Toets op Google "ontvoerde hulpverleners" in en er lijkt geen einde te komen aan de stroom nieuwsberichten hierover. In verschillende delen van de wereld, zoals onder andere Congo, Jemen, Somalië, Afghanistan en zeker de Kaukasus, is dit een bekend fenomeen. Begin jaren 2000 was de Nederlandse hulpverlener Arjan Erkel wereldnieuws toen zijn ontvoering na 607 wagen werd beëindigd. Net als zijn collega Christophe André werkte hij voor een ngo in de Kaukasus. Daarmee wordt een gebied aangeduid waar onder andere Dagestan, Tsjetsjenië en Ingoesjetië onder vallen.

De Fransman André werd in 1997 ontvoerd en zijn gevangenschap duurde 111 dagen. In die periode zat hij vooral vast aan een radiator, een ring in de grond of verstopt in een kledingkast. De dagen duurde lang en behalve zijn driedaagse maaltijden en een sanitaire stop gebeurde er erg weinig. Het gevaar ligt op de loer dat je dit lichamelijk en psychisch niet vol kan houden. En om zijn geest scherp te houden, speelt hij in zijn gedachten Franse veldslagen na en doet hij zijn best om de datum bij te houden. Ontsnappen komt zeker bij hem op, maar de kansen zijn amper aanwezig. En toch weet hij het er uiteindelijk levend vanaf te brengen omdat het toeval hem helpt.

Dit klinkt niet bepaald als een scenario uit een Hollywoodfilm waarin de gijzelnemer spectaculair wordt bevrijd of zelf weet te ontsnappen en ondertussen wraak neemt op zijn ontvoerders. Dit is het verhaal van Christophe André die blij is dat hij zijn gevangenschap kan navertellen.

Auteur Guy Delisle kennen we vooral van zijn eigen verhalen over Birma, Shenzhen, Jeruzalem en Noord-Korea. Over dit album heeft hij vijftien jaar gedaan en dat verklaart ook de omvang van 432 pagina's. Dit lijkt heel veel, maar toch lazen we het verhaal vlot door terwijl we een beter beeld krijgen van leven in gevangenschap en wat er door iemand heen gaat wanneer je zo lang aan een radiator zit geketend in een lege kamer.

De tekenstijl van Delisle wijkt af van zijn eigen verhalen, maar past goed bij het verhaal. En nu is het weer wachten op hopelijk een nieuw verhaal van Delisles eigen ervaring in een bijzondere omgeving.

Zoals gezegd is het geen verhaal met het kaliber van een actiefilm, maar eerder van een psychologische dramafilm met goed acteerwerk. En die willen nog wel eens in de gunst van pers en publiek vallen.