DE SCHORPIOEN 7
In de Naam van de Vader
Enrico Marini + Stephen Desberg • Dargaud
48 p. (SC)
|
|
| De keizer van de kleur |
|
Trek een kaart! Wat wordt het? Het teken van de Schorpioen, de mooi gebruinde casanova die elke dwarsligger moeiteloos aan zijn degen rijgt, of zien we Armanda Catalano terug, de man met gepoederde pruik die de Romeinse goegemeente alle mogelijke relieken verkoopt? Of keren de kansen en wordt het misschien het teken van de erfvijand van paus Trebaldi voor wie hij nog slechts een vage schim is van een tijdperk dat moet verdwijnen. Wat maakt het ook uit. Het lot is toch gekend. Alles is geweten.
Nu het laatste bewijs van het bestaan van het kruis van Petrus is vernietigd, lijkt niets nog de machtsontplooiing van de Trebaldi in de weg te staan. Als de Schorpioen, de Huzaar en de Egyptische gifmengster Mejaï terug in Rome komen, kreunt de eeuwige stad onder de inquisitie van de nieuwe paus. In het Vaticaan werd de Zwitserse wacht vervangen door loyale krijgsmonniken. Elke tegenstander belandt in de naam van de nieuwe vader op de brandstapel. Nog één kardinaal biedt wat weerstand, en krijgt van de Schorpioen de sleutel aangereikt om de paus ten val te brengen. In de duistere archieven van de pauselijke zetel gaat hij op zoek naar het ware geheim van de moeder van de Schorpioen.
Dit begin van de nieuwe cyclus is niet het zenith van originaliteit of het moest zijn dat je nog niet wist wat iedereen al vier delen vermoedde. Toch is dit heerlijk leesvoer: alle ballast van nutteloze nevenpersonages werd overboord gegooid, nieuwe intriges kondigen zich veelbelovend aan en de degens worden weer als vanouds gekruist onder de wapperende mantels. Reken daarbij nog de perfecte dosis vrouwelijke rondingen en mannelijke torso's, en je vraagt je af waarom Hollywood hier nog niet op gesprongen is. Kers op de taart van deze kaskraker blijven de tekeningen van de Zwitser Enrico Marini. In tegenstelling tot zoveel andere auteurs na een paar succesdelen, blijft hij het tekenwerk meer dan ooit verzorgen. De tekeningen worden barokker, de details somptueus én met deze inkleuring blijft hij de enige echte keizer van de kleur, wat Nederlandse Radio 1-stripjournalisten ook mogen beweren. Sorry Brecht Evens, maar Marini is nog net iets straffer. Deze Schorpioen is het exponent van een tekenaar op zijn best. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — november 2006 |
