Er was een tijd dat alles simpel was. Je had cowboys en je had indianen. Goed en kwaad. Zwart en wit. Alles was duidelijk. In die tijd verslonden we alle albums van Buck Danny. We waren er gek op. De goede Amerikanen lazen iedereen die hen een lesje wou leren de levieten. Slimme Buck Danny, coole Jerry Tumbler en zelfs de wat klunzige Sonny Tuckson waren onze helden. Hoeveel keer hebben we hun avonturen niet nagespeeld met onze in elkaar geflanste, overlijmde modelvliegtuigjes? Maar ach, we werden ouder, kochten slaafs de nieuwere albums en staken ze na een eenmalige lezing met een zucht in ons boekenrek. Het was hetzelfde niet meer. Sonny werd een clown, Buck werd ons te glad en Tumbler een ordinaire macho in een uniform. Maar het ergste was dat de vliegtuigscènes gereduceerd werden tot hoogtechnologisch op knopjes duwen zonder enige spanning. De keuze om de reeks te revitaliseren met een Classic-spin-off en aldus terug te grijpen naar de hoogdagen van de reeks, zo ergens tussen het eind van de Tweede Wereldoorlog en de Korea-oorlog, was een gouden zet. Tekenaar Jean-Michel Arroyo kan vliegtuigen tekenen, en met voormalig gevechtspiloot Frédéric Zumbiehl haalden ze een ervaren verhalenverteller in huis. Ja, het eerste tweeluik konden we absoluut smaken.
In dit derde deel vieren onze eeuwig jonge oudjes de capitulatie van Japan en vliegen naar het verslagen Land van de Rijzende Zon om er hun zoveelste medaille op te halen. Maar niet alle Jappen schikken zich in de nederlaag. Enkele hoge omes komen samen in een geheime basis om de Amerikanen alsnog op de knieën te krijgen. Chemische aanvallen, duikboten, commando's,... alles wordt in gereedheid gebracht tot de deur van de basis openzwaait en oude bekende generaal Hessler binnenstapt. Onmiddellijk hangen de Jappen aan de lippen van de Duitser, bergen hun eigen plannen op en gaan voluit voor Hesslers hyperambitieuze aanval op Amerika. De wereld zal weer beven!
Het internet bulkt van de lofbetuigingen over dit deel. Spannend, prachtig getekend, de terugkeer van een aantal oude bekenden,... noem maar op. We sluiten er ons volmondig bij aan, maar aan de andere kant houdt het scenaristenduo Zumbiehl en Frédéric Marniquet ons toch voor te naïeve koorknaapjes. Buck die de Mexicaanse vlag niet herkent, de plotse ommezwaai van de Japanners, de loslippigheid van iedereen die een geheim moet bewaren, wandelende oerang-oetans,... Het is ons allemaal te simpel voorgesteld. Maar als majoor Danny weer in zijn cockpit stapt, laten we onze volwassen kritische geest achter ons, en staan we weer op de eerste rij te supporteren voor onze held. Go Danny, go! Zalig. |