De imaginaire Duister Steden-reeks van Schuiten en Peeters is met dit album alweer aan zijn negende aflevering toe. Dat de auteurs niet onder stoelen of banken steken dat ze rechtstreeks geïnspireerd zijn door Jules Verne blijkt andermaal in dit album. De karaktertrekken en de gelaatsuitdrukkingen van de personages zijn zeer ‘vernesiaans’. Maar het handelsmerk van Schuiten, de architectorale gebouwen, zijn zoals vanouds prominent aanwezig.

Het verhaal gaat over een man die een wat vreemde schaduw heeft, ze is namelijk gekleurd. De auteurs maken van dit vreemde gegeven een zeer genietbaar en vlot lezend verhaal waardoor ze het klaarspelen om de lezer 88 pagina’s lang te boeien met een thema waar menig andere auteur zijn tanden op zou stuk bijten. Schuiten slaagt er bovendien in om dankzij zijn grootste tekeningen de lezer van de ene hoek van een pagina naar de andere hoek te laten dwalen. Wie echter dieper in het album duikt, ontdekt dat Peeters een meer dan begaafde scenarist is. Een ideale combinatie dus. Een combinatie die uitnodigt om de schoonheid van het verhaal zelf te ontdekken en te zien openbloeien.

De Schaduw van een Man is net zoals zijn voorganger, Het Scheve Kind (Casterman, 1996), een album dat los van de reeks gelezen kan worden. Niet zozeer een mijlpaal in de cyclus van De Duistere Steden, maar wel een album dat zich ver boven het huidige stripaanbod verheft.