In dit laatste deel van de eigenaardige, onvoorspelbare en pittig in beeld gebrachte reeks vallen de maskers. De Dodecathlon, een wedstrijd om uit te maken wie de grootste held is, loopt op een sisser uit. Terwijl de laatste overlevenden van het gezelschap, dat we in de vorige delen leerden kennen, zich strategisch terugtrekken, komen we de oorzaak van de welbekende financiële crisis te weten en hoe dat past in een religieuze tabula rasa. De laatste helden geven zich niet gewonnen en gaan de krachtmeting aan.

De reeks, die net zo makkelijk een afvallingskoers had kunnen worden met op het eind een duidelijke winnaar, stuitert in dit album een heel andere koers op. Je waant je als lezer in een flipperkast en je ogen springen langs alle hoeken van de pagina's. Er komt heel wat op je af, de ene verrassing na de andere, de ene wending na de andere, het ene vraagteken ook na het andere. Net voor we dreigden tilt te slaan, ontplooit zich een hyperkinetische satire op de financiële wereld, maar voor hetzelfde geld ben je als lezer al afgehaakt en zag je je flipperbal in een gat verdwijnen. Wat denk je? Trek je nog eens aan de hendel en ga je voor de bonuspunten (persoonlijk vinden we dat tekenaar Mario Alberti daar al op zijn eentje voor zorgt)? Of kies je eieren voor je geld en houd je het voor gezien?