernhoed werden in het album aangepast naar middeleeuwse normen.

De rol van Kilyon is even groot als die van de Rode Ridder. In deze context is het geen verrassing dat Johan in het begin van dit verhaal nog een beetje respect voor Kilyon kan opbrengen wanneer hij zich bij hun stilzwijgende ontmoeting in de herberg de bedenking maakt: "Kilyon... Verlopen ridder! De laatste jaren is hij als huurdoder berucht geworden..." De herkenning is wederzijds en al even stilzwijgend: "Warempel! De Rode Ridder! Een dwaas die nog in idealen gelooft..."

De principes van de huurdoder komen al in die herberg tot hun recht wanneer Kilyon eerst Johan helpt om de soldaten van Zebrek de herberg uit te jagen omdat ze hem ergeren, maar kort nadien op het financiële aanbod van diezelfde kasteelheer ingaat om hem te helpen in zijn strijd tegen herenboer Rabban om hun onderlinge vete uit te vechten. Maar het kan nog cynischer: Kilyon ziet later toevallig kans om Dolina te ontvoeren. Die gelegenheid om een losprijs aan Zebrek te vragen, laat hij niet aan zich voorbijgaan! Omdat zowel de herenboer als de kasteelheer nu een gemeenschappelijke vijand hebben, verenigen ze hun krachten.

Tenslotte is er het magistrale einde. Dat Johan Kilyon in een duel verslaat, is geen verrassing. Maar tot ons aller verbazing schenkt hij zijn tegenstander de vrijheid. Op die manier kenden we de Rode Ridder nog niet. Dus toch nog genoeg respect van zijn kant om de eens zo rechtvaardige, gevallen ridder zijn zonden te vergeven?! De laatste woorden van de plots tot inkeer gekomen huurmoordenaar zijn van dergelijk sterk gehalte dat ik ze telkens meermaals herlees: "Mochten we elkaar ooit terugzien, dan zul je in mij een bondgenoot vinden!" Johan kan alleen antwoorden: "Haast je, Kilyon! Ze komen!" De soldaten komen inderdaad, maar net te laat, want Kilyon verdwijnt in de nachtelijke duisternis.

Er resten nog twee — belangrijke — plaatjes, want dit wervelende ridderverhaal heeft op geen enkel moment zijn vaart verloren. Op het voorlaatste plaatje zien we de broederlijk naast elkaar staande herenboer en kasteelheer. Rabban kondigt aan dat Dolores met Dolina zal huwen. En in het allerlaatste plaatje rijdt Johan het bos in… nagestaard door de oude geheimzinnige kruidenmengster, terwijl ze mompelt: "Mogen de goden je beschermen, ridder! Je weg is nog lang, en vol gevaren!"

Dat die weg zodanig lang zou zijn, dat nu — in de vooravond van het jaar 2020 — De Rode Ridder nog steeds populair is en ondertussen nog zoveel meer avonturen heeft beleefd, terwijl de toekomst van de reeks verzekerd is, hadden wij destijds toch nooit durven dromen? Maar waar ondergetekende romanticus vier decennia later wel degelijk nog steeds van durft te dromen, is dat Kilyon effectief nog eens zijn opwachting maakt aan de zijde van Johan! Karel Biddeloo is er nooit aan toe gekomen, ondanks het feit dat hij zelf de aanzet gaf. Zijn ongebreidelde fantasie noopte hem echter om steeds weer andere ideeën en nieuwe invalshoeken te gebruiken. En inmiddels zijn we al twee De Rode Ridder-auteursteams verder... Misschien kan huidig scenarist Marc Legendre voor die magie zorgen?

MARTIN HOFMAN