Bibliografie van Oriol Hernández
• Drie Vruchten
• Het Vel van de Beer
Bibliografie van Zidrou
• De Adoptie
• De Boss
• De Kannibrallen
• De Klant
• De Nar
• De Nieuwe Avonturen van Clifton
• De Nieuwe Avonturen van Rik Ringers
• De Platenspeler
• De Sliert
• De Verhalenverteller
• Dokus
• Drie Vruchten
• Een Mooie Reis
• Folies Bergère
• Het Vel van de Beer
• Kale Kop
• La Mondaine
• Lydie
• Margo en Oscar Pluis
• Marie-Leontine
• Marina
• Merci
• Michel
• Moederkillers
• Mooie Zomers
• Onafscheidelijk
• Requiem
• Ridder Brayard
• Robbedoes door...
• Scott Zombi
• Shi
• Tamara
• Vlooienbaal
• WAUW!
• Wie Laatst Lacht
• Zwijgen Als Vermoord
VERSTILD LEVEN 


Oriol Hernández + Zidrou • Blloan
64 p. (HC)
De essentie vatten

Barcelona. Het einde van de negentiende eeuw. In het kunstschildersmilieu is de ster van Vidal Balaguer rijzende. Iedereen is ervan overtuigd dat hij een grote zal worden. Maar zover is het nog niet. Kunstschilders zijn geen heiligen: ze maken schulden, drinken te veel en hebben relaties met hun modellen, die dan vaker dan niet nachtmadelieven zijn. Dat zijn nu eenmaal de hindernissen die ze dienen te overwinnen. Maar er zijn ook muzes. Muzes die hun kunst verheffen, die van een ploeterend schildertje een artiest maken. Als die muze verdwijnt, stort de artiest zijn wereld in. Net dat wrede lot valt de getalenteerde jonge schilder te beurt. Bovendien wordt hij er zelfs van verdacht iets te maken te hebben met de verdwijning van de mysterieuze, adembenemende schoonheid. Dit blijkt echter meer waar te zijn dan Balaguer kan vermoeden, want zonder dat hij het beseft, verdwijnt alles wat hij schildert en waarvan hij de essentie weet te vatten. Waarheen? Hoe?

Het hele album is een ode aan de schilderkunst. De prenten lijken niet getekend, maar geschilderd. We hebben dit soort strip al  gezien bij Gradimir Smudja, maar Oriol Hernández
heeft genoeg eigen stijl en finesse om uit het vaarwater van die andere gigant te blijven. Zijn koppen zijn grotesker, zijn perspectieven hoekiger.

Het bijgevoegd dossiertje over de fictieve schilder is aardig en poogt ons te overtuigen van het bestaan van Balaguer. Nodig was het echter niet. De foto van Oriol als Balaguer is zelfs zodanig slecht gefaket dat het hele opzet van het dossier onderuithaalt. Zonder die foto hadden we het haast geloofd.

Een pareltje van een strip, meesterlijk verteld en grandioos op papier gezet. En een wel zeer fraaie cover. 

> WIM DE TROYER — mei 2017