Het derde album uit deze reeks is het eerste dat de weg naar onze ogen vond. Als kind lazen we al de hoofdreeks en daar hebben we warme herinneringen aan. Zelfs het gewaagde kleurgebruik vonden we te gek. Rode lucht, paarse cactussen en groene paarden, dat was dikke fun! Later pas begonnen we te beseffen hoe complex de tekenstijl van Morris was, en hoe onevenaarbaar zijn talent. Deze Kid Lucky is dan ook geen poging daartoe.

Het beoogt een amusant album voor kinderen te zijn, met aan het einde een ietsjes langer verhaal, maar voor de rest gags van een pagina. Veel hoef je je daar niet bij voor te stellen, het zijn het soort mopjes die je wel zelf zou kunnen verzinnen met kleine jongens en meisjes in een Far West-setting. Badtobbes, wiskundeoefeningen en boze boeren lijken de voornaamste bekommernissen te zijn van deze guitige bende.

De reeks beoogt ook educatief te zijn, met telkens een weetje over het echte wilde westen onder elke pagina, en zelfs een minibiografie van Morris op het einde.

En daar wringt het schoentje: voor de Lucky Luke-fans is het album net niet goed genoeg getekend en wat te flauw. Voor een educatief album is de info wat te mager, en ik verwed er mijn laarzen op dat de gemiddelde tienjarige niet te porren valt voor een album over cowboys. Mocht de western een revival kennen zoals dat gebeurde voor het piratengenre met Pirates of the Caribbean, dan had dit album een kans.

Het album, de reeks, of de grappen zijn niet het probleem dus, maar de doelgroep. Wanneer Hervé Darmenton, de man die schuilgaat achter het pseudoniem Achdé, gevonden heeft voor wie hij deze strips maakt, willen we hem gerust nog een kans geven. Zoals de zaken nu staan, is dit een luchtig tussendoortje, maar is de kok nog zoekende naar zijn menu.