Voor ons ligt het album De Luchtvaarder van scenarist Pierre-Paul Verelst en de Kameroenese tekenaar Brice Bingono. Het is de integrale versie van de in 2008 en 2009 verschenen albums Les Orphelins du Reich en Les Ailes de l'Espoir, in Frankrijk gebundeld verschenen onder de naam Le Passeur (de smokkelaar). Een betere titel als je het ons vraagt.

Onze hoofdrolspeler, de Zwitser Richard Stolz, moet uit financiële noodzaak de luchtbrug Stuttgart-Zurich onderhouden om Duitse officieren toe te laten hun roofbuit van Joodse burgers veilig in Zwitserland onder te brengen. Hij krijgt hierbij hulp van zijn Joodse vriend Tessen. Na verloop van tijd worden deze beschermde vluchten ook gebruikt om Joodse weeskinderen een veilige toekomst te bieden, ver van het Reich. Luitenant Klaus Gerlen en zijn Joodse echtgenote Vera Hirsch organiseren Secret Army-gewijs een lifeline voor deze kinderen. Nadat Gerlen in zijn Heinkel 111 geen partij bleek voor de Hurricanes tijdens de Blitz, en er een Gestapo-officier gedood werd bij een zoveelste smokkelvlucht krijgen we ook de intrede van Kommissar Stroem. Tessen en Stolz zetten alles op alles om Vera en de laatste kinderen in veiligheid te brengen.

We omschrijven dit album graag als een graphic popcorn novel. Hiermee willen we een genre aanduiden dat vlot leesbaar is, redelijk getekend en de lezer iets wil bijleren of mainstream gedachtegoed bevestigen. Ja, de nazi's waren Jodenhatende monsters. Ja, uiteindelijk draait alles om geld. Ja, er zijn goede mensen op deze aardkloot. Ja, Heinkel 111's en Stuka's waren sitting ducks voor de Hurricanes (en Spitfires).

Kortom, een snelle hap die wel smaakte, maar niet blijft hangen. Het kan niet steeds grote kunst zijn.