We zullen eens beginnen met een raadseltje. We zoeken een fictief wezen dat we geregeld in films zien, meer dan een tien waard is, maar minder dan een twaalf. Er is zelfs een dichtvorm naar vernoemd. Naar het cijfer dan toch. We horen je denken dat het antwoord een elf is. Correct. Elf op elf.

Nu laten we het cijfer voor wat het is en focussen we ons op het schepsel. De elf kennen we in se als een goedaardig wezen. In een onnoemelijk aantal films worden ze dan ook vooral afgebeeld als betrouwbaar. Kijk maar naar Peter Pan, die altijd op elfje Tinkerbell kan rekenen. In The Lord of the Rings verschijnt er zelfs een elfenvolk op het toneel, gekleed in witte gewaden. Maar ze zijn bijlange niet allemaal zo goedaardig als ze eruitzien. In de reeks Elfen maken we het onderscheid tussen de blauwe en de zwarte elfen. Net als in De Smurfen zijn de zwartkleurige versies ervan kwaadaardig en hebben ze slechte bedoelingen. Een zwarte elf is een professionele killer, een crimineel eerste klas. En dat zonder zich ooit verdacht te maken. Gaw'Yn is er zo eentje die zijn verhaal vertelt over de aanslag op de familie Su Glemantes. We komen te weten hoe hij in de stad Scarande terechtkomt, in opdracht van Meester Varh'Yn. In het theater gaat hij op zoek naar Scupulaude de Schreeuwer, die Gaw’Yn verder opleidt tot meedogenloze killer. Iemand vermoorden lijkt simpel, maar het is de kunst om jezelf niet te bombarderen tot hoofdverdachte. Gelukkig excelleren zwarte elfen in een of andere ambacht zodat ze die als dekmantel kunnen gebruiken. Gaw'Yn is vooral heel sterk in plantenkunde en op die manier verschalkt hij de meeste slachtoffers zonder dat iemand iets in de gaten heeft. Het brengt hem ver in zijn misdaadcarrière, op zoek naar de perfecte moorden.

De Chinese tekenaar Ma Yi haalt met scenarist Mark Hadrien het beste van de fantasywereld naar boven in de reeks en dat al voor de tweede keer in tien albums. Hadrien kan niet al te veel adelbrieven voorleggen op striogebied, toch doet de jonge romanschrijver het zeker niet onaardig. Het concept voor zowel Elfen als Dwergen is een beetje anders dan de meeste reeksen, die vooral in doorlopende cycli werken. In dit geval zorgen wisselende auteurs voor afgeronde verhalen over dwergen- of elfenvolkeren. Zowel de elfen als de dwergen leven op dezelfde wereld, maar we zien ze niet in contact komen met elkaar. Of de confrontatie tussen beide volkeren er zal komen, laten we in het midden. We durven hardop hopen van wel.

Elfen is een schot in de roos, zonder twijfel. Op de Franse markt verscheen ondertussen het vijftiende deel. Ook in het Nederlandstalig wordt de reeks met veel enthousiasme onthaald. Keer op keer worden we op een aangename manier verrast door nieuwe auteursduo's, met tekentechnische pareltjes voor de fantasystrip. Bedankt, Daedalus.