Tot De Hamer van Thor ontbreekt het de reeks niet aan powervrouwen in de gedaante van machtige dames die de plak zwaaien of hun mannelijke partner aan het bewind slinks manipuleren, allerhande heksen en andere met magische kunsten begiftigde toverkollen of brave meisjes die zich ontpoppen tot ervaren krijgsters. Eigen aan de tijdsgeest blijft het allemaal kuis, hoofs en bedachtzaam. De interessantste tussenkomst is Deirdre in De Kroon van Deirdre (deel 26, 1965) en Het Graf van Ronjar (deel 27, 1966) voor wie zowel Lancelot als Johan gevoelens koesteren. Het komt tot een ruzie tussen de twee vrienden om de gunst van Deirdre, maar zij lost dat diplomatisch op, een prinses van het Noorderland waardig.

Wanneer Karel Biddeloo De Rode Ridder van Willy Vandersteen overneemt, is hij niet blind voor de woelige omwentelingen in de jaren 1960. Mei '68 lanceert een nieuw soort vrijheid, losgerukt van vastgerieste, paternalistische tradities, met heel wat zachte en hardhandige generatieconflicten tot gevolg. De tweede feministische golf resulteert in 1969 in de Nederlandse actiegroep Dolle Mina die ook in België niet ongezien voorbijgaat. In Nero wijdt Marc Sleen er het verhaal De Dolle Dina's aan. Het legendarische muziekfestival Woodstock is in 1969 een groots feest van vrijheid, blijheid en vrije liefde. Ook nog in 1969 trouwt Paul McCartney met Linda Eastman die zich tijdens de plechtigheid kleedt in een witte mini-jurk en voor een doorbraak van het korte kledingstuk zorgt nadat de minirok sinds begin jaren 1960 steeds vaker voorkomt in het straatbeeld. Ook François Walthéry's luchtstewardess Natasja trekt meteen een mini-jurk aan in haar eerste stripverhaal dat in 1970 in het weekblad Robbedoes wordt voorgepubliceerd. De al net zo slimme, avontuurlijke en sexy elektrotechnisch ingenieur Yoko Tsuno blijft niet achter wanneer zij eveneens vanaf 1970 in Robbedoes dankzij Roger Leloup tal van lezertjes voor haar wint. Dat Biddeloo in De Hamer van Thor in het Rijnland een stam zelfstandige, zelfbewuste en krijgslustige Amazones opvoert (met korte rokjes!) hoort bij deze evolutie.

Twee dames stelen hierbij de show. Enerzijds is er de blonde Hisol, die Johan van een gewisse dood redt wanneer een beer haar aanvalt. Eerst zet ze het nog op een lopen voor haar redder, maar later klikt het tussen beiden. Anderzijds is er de zwartharige Rin(h)ilde, koningin van de Amazones, die er niet voor terugdeinst Hisol een klap te verkopen voor haar ongehoorzaamheid en haar zwaard tegen 'r trekt. Johan komt tussenbeide en neemt de verantwoordelijkheid voor de aanleiding tot deze twist. Hij stelt een duel voor. Rinilde vult dat in met drie proeven: worstelen met een beer, verspringen en speerwerpen. Na twee proeven gaat het gelijk op. Bij het speerwerpen vernedert Johan met trefzekerheid en kracht Rinilde bij wie een vreselijke woede oplaait. In een close-up zie je haar blik die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.

Eenzelfde soort close-up zien we later in het verhaal bij Johan. Eigenijk trekt hij in het Rijnland rond om de machtige, mythische hamer van de Noorse god Thor te vinden die voor terreur, verwoesting en dood zorgt omdat hij in de verkeerde handen van Mogular is gevallen. Om inlichtingen te krijgen over waar de hamer zich bevindt, helpt Korda, de meester van de trollen, hem in ruil voor een teruggave van een speerpunt die zijn doel nooit mist en die werd geroofd door de Amazones. Uiteindelijk bemachtigt Johan de speer, neemt hj Rinilde als gevangene mee en helpt Hisol hem daarbij.

De wegen van Rinilde, Hisol en Johan scheiden in een goede verstandhouding. Hisol trekt nu samen met Johan rond als gids en metgezel. Wanneer hij 's nachts naar Mogular op zijn bootje op de Rijn zwemt, moet hij machteloos toezien hoe Mogular de hamer van Thor door de lucht gooit in de richting van Hisol. Terug op de oever smeult het levenloze lichaam van Hisol nog na. Voor hij haar begraaft, fluistert hij haar toe dat hij het zichzelf nooit zal vergeven. Na het begraven van het meisje zweert hij: "Van nu af zal ik niet rusten voordat Mogular met zijn leven geboet heeft". 's Ochtends sluiten bloemen zich en vliegen vogels angstig weg wanneer Mogular nadert op het door de zonsopgang bloedrood gekleurde Rijnoppervlak. Er is iets op til. Het grimmige silhouet van Johan op de oever op een heuveltop vormt een uitdaging. Mogular stelt zich eerst nog vragen bij de vermetelheid van Johan. De manier waarop hij Mogular vastberaden en bloedlink aankijkt, maakt de man met de hamer onzeker en angstig. Na het spel der ogen — we herinneren je eraan dat Sergio Leone in 1966 de westernklassieker The Good, the Bad and the Ugly uitbracht en in 1968 Once Upon a Time in the West — trekken beide heren als in een western hun wapens: Mogular zijn hamer en Johan zijn trollenspeer...

Zo pissed kan Johan zijn, omwille van een niet uitgesproken genegenheid die brutaal werd versmoord. En het is niet voor het laatst dat Johan dergelijke klappen krijgt. Als jonge lezer van toen (of nu) moet je het ook maar zien te verwerken zonder psychologische bijstand.

DAVID STEENHUYSE