GROOM LAKE 1
De Psychoanalyse van de Vergetelheid
Jean-Jacques Dzialowski + Hervé Richez • Saga Uitgaven (Collectie Bamboe)
48 p. (SC)
|
|
| Pluim in het gat |
|
24, Prison Break, Lost, Heroes of zelfs F.C. De Kampioenen, het zijn populaire tv-reeksen van het moment met een origineel idee als uitgangspunt (voor F.C. De Kampioenen is dat de respectabele, honderdste variant op Het Misverstand). Mocht Groom Lake een televisiestaartje krijgen, dan veroverde het wellicht ook de wijde wereld. Maar dan zullen de kijkers zich wel eerst door de episode moeten worstelen tot de knaller van een cliffhanger die pas op het eind van de pilootaflevering komt. Die cliffhanger, die pas in het allerlaatste prentje van Groom Lake 1 wordt uitgesproken, zorgt ervoor dat we zwetend van de spanning uitkijken naar het vervolg en slot van dit (eerste?) tweeluik.
Groom Lake voegt een nieuwe complottheorie toe aan de lijst fantasieën over de Amerikaanse, militaire topsecretzone Area 51. Trouw aan Amerikaanse tv- en filmvoorbeelden, loopt het ook in deze strip vol van gewichtig pratende mannen in maatpakken, zwijgzame militairen met een doofpotmissie, wetenschappers met een geheim (in dit geval een twaalfjarig kind aan wie wat bijzonders schort) en brave burgers die (on)bewust de waarheid aan het licht brengen... of tenminste de zaak aan het rollen brengen. Kijk, dit album blijft waarlijks overeind staan dankzij de cliffhanger. Scenarist Hervé Richez doet voorlopig wat te gewichtig, maar op het einde blijkt dat het terecht is, het gaat immers om "het grootste geheim in de geschiedenis van de mensheid". Hij bedacht ook de pompeuze titel De Psychoanalyse van de Vergetelheid en zou daarvoor wat ons betreft deze titel honderd keer moeten opschrijven met een stel ezelsoren op het hoofd. Het soms ontoereikende realisme van Jean-Jacques Dizlawasaki, neen Dzialowski, ziet de tekenaar gered door de dimensionale inkleuring van Cyril Saint Blancat.
Net zoals bij de nieuwe, opkomende collega-uitgevers Bee Dee, Daedalus en Silvester schort er ook bij Saga Uitgaven nog wat aan de vertaling, een wederkerend zeer waar ze allen aan (moeten) werken. In Groom Lake is het Frans te letterlijk vertaald en dat leest in het Nederlands regelmatig stroef. Nederlandse recensenten zullen hier wellicht ook over vallen, tenminste als ze tonen dat ze hun vak kennen. We weten dat de uitgever het ook heeft voor een ambachtelijke lettering, maar dan had hij de letteraar wel wat beter in het midden van de tekstballonnen moeten doen mikken. Geen probleem, voor de volgende uitgaven is de uitgever al druk bezig zich het machinale letteren aan te leren. Nu, de pluim die we hem vooralsnog in zijn gat willen steken is dat ze kiezen voor interessante reeksen van volslagen onbekenden die telkens in kortlopende cyclussen worden afgerond. Geen dertig eerste delen kort na mekaar, maar een gestadig uitbreidend fonds van complete reeksen, vandaag een zegen! |
|
| > DAVID STEENHUYSE — maart 2007 |
