Met De Verboden Berg mengt Karel Biddeloo een klassiek sprookjesthema met zijn eigen typische De Rode Ridder-elementen, zoals daar zijn wat extra horror (vliegende reptielen) en gruwel (een ridder die verminkt en verbrand terugkeert van de verboden berg). In dit verhaal zijn koningsdochter Iljona en beeldhouwer Adelbert verliefd op elkaar, wat een jaloerse tovenaar niet kan verkroppen. Deze tovenaar, die zich de Discipel van de Nacht noemt, neemt wraak door Iljona te ontvoeren en mee te nemen naar de verboden berg. Het beeld waarin Adelbert zichzelf en Iljona als teken van liefde vereeuwigde, krijgt van de tovenaar een dolk in de rug, waardoor Adelbert verlamd raakt.

Ondanks een verbod van koning Romberius ondernemen diverse ridders een queeste naar de berg om Iljona te bevrijden, maar niemand keert levend terug. De dolk verwijderen uit het beeld lukt ook niet: Adelbert blijft door de betovering aan zijn rolstoel gekluisterd. Tot zover de klassieke sprookjesinsteek.

Biddeloo is ondertussen aan het evolueren van de klassieke ridderstrip, die hij van Willy Vandersteen overnam, naar een meer sfeervolle fantasysetting . De trap naar de top van de berg is bezaaid met een onbekende blinkende stof (iets radioactiefs, zo blijkt later). De straling velt elke ridder die de klim waagt. In holen op de berg huizen Serplano's, vliegende reptielen, die de klus eventueel afmaken. Het Zwarte Vendel tenslotte, een geheime groep ridders die samenwerkt met de tovenaar, is eropuit om koning Romberius ten val te brengen...

In deze scène maken we voor het eerst kennis met het Zwarte Vendel. Biddeloo kiest eerst voor een close-up van de vendelier: een sombere verschijning met een gehoornde helm, die de Rode Ridder met een kille blik toekijkt. In het volgende plaatje zien we Johan op de voorgrond, maar de vendelier als een silhouet in de mist. De volle omvang van deze sinistere figuur wordt nu duidelijk, maar we worden in het ongewisse gelaten over hoe hij er nu precies uitziet. Pas wanneer de roofridder de sporen geeft en Johan aanvalt, zien we hem in vol ornaat. Het teken van Bahaal prijkt op zijn schild, waarmee het voor de regelmatige lezer van de reeks duidelijk wordt welk vlees we in de kuip hebben. Johans paard wordt direct geveld. Vanuit Johans standpunt zien we het slagzwaard onheilspellend boven het hoofd hangen, klaar voor de genadeslag. Biddeloo beeldt hier een snel en kort gevecht af, waarbij Johan direct het onderspit delft! Met de roofridders valt duidelijk niet te spotten. De krantenlezers die dagelijks een halve pagina voorgeschoteld krijgen, moeten een dag bang afwachten vooraleer ze het vervolg kunnen lezen in De Standaard...

Dit album was een van de allereerste oude verhalen die werden ingekleurd, toen de reeks vanaf De Levende Doden (deel 106, 1984) definitief in kleur verscheen. Waarom net dit verhaal? Sowieso is het een van de betere verhalen uit de reeks. Maar waarschijnlijk waren ook de originele platen nog beschikbaar, zodat men de inkleuring kon uitvoeren op basis van origineel beeldmateriaal. Bij latere inkleuringen zoals De Gijzelaars (deel 99, 1982) zien we een zeker kwaliteitsverschil met de zwart-witversie. De originelen ontbraken, en men moest zich toen behelpen met een scan van een gedrukt zwart-witalbum, wat toch enig kwaliteitsverlies met zich meebracht.

Ook de cover werd voor de ingekleurde versie herwerkt, omdat die vlag de lading niet echt dekte. Iljona velt met pijl en boog een Serplano terwijl die scène niet in het verhaal voorkomt. De cover werd, waarschijnlijk voor een promofolder met te verschijnen albums, getekend terwijl het verhaal nog niet helemaal afgewerkt was. Wanneer Johan in het verhaal de top van de berg bereikt, zijn de Serplano's al lang uitgerookt en hoeft Iljona deze dus niet meer dood te schieten.

Op het einde van het verhaal legt Biddeloo weer de link naar een klassieke ridderlegende. Na de dood van Qrandar, de slechterik uit De Watermolen, die de tovenaar blijkt te zijn, slaagt Johan erin om de dolk uit de rug van Adelberts beeltenis te trekken. Het doet denken aan de Excalibur-legende, waarin Arthur als toekomstige koning als enige erin slaagt om het zwaard uit de steen te trekken. De klassieke ridderverhalen, al dan niet met de Ronde Tafelridders in de hoofdrol, zullen echter voorlopig niet terugkeren. Biddeloo is definitief het pad van de fantasy (en later de horror en sciencefiction) ingeslagen, en vindt daar genoeg inspiratie voor talrijke nieuwe verhalen.

IVO DE WISPELAERE