Seck is hot. Seck is wow. Seck is de rijzende ster van de metalscène. Hij heeft alles. Looks, power en een stem die Phil Anselmo degradeert tot een Wiener Sängerknaapje. Seck is het. Samen met de zesvingerige gitarist Rojo vormde hij een soort telepathisch metalduo. Als twee zeemonsters die uit de peilloze diepte opdoken om hun banale vijanden te verslinden. Toen rockjournaliste Karen de band voor het eerst zag, viel ze direct in zwijm voor frontman Seck. En omgekeerd. Maar elke keer Karen Seck zag, zag ze ook die onbestemde zeemonsters verschijnen. Seck was gevaarlijk. Maar Seck was haar alles. En dan wordt Rojo vermoord door een rivaliserende metalband. Seck start een wraakactie, maar die draait verkeerd uit. De wonderboy wordt in een kolkende rivier gegooid en voor dood achtergelaten. Vijf jaar later wordt in een verlaten kasteel een meisje gevangen gehouden in een kerker. Een psychopaat wil haar onthoofden, maar dan wordt hij overmeesterd door een gemaskerde kerel, Nocturno, die mentaal bijgestaan wordt door het skelet van zijn vader en de geest van een Kelt die zijn geofferde vrouw wil wreken. Nocturno herstelt een verbroken evenwicht, redt het meisje en wordt een held. Lekker anoniem tot iemand er de vermoorde Seck in herkende.

Geen kattenpis, zeg je? Je hebt gelijk! Nocturno is niet de gemakkelijkste strip, maar je hoeft er ook geen diploma Andreas- of Hulet-linguïstiek voor te hebben gevolgd. De hele verhaallijn wordt gedurende het tweeluik netjes uitgelegd en onderbouwd. Dit zit strak in elkaar, bomvol steekhoudende onlogica. En dan zijn er die tekeningen! Voor ons heeft de Mexicaan Tony Sandoval alvast de prijs voor meest intrigerende cover gewonnen! En binnenin wordt het nog beter. Grijze potlood- en pentekeningen worden afgewisseld met prachtige inkleuringen om zelfs plots te wijzigen in fenomenale aquarellen. Elke stijl hangt samen met een (raamvertellings)fase van Nocturno/Seck. Deze grafische scheiding van gothic, fantasie en realiteit is niet alleen verhelderend, maar vooral enorm spectaculair.

Sandoval is onze ontdekking van 2016. Een knappe vondst van uitgeverij Gorilla én een pluim om snel zijn albums op ons los te laten. We zijn nu al benieuwd welk albums samen met zijn Het Lijk en de Bank in de eindejaarslijstjes van onze lezers zullen opduiken. Misschien deze Nocturno? Want zoals een kip een redelijk belachelijke verpakking van een ei is, is "strip" een redelijke belachelijke omschrijving voor deze Nocturno. Waw.