Na een ietwat vervelende proloog wandelen de mooie, krijgshaftige Onimaku en de vriendelijke orc Hazngar naar een beter bestaan. Onimaku werd van moord beschuldigd, hoewel ze bijna zelf het loodje moest leggen door goblins die haar opbrengsten van een weddenschap wilden stelen. Zonder geld op zak ziet het atypische duo in de verte een man van zijn paard donderen. Hij gidst het extreem vrome en deugdzame bosvolk Ernön die in een konvooi naar een afgelegen land trekken. De gids is stomdronken. Onimaku en Hazngar maken van de gelegenheid gebruik en profileren zich als gidsen. De Ernön trappen erin. Onderweg worden ze allen op de proef gesteld. Het drinkwater wordt vergiftigd, het voedsel vernield en een trekdier slaat op hol. Het antwoord op de vraag wie hier achter zit, komt er niet. Wel wacht het gezelschap nog grotere gevaren: de goblins vallen massaal aan.

Jérôme Lereculey en David Chauvel voelden zich razensnel thuis in het door hen gecreëerde fantasywereldje. De vele personages uit het eerste tweeluik zijn gereduceerd naar slechts twee en dat komt de voortgang van het verhaal te goede. Dat verhaal laat zich opmerkelijk lezen als een regelrechte western met goblins als indianen en een intrige die wat weg heeft van John Fords westernklassieker Stagecoach — of Lucky Lukes De Postkoets als je wil! De interactie tussen de twee hoofdpersonages is geweldig. Maar bovenal springt het tekenwerk van Lereculey er toch weer uit. We zijn hier getuige van zijn beste prestatie tot nu toe.