Er gebeuren vreemde dingen in Brüsel. Een man blijft in zijn appartement stenen vinden, die gek genoeg allemaal precies hetzelfde gewicht hebben: 6.793 gram, een priemgetal. Een jonge moeder heeft te kampen met zand dat zich op onverklaarbare wijze in haar woning ophoopt. Een chef-kok verliest gewicht, hoewel hij niet op dieet staat en niet slanker wordt... Mary Von Rathen vermoedt dat deze verschijnselen iets te maken hebben met een Bugti-krijger die onlangs naar Brüsel is gekomen om sieraden te verkopen, maar overleed nadat hij onder een tram terechtkwam.

De Theorie van de Zandkorrel is ongetwijfeld het mooist uitgebrachte album van het jaar. De strip in softcover op liggend formaat zit in een schuifdoos, waardoor het wat handiger is om hem in onze stripkast weg te bergen. En dit is nog maar de verpakking, de inhoud is ook niet te versmaden. Terwijl vroeger het scenario eerder een kapstok was om de indrukwekkende tekeningen van Schuiten aan op te hangen, staat deze keer het grafische ten dienste van het verhaal.

Benoît Peeters schreef een surrealistisch, maar vlot leesbaar verhaal vol mysteries. Hij haalde enkele personages van vroeger uit de kast zoals Mary Von Rathen (Het Scheve Kind) en Constant Abeels, die trouwens gebaseerd is op de Brusselse auteur Eric de Kuyper. Maar uiteraard speelt ook weer een gebouw een belangrijke rol, met name het Autrique-huis. Dit art nouveau-huis in Schaarbeek is een van de eerste gebouwen die Victor Horta in Brussel ontwierp. Schuiten en Peeters lieten het renoveren en nu lopen er regelmatig tentoonstellingen, zoals momenteel, en dat tot 2 maart 2008, een expo over — hoe kan het anders — De Theorie van de Zandkorrel.

Hoewel de klemtoon eerder op het verhaal en de menselijke relaties ligt, blijven de etsmatige tekeningen van François Schuiten om duimen en vingers af te likken. Na enkele albums in kleur koos Schuiten dit keer opnieuw voor zwart-wittekeningen. Of eerder zwart-lichtgrijs, met wit als extra 'kleur' om de belangrijkste elementen van dit album — het sieraad, het zand, de stenen en de zwevende kok — te accentueren, wat een prachtig effect geeft.

Afwachten wat het slotdeel van dit tweeluik zal brengen, maar dit album is de beste Duistere Steden-strip die we sinds lange tijd gelezen hebben. En bovendien is het een mooi eerbetoon aan Magritte en Horta.