Wat Ivan Adriaenssens in Vlaanderen en omstreken al jaren doet over de Eerste Wereldoorlog, doet Nederlander Hennie Vaessen over de Tweede Wereldoorlog: historische feiten koppelen aan lokale oorlogssituaties. Terwijl Adriaenssens volgens ons nog steeds moeite heeft om grafisch sterke personages te tekenen, lieten we Hennie Vaessens werk de laatste jaren vaker links liggen. Vraag ons niet waarom, het trok ons niet aan.

Het op liggend formaat uitgegeven Atlantikwall gaven we daarentegen wel een kans. Hier heeft Vaessen iets moois van gemaakt. De Atantikwall is het grootste bouwproject van de vorige eeuw en verbond de kustlijn van het hoogste puntje van Noorwegen tot de grens van Spanje en Frankrijk. Langs die muur stonden bunkers, wachtposten, loopgraven, betonnen obstakels, opstellingen voor wapens en meerdere toepassingen als verdediging voor een mogelijke geallieerde invasie vanuit Groot-Brittannië. Honderdduizenden Duitsers werkten sinds december 1941 in opdracht van de Führer en diens architecten aan het megalomane bouwproject. Vaessen staat stil bij een stukje in Zuid-Holland waar Nederlanders al dan niet vrijwillig — maar in beide gevallen tegen een aantrekkelijk loon — hun eigen duinen en kust vernielden.

Vaessen wisselt puur historische feiten op het allerhoogste Duitse legerniveau af met kleinere verhaaltjes van soldaten en burgers. De prenten staan op een zwarte of donkerblauwe zetspiegel en bovenaan loopt over alle pagina's de befaamde Atantikwall door. Een visueel vernuftig systeempje dat hier een heel aantrekkelijk kijk- en leesboek van maakt.

De strip heeft minder verhalende kwaliteiten omdat het bouwen van de Atlantikwall steeds de bovenhand krijgt op de ontwikkeling van enkele weerkerende personages in beide kampen. Anatomisch schort er wel iets aan de figuren en soms is de stijl zodanig karikaturaal dat het onbedoeld lachwekkend wordt. Maar laat dat de pret niet drukken van een mooi verzorgd werk over een zeer interessant historisch gegeven.