Willy Linthout: "Ik weiger aan Franquin te denken als ik achter mijn tekentafel kruip, anders word ik meteen depressief!" Peter Pontiac: "Zijn geniale tekenpen swingt en zwiert op een manier die niemand ooit zal kunnen evenaren." Kim Duchateau: "Franquin is een van die weinige auteurs waarbij je het gevoel hebt dat hij werkelijk ALLES kan tekenen, en dan nog verdomd goed ook."
Niets dan lof kreeg André Franquin van zijn collega's in ons dossier De Wereld rond Franquin. De meer dan honderdvijftig stripauteurs mochten ook een persoonlijke favoriet uit 's mans œuvre plukken. De avonturen van Robbedoes en Kwabbernoot, de grappen van Guust Flater en de zwartgalligheid van Zwartkijken werden eveneens overstelpt met complimenten.
Ton en Tinneke werd amper genoemd. "Deze strip is het stiefmoederlijk behandelde en miskende werk van André Franquin", schreef kunstkenner Augustin David in de kloeke integrale die Le Lombard vorig jaar uitbracht. Franquin is nog steeds synoniem met het vrolijke stripblad Robbedoes, waar hij zo zijn stempel op drukte. Zijn enige uitstap naar grote concurrent Kuifje viel tussen de plooien van de geschiedenis.
Helemaal onterecht is dat niet. Franquin moest Ton en Tinneke al improviserend beginnen en kon nooit helemaal aarden in het kleinburgerlijke klimaat van Kuifje, waar Hergé de scepter zwaaide. Bovendien was dit de eerste keer dat hij een langlopende gagstrip tekende. Door zijn hoge werkdruk liet hij grappen schrijven door René Goscinny en Greg zodat hij zich kon concentreren op het tekenen van de vintage auto's en het modern meubilair.
Ton en Tinneke verscheen tussen 1962 en 1975 ook in het Nederlandse Pep waar Tinneke in de nieuwe vertaling en lettering werd veranderd naar Tineke. Afhankelijk van de uitgever zijn de albums verschenen onder de reeksnaam Ton en Tinneke of Ton en Tineke.
We zouden het bijna vergeten maar Ton en Tinneke werd na Franquins 183 gags nog voortgezet door Dino Attanasio (Signor Spaghetti), die bijna driehonderd gags meer tekende dan Franquin, Mittéï en Christian Godard (Maarten Milaan), Griffo (vóór zijn succesreeksen), de onbekende Bertrand Dupont en tenslotte Walli en Bom. Samen maakten ze een veelvoud van het aantal grappen dat Franquin tekende. In april 1985 werd zelfs de dertigste verjaardag van de reeks in het blad gevierd. Griffo werd overigens de laan uitgestuurd omdat hij de twee hoofdpersonages samen in bed had getekend. We kunnen ons de toorn van Hergé even goed voorstellen als de monkellach van Franquin...