Laten we voor het gemak nu eens de striplezers indelen in twee groepen. Enerzijds zij die het Donjon-universum nog niet kennen — nu volgt een ijzingwekkende stilte — en die we de goede raad geven om op straffe van verminking, door naar keuze Marvin of Zongo, onmiddellijk minstens drie delen aan te schaffen. En zij die het Donjon-universum al kennen — aardbeving veroorzakend gejoel breekt nu los — en die we niet moeten vervelen met uitleg over de verschillende reeksen, noch over het feit dat Joann Sfar en Lewis Trondheim met verschillende tekenaars werken, waarbij Blutch deze keer de tekenpen ter hand neemt.

Blutch (pseudoniem van Christian Hincker) is in graphic novelmiddens gekend van het Vrije Vlucht-album Rapido Moderna en de komische album Blotch en Kleine Christiaan. Als fan van De Blauwbloezen (hij vernoemde zich naar de korporaal uit de reeks) nam hij ook deel aan het hommagealbum dat vorig jaar verscheen en waarvoor hij een cover tekende. De gehanteerde tekenstijl — donker, onrustig, schetsmatig — komt wel de sfeer en de vaart van het verhaal ten goede. We kunnen de gelijkenis met Christophe Blain, een andere Donjon-tekenaar niet ontkennen.

In dit album maken we kennis met de jonge Marvin en zijn moeder. Nauwelijks aangekomen in de stad Antipolis decimeren ze de wacht, hierbij gebruik makend van hun T-rex-gebit. De kerker en terechtstelling is hun lot, maar graaf Hyacint van Banjeren huurt ze in als zijn persoonlijke bewakers. En Marvin — met vleugels! — neemt zijn rol ernstig op en bewaakt dan ook het Hemd van de Nacht bij zijn uitstappen. Slechterik van dienst is professor Hamlap, de meester-magiër, voyeur en vader van 78 kinderen bij diverse gerespecteerde echtgenotes van alle stadsmachthebbers (wat magie allemaal niet vermag). Op de nacht van de Magische Revolutie zullen al deze bastaardkinderen hun ouders doden en zo de heerschappij aan de magiërs geven. Marvin ontdekt echter het snode plan. We krijgen een bloedbad in de beste Donjon-traditie. De ultieme rol is echter weggelegd voor Erik van Hoofdkaas, zoon (?) van Jomanda.

Ergens vinden we het een beetje sneu dat we niet opnieuw een topmonster leren kennen in een vintage Monty Python-setting, maar het verhaal van de ontmoeting van Marvin met Jomanda en Hyacint maakt veel goed. Ook leuk is het om vast te stellen dat zelfs bij monsters alle moeders en alle pubers hetzelfde zijn. Tot ergernis van Marvin. Laat de volgende maar weer komen.