DE ZONEN VAN EL TOPO 1 Kaïn
José Ladrönn + Alejandro Jodorowsky • Glénat 64 p. (HC)
|
|
Buitenissig onbehagelijk |
|
El Topo is een obscure, geweldadige westernfilm uit 1970. De cowboy van dienst, El Topo dus, wil God worden, en moet samen met de jonge vrouw Mara de vier grootmeesters van de woestijn verslaan. Om zijn doel te bereiken, laat hij onder meer zijn zoon alleen achter. Enkele jaren later wordt El Topo, de mol, wakker in een grot en is hij omringd door een bende lichamelijk gehandicapten. Zijn nieuwe missie is dat deze bende opgenomen wordt door de nabijgelegen dorpelingen.
Als je het werk van de Chileense regisseur en stripscenarist Alejandro Jodorowsky een beetje kent, weet je dat dit wel een aparte film moet zijn. Hij was zelfs zo vreemd dat in New York enkel een pornobioscoop hem wou tonen, en dan nog na sluitingstijd om middernacht. John Lennon en Yoko Ono vonden de prent de max, en zo verwierf El Topo alsnog een niet kapot te krijgen cultstatus. Maar geen enkele geldschieter gunde hoofdrolspeler Jodorowsky zijn vervolg. En zo bleef De Zonen van El Topo in de lade van de Chileen stof vergaren. Tot Jodorowsky vorig jaar Final Incal-tekenaar José Ladrönn het scenario overhandigde.
De verstripping begint met een korte samenvatting van de film El Topo en focust zich dan op de verstoting van zijn zoon Kaïn. Om te verhinderen dat Kaïn zijn halfbroer Abel zou vermoorden, verbood El Topo — intussen de verpersoonlijking van God op aarde — dat men hem zou aankijken of zelfs zou aanspreken. Kaïn werd zo de ultieme verschoppeling die hierdoor nog meer op wraak belust was. Abel moet sterven. Na de vloek stak El Topo zichzelf in brand en uit zijn as groeiden vijf gouden menhirs. Een heiligdom voor de enen, een schat voor de anderen.
De Zonen van El Topo is een extreme Jodorowsky. En we zijn nochtans al het een en ander gewoon na de Borgia's, Maankoppen, Metabaronnen en andere Incals. Maar deze De Zonen van El Topo is zo buitenissig dat het bij momenten onbehagelijk wordt. Extreem geweld, obscure mystiek, verbloemende charme en fanatiek gedweep met bijbelverhalen wisselen elkaar zonder logica af. Op fora laaien de discussie intussen ferm op. Voor de enen is dit een bad trip, voor de anderen een poort naar het Nirwana. Wij staan momenteel ergens halfweg op de trap naar de hemel, maar we hebben er vreemd genoeg alle vertrouwen in dat Jodo ook dit drieluik tot een goed eind zal brengen.
Aan de Mexicaanse tekenaar Landrönn zal het zeker niet liggen. Wat een klasbak! Met maximaal drie stroken per pagina kiest hij voor een heel filmische westernstijl. Close-ups worden afgewisseld met paginabrede shots. En toch heb je nergens het gevoel dat je naar een tweedehandse Sergio Leone zit te kijken. El Topo is wilder, vreemder en zoals het een mol betaamt, underground. Deze Zonen van El Topo is een van de bijzonderste strips die we dit jaar lazen. Op alle vlak. |
|
> WOUTER PORTEMAN — september 2016 |