DE AVONTUREN VAN PHILIP EN FRANCIS 3
S.O.S. Meteorologen
Nicolas Barral + Pierre Veys • Dargaud
56 p. (SC)
|
|
| Respectvolle kolder |
|
Philip Mortimer is het beu: zijn vriend Francis profiteert al te veel van zijn goedzakkigheid en de plaatselijke jongerenbende beschouwt hem als pispaal. Hij vindt een drankje uit dat hem de nodige assertiviteit moet geven. De uitwerking is repetitief, kort en hevig: hij transformeert te pas en te onpas in een sardonische slechterik en is daarna alles vergeten. Als hij wat later in Hyde-gedaante de dames van plezier bezoekt, wordt hij ontvoerd door de mannetjes van zijn aartsvijand Olrik. De arme kolonel zal, net als de rest van de wereld, snel ondervinden dat le nouveau Mortimer is gearriveerd.
Een Avontuur van Philip en Francis, het oorspronkelijk eenmalige mopje van Nicolas Barral en Pierre Veys, is intussen uitgegroeid tot Dé Avonturen van Philip en Francis, een koldereske trilogie die het legendarische duo van Edgar P. Jacobs in hun hemd zet. Het succes is terecht, wat ons betreft, want het is een pastiche zoals we die graag hebben. Geen flinterdunne en kartonnen kapstok die bedolven wordt onder een regen van flauwe en meestal oversekste platitudes, maar eentje van titanium waaraan eerder subtiel de grollen worden gehangen. Jacobs zelf zal zich hiervoor — tenzij van het lachen — niet omdraaien in zijn graf. Ja, er wordt gelachen met Blake en Mortimer, maar de heren doen dat met respect voor het origineel en een duidelijke kennis van zaken (inclusief de uit de kluiten gewassen tekstballonnen en de lange publicatiepauzes tussen twee albums). Bij momenten waan je je in een daadwerkelijk avontuur van de twee iconen, waarbij Veys en Barral ons een blik achter de schermen gunnen en vertellen wat er écht is gebeurd, maar niet mocht getoond worden.
Toegegeven: de woorden van lof zijn meer verdiend voor de voorgaande delen dan voor deze derde worp. Barral en Veys amuseren zich nog steeds overduidelijk, maar de golf aan knipogen en toespelingen is een (nog steeds imposante) emmer geworden, zowel in de dialogen als in de (minder uitgewerkte) achtergronden. Het lijkt wat haastwerk en dat blijkt ook uit de feiten: voor het tweede deel was zes jaar nodig, terwijl dit derde deel al na drie jaar op de schappen ligt. Een extra jaartje rijpen had dit album deugd gedaan en had het, net als de vorige twee, getild tot zowat de heupen van René Goscinny, toch wel dé referentie in het evenwichtig combineren van humor en avontuur. Nu komen ze ergens net boven de knieën van de grootmeester uit. Maar dat is geen oneer en zorgt dat ook dit derde album nog net boven de grijze middelmaat uitsteekt. By Jove! |
|
| > PETER D'HERDT — oktober 2014 |
