Begin dit jaar verloor de stripwereld een van zijn grote namen. Franz, de geestelijke vader van Lester Cockney en Jugurtha ging op een dag in januari van ons heen en liet een leegte achter. Dit laatste deel van De Tien Geboden was zo een beetje zijn Requiem en het lijkt allemaal wat symbolisch. Niet alleen is dit afsluitende deel een van de betere albums in de serie, bovendien blijkt nu, hoewel er een aantal mindere episodes tussen zitten, dat de reeks De Tien Geboden in zijn geheel een sterk epos is geworden. Lees de tien delen van 10 naar 1, en dan volg je de weg die de tien zinnetjes op het schouderblad van een kameel hebben afgelegd, een weg vol noodlot, in chronologische volgorde. En net een van de groten van de Negende Kunst (jawel, met een grote K) mag dit epos afsluiten (of beginnen, als je ze in die omgekeerde volgorde leest), als een ultiem eerbetoon aan zijn werk. We worden niet gauw lyrisch, maar toch: een waardig afscheid van een grote meneer...