Deze maand is het veertig jaar geleden dat Kiekeboe in Carré voor het eerst als album verscheen. Samen met het vervolg De Schat van Mata Hari vormt het tweeluik nog steeds het langste verhaal in de inmiddels honderdvijftig albums tellende reeks, de trilogie Fanny K. niet meegerekend. Het is nu gebundeld met een nieuwe cover en een waardevol achtergronddossier.

Ronald Grossey blikt in zijn tekst eerst bondig terug op de ontstaansgeschiedenis van de stripreeks voor hij met citaten en uitleg van Merho uitweidt over diverse thema's van het tweeluik. De info over de decors (getekend door Erik Meynen!), het Carré-theater, cabaretiers als Toon Hermans en Seth Gaaikema (voor wie Merho illustraties maakte voor een van zijn voorstellingen) en verwijzingen naar bestaande figuren die een cameo spelen of die deel uitmaken van de hoofdintrige (de Nederlandse spionne Mata Hari) is het soort gegevens dat wij uitermate kunnen appreciëren aan dossiers die naam waardig. Het toeval, dankzij Merho's Nederlandse ome Hein, loerde soms om de hoek om zich via via achter de schermen van Carré te mogen documenteren.

In dat dossier valt ook te lezen dat Merho de rechtlijnige verhaalopbouw nu niet meer zo zou aanpakken en somt hij zwakke punten op. Grossey werpt terecht op dat beide albums nog niet aan verhaalkracht hebben ingeboet. Kiekeboe in Carré is een potig verhaal vol mysterie, intriges en grappige momenten die mooi samenkomen. We bescheuren het niet bij de flauwe kalendermoppen wanneer Kiekeboe met krullenbolpruik per ongeluk op het befaamde podium van Carré terechtkomt en die moppen moet aframmelen, maar wel bij het feit dàt hij daar staat waarop het snel foutloopt. Sterven op het podium, leedvermaak bij de lezer. De Schat van Mata Hari leest wat meer als een detectivethriller met het beproefde Willy Vandersteen-element van de gemaskerde schurk. Werkt altijd. Ook dit verhaal is rijk aan elementen die de reeks groot hebben gemaakt.

Kiekeboe in een Nederlands decor bleek niet het verhoopte resultaat te hebben om de reeks bij onze noorderburen te lanceren. Er zouden nog enkele vruchteloze pogingen volgen. Ook Merho's openbaring bij het ontdekken van Nederlandse cabaretiers, die zijn gevoel voor humor en taalgrapjes zouden aanwakkeren en versterken, resulteerde niet in vaste voet op de grond in Nederland. Ondertussen maakt dat niks meer uit, want zoveel jaar later is De Kiekeboes de populairste reeks in Vlaanderen en dat volstaat ruimschoots.