DE METABARONNEN 8
Zondernaam, de Laatste Metabaron
Juan Giménez + Alejandro Jodorowsky • Arboris
64 p. (SC)
|
|
| Paleo-einde?!?!? |
|
Met het achtste deel van de space opera De Metabaronnen is de cirkel rond. In deze episode neemt Zondernaam de honneurs waar en hij was het die in het legendarische wederverhalen van John Difool (lees de schitterende integrale De Incal) aan de basis lag van de spin-off over deze vreemde en wrede kaste.
Voor wie de vorige albums heeft gebrost, herhalen we nog even: metabaron word je niet zomaar. Er is immers maar één metabaron. Alleen als je vader de metabaron is, heb je kans om de volgende te worden. Vervolgens moet je één lichaamsdeel afstaan. Dat kan gaan van je piemel over je benen tot je hoofd of je oor. Tot slot moet je je voorganger afmaken in een tweegevecht. Voor zover je dan nog over al je verstandelijke vermogens beschikt, kan je verder genieten van een kort leven in een vliegende paleobunker. Af en toe passeert er wel eens een blote tiet of een planeet die je kan kapotschieten (de planeet, niet de tiet) waardoor de leegte van je bestaan ietwat wordt gevuld. Zo werd het toch intussen al zeven delen verteld door de robottenduo Tonto en Lothar, een soort blikken versie van die andere komieken, Stan Laurel en Oliver Hardy.
Het achtste deel begint met een meer dan verrassende onthulling die de vorige zeven delen en alle axioma’s en stellingen die we intussen over De Metabaronnen hadden opgelijst, naar de vuilbak verwijst. Jammer van onze in de steigers staande universitaire opleiding Metabaronologie, maar niet getreurd. Als vanouds weet Jodorowsky zijn reeks, geholpen door zijn relativerende humor en zijn bijwijlen sadistische over the topness, te laten rocken.
Samen met tekenaar Giménez (en ongetwijfeld van tijd tot tijd een stevige joint), vertelt Jodo de laatste metabaron door een steeds vreemdere sf-wereld. De vaart van de eerste delen is er soms een beetje uit, maar voor je er erg in hebt, zit je op de Jodollercoaster en word je meegeleid naar een zinderend einde... dat jammer genoeg reeds verwijst naar een volgende cyclus. We hebben het volste begrip voor de boekhouder van de Chileense grootmeester, maar we hopen vurig dat dit niet het alom gevreesde cyclusje teveel wordt. Het zou paleozonde zijn... |
|
| > PETER D'HERDT — augustus 2005 |
