Op een half uur rijden van de beroemde Engelse universiteitsstad Cambridge ligt het Imperial War Museum, een van de mooiste vliegtuigmusea ter wereld en een garantie voor een geslaagde dag voor jong en oud. Liefhebbers van vliegtuigen zullen zich in het paradijs wanen, want je struikelt er bijna over bekende modellen die je zal herkennen van het witte doek of uit de vele vliegtuigseries die je om de oren vliegen wanneer je een stripwinkel binnenloopt. Een Duitse Messerschmidt uit de Tweede Wereldoorlog, een Amerikaanse B-52, de Typhoon-straaljager en zelfs een originele Concorde wachten er op je. En wanneer je in de laatste ruimte bent aangekomen, staat hij links achteraan bijna tegen de glaswand: de Blackbird uit Buck Danny... Eigenlijk is het de Lockheed SR-71, een straaljager met een kruissnelheid van 3.200 km per uur die een maximale hoogte kan bereiken van 24.000 meter. Dat is dubbel zo hoog als een passagiersvliegtuig.

In het vorige deel van deze tweedelige buitenreeks waren we al onder de indruk van deze Blackbird en nu we hem in het echt zagen, waren we dat nog veel meer. Na de vakantie lazen we het album opnieuw en we zagen dat Francis Bergèse het toestel net zo herkenbaar had getekend als het er in het echt uitzag. Hoe het zou aflopen met onze vakantieherinnering zouden we lezen in deel 2 van Blackbirds. Helaas zou dat niet meer op scenario van Jean-Michel Charlier zijn, want door zijn voortijdige overlijden had hij slechts de helft van het vorige album geschreven. Zijn opvolgers zijn Patrice Buendia en Frédéric Zumbiehl.

Het vorige album was nog een echt Charlier-album en in het tweede deel missen we de invloed van de oude meester wel. Toch leveren Buendia en Zumbiehl een goed verhaal af. De Russische basis waar de Amerikanen zoveel interesse in hebben, is in opdracht van een Russische generaal gebouwd. Hij wil de afbrokkelende Sovjetbeer weer doen ontwaken.

Het scenario doet ons ergens denken aan een van de betere James Bond-films en de idiote streken van Sonny Tuckson worden ons gelukkig bespaard. De achterliggende strijd tussen een Russische ICT-programmeur en de Amerikaanse schaakgrootmeester past beter in een film dan in een stripalbum, maar het siert de scenaristen dat ze het proberen. De rol van Jerry Tumbler is zoals vaker beperkt. Hij oriujkt wel op de fraaie cover van Gil Formosa, maar op bladzijde 9 wordt hij al gevangen en vervolgens is hij een toehoorder van de plannen van de Russen.

Tekenaar André Le Bras moet zijn meerdere erkennen in Bergèse, maar verder levert hij goed werk af. Zijn tekeningen zijn gedetailleerd en vooral zijn bergzichten zijn fraai. Met bepaalde gezichtsuitdrukkingen heeft hij weliswaar moeite.