|
|
KLIK
voor andere strips van
André Franquin
KLIK
voor andere strips van
Jidéhem |
|
|
GUUST
Het Milieu volgens Flater
André
Franquin / Jidéhem + André Franquin
Dupuis | 48 p. | € 8,50 (SC) |
| Groene
Guust |
"Als
je nadenkt over onze wereld, is die helemaal niet grappig.
(...) Ik vlucht in de lach, maar ik vind dat de wereld
waarop men ons heeft gezet een vreselijke zaak is." (André
Franquin in 1979). Al sympathiseerde hij met Greenpeace
of liet hij een tekening veilen voor de slachtoffers van het
stortschandaal van Mellery, André Franquin engageerde
zich zelden openlijk en zeker niet politiek als milieu-activist.
Echter des te meer indirect in zijn strips: van de weelderige
exotische jungles bij Robbedoes tot de cynische misantropische
nachtmerries van de moderne wereld in Zwartkijken.
Daartussen lummelt Guust Flater, een kantoorhulpje met een
groot hart voor fauna en flora. De dierentuin die hij ten
kantore Dupuis heeft binnengehaald! De hartkloppingen die
hij agent Vondelaar bezorgde door zijn parkeermeters te gebruiken
voor klimplanten en vogelnestjes! Zijn minigrasmaaimachine
om de bloempjes in het gazon te sparen! Zijn epische inspanningen
voor babyschildpadjes, walvissen en zijn meeuw! Guust is duidelijk
zo groen als zijn sweater.
Maar is dat wel zo? Met zijn rijdende vergassingsinstallatie,
de fameuze Fiat 509, en zijn torenhoge stroom-, water- en
gasverbruik om op kantoor het leven te veraangenamen van vooral
zichzelf heeft Guust Flater in zijn eentje een ecologische
voetafdruk van een half land.
In een poging het met Franquins dood al bijna een kwarteeuw
afgesloten Guust-œuvre levend te houden, worden
al enige tijd albums met thematisch herschikte gags uitgebracht.
Het interessante ervan is dat ze evoluties in de reeks weergeven.
Ook door een aantal ecologische gags bij elkaar te zetten,
gelardeerd met wat ecologische weetjes, merk je de ontwikkeling
van Guusts milieubewustzijn. Ja, hij stookt de kantoorverwarming
op tot Sahara-temperaturen om brood te kunnen roosteren met
zijn radiator of hij hangt een aquariumbuizennetwerk voor
zijn goudvis. En zijn duurzame uitvindingen zijn niet meteen
ecologisch geïnspireerd: het is de tocht die hem alle
deuren, behalve één op kantoor, automatisch
doet sluiten (niet warmteverspilling), het is om fruitsapjes
te kunnen laten persen dat hij met de deuren energie opwekt.
Zijn champignons in de doka of logies in een strandcabine
zijn vooral uit zuinigheid ingegeven. En als hij werkelijk
een nuttige bijdrage levert — een stroom opwekkende
trapnaaimachine bij een black-out — is hij er zelf de
pineut van, want dat is het moment dat hij zijn achterstallige
post moet wegwerken, vinden de collega's. Als zijn meeuw depri
wordt van een olieramp op tv, zucht Guust hem fatalistisch
toe: "Wat wil je? Vandaag werkt haast alles op benzine."
Erg klimaatactivistisch is dit alles dus niet.
En toch voelt Guust goed aan dat hij fout bezig is en wil
hij zelf bijsturen. Weliswaar met rampzalige gevolgen als
hij een antirookinstallatie of uitlaatgassenballon op zijn
Fiat installeert. "Hij zou windenergie willen gebruiken
door een windmolen op het dak van zijn wagen te monteren...
Het vervelende is dat hij vreselijk snel zou moeten rijden
om de windmolen te laten werken, waardoor hij massa's brandstof
moet verbruiken." (Franquin in 1980). Ook is Guust zijn
tijd duurzaam vooruit: hij rijdt met een bakfiets (terwijl
de meegevoerde Kwabbernoot zich erom schaamt), hij gebruikt
een zelfontworpen vouwfiets (met hilarische consequenties).
Maakte hij aanvankelijk van zijn bureau een kolenkachel, later
droomt hij met juffrouw Jannie van reddingsacties voor walvissen
en vindt hij een motor uit aangedreven op reclamedrukwerk,
verkiezingsfolders en rekeningen. Hij krijgt zelfs Vondelaar
zover de parkeermetergebruikers te dwingen te betalen in vogelvoer.
Er is dus nog hoop voor deze wereld. |
|
KOEN DRIESSENS --- augustus 2020 |
|
