De eerste cyclus van Pin-Up beschouwen we nog steeds als een must have. Na deze Tweede Wereldoorlog-cyclus volgden de Koude Oorlog-cyclus, twee Las Vegas-albums en een buitenbeentje dat zich op Hawai afspeelde. Dorothy Partington, zeg maar Dottie, evolueerde van een beklagenswaardig slachtoffertje naar een powergirl die niet met zich laat sollen. In de spin-off De Heldendaden van Poison Ivy — geen commerciële hoogvlieger — speelde zij niet mee. Na zes jaar zien we Dottie nu terug in een gloednieuw album. Het speelt zich af in 1946, dus vóór de tweede en daaropvolgende cyclussen, en vlak na de eerste cyclus.



Dottie werkt als privédetective voor Richard. Wat hij aan ambitie ontbreekt, moet zij in de praktijk uitvoeren: overspel vastleggen en alimentatiefraude onderzoeken. Nadat ze een jonge, halfnaakte en paniekerige vrouw heeft aangereden, bemerkt ze de sporen van zweepslagen op haar rug en het silhouet van een dikke man die haar achtervolgde. De verongelukte vrouw verdwijnt, maar 's anderendaags verneemt Dottie in de krant dat rijzende ster Grace McGuffin verdwenen is. Zij speelde mee in de nieuwste film van Alfred Hithcock die met de prent Schizo zijn succes van weleer wil hernieuwen. Dottie ziet haar kans schoon om zelf op onderzoek te trekken. Mocht ze de zaak in haar eentje oplossen, dan kan ze voor zichzelf beginnen. En voor ze het weet staat ze in de plaats van Grace op de set van Hitchcocks filmproductie. Er moeten nog enkel scènes, waaronder een erotische, gefilmd worden. Door zijn gedrag op en naast de set maakt de regisseur zich verdacht. Niet dat dit hem wat doet, integendeel. Wat zit hier allemaal achter?

Met Het Dossier Alfred H. fabriceerden Philippe Berthet en Yann een film noir-verhaal dat weinig uitstaans heeft met het exotische van het vorige album, Gif, de glamour in de Las Vegas-cyclus, de kille thrillerhistorie uit de Koude Oorlog-cyclus en het emotioneel-dramatische uit de Tweede Wereldoorlog-cyclus. Daarom is deel 10 nog geen grote comeback met vernieuwende fundamenten. Het detectiveverhaaltje is niet van het soort dat straks een rol van betekenis zal hebben in de strijd om de beste albums van 2011 te kiezen. Storend vonden we deze keer de onhebbelijke gewoonte van Yann om ook nu weer met een homoseksueel personage op te draven, in casu het lesbische koppel Victoria en Patricia, en de beginscène waarin Dottie tegen zichzelf praat om de lezer een en ander mee te geven. Da's geen elegante oplossing, daar heb je hondjes, eekhoorntjes of papegaaien voor. Meevaller is dat Yann zich in dit turbulente Hollywooddecor nog best weet in te houden om een lawine aan knipoogjes te veroorzaken. Het zijn veeleer tijdelijke vlagen met opklaringen.

De stijl van Philippe Berthet bvevalt ons zoals gewoonlijk, alleen lijkt de automatische piloot soms op te staan. Ons inziens gaat er te veel spontaniteit verloren door de nog strakker geworden inkting. Zijn potloodtekeningen zijn nochtans ware kunstwerkjes.