Deze aflevering is opnieuw een verhaal met het door de bijtgrage en waterschuwe trollen geadopteerde meisje Waha als kind. Tijdens de avondmaaltijd — een heerlijke heremiet met smeuïge hersens — vertelt Waha dat ze morgen een "pegadogische" excursie heeft. Leraar Fydelkass neemt Waha en haar klasgenootjes mee op een uitstap om te leren hoe ze zelf eten moeten zoeken. Ze stuiten op een bezorgingsdienst die een pakketje aan heks Hälwyna moet bezorgen. Zij heeft net een tekort aan trollentanden die als basis dienen voor stimulerende middeltjes waar de wijzen van Eckmül een grote afnemer van zijn.

Met deze eenvoudige elementen — maar kom er maar eens op en verbindt die tot een sluitend verhaal — construeert Christophe Arleston een zoveelste keer luchtig vertier waarvan wij blijven genieten, nu al 22 albums lang. De karikaturale tekeningen van Jean-Louis Mourier boeten ook al niet aan kwaliteit in. Het tekenplezier gaat volgens interviews net zo goed gepaard met keihard zwoegen, maar dat is dan ook te zien aan het uitstekende resultaat.

Nog twee albums en de spin-off Trollen van Troy neemt gelijke tred met Lanfeust. Vergelijkingen of verwijzingen naar die moederreeks zijn al lang niet meer aan de orde. Qua humorgehalte heeft Trollen trouwens al lang Lanfeust koud gepakt. Welke reeks zou Arleston liever schrijven, denk je?