In Het Universum van Stefan Wul, een collectie met romanverstrippingen van de Franse sf-schrijver naar wie de collectie is vernoemd, nemen we afscheid van Niourk en Valstrik op Zarkass. De eerste wuiven we met spijt uit, de andere trappen we met plezier richting zwarte gat. En dan is er ook nog het tweede deel van de trilogie Enorme Angst dat we omwille van de alfabetische volgorde voornemen op de andere.



In Enorme Angst wordt een ver toekomstbeeld geschetst waarbij in 2137 de oceanen zienderogen gestegen zijn nadat water niet meer bevroor. Drie maanden na de ramp staan flinke delen van de continenten metershoog onder water. Langs de kustlijnen surveilleren Torpido's, reusachtige zeewezens met elektrische capaciteiten die alle reddingspogingen danig bemoeilijken. Een nieuwe soort is nog gevaarlijker voor de mensheid. Kapitein Bruno Dax en de squadrons die de rotbeesten bevechten, blijven actie ondernemen. Maar er wacht een nieuwe catastrofe: over slechts enkele dagen zal het water niet meer verdampen waardoor alle bronnen zullen droogvallen. Niet alleen dorst en honger, maar de uitdroging van alle overlevenden ligt in het verschiet. Die overlevenden keren zich tegen het leger dat ondertussen een nieuw wapen inzet tegen de Torpido's. Plunderingen, gewapende bendes, wanhopige pogingen om water en levensmiddelen te vinden, zijn het gevolg. De squadronleden van Bruno, die elk hun sterktes hebben, vervullen een rol van betekenis in een ultieme aanval. Maar de tijd slinkt ongelofelijk en er zijn morele bezwaren.

Mathieu Reynès en Denis Lapière weten van Enorme Angst (een titel die de lading goed dekt overigens) een moderne vertelling te maken met enige actualiteitswaarde waar het de evolutie van het klimaat betreft. Je zou het niet zeggen dat hun bronmateriaal ongeveer een halve eeuw oud is. Er zit veel vaart in het verhaal, de verwikkelingen zijn spectaculair, af en toe met epische proporties, maar bovenal slokken de hoofdpersonages de meeste aandacht op. Je leest dit album met genoegen verder om te weten hoe het hun vergaat. De spanning gaat tegelijk crescendo. Beide auteurs halen alles uit de kust om van een climax ook werkelijk een visueel en verhaaltechnisch hoogtepunt te maken. Het volgende deel wordt echter getekend door Raul Arnaiz omdat Reynès voor uitgeverij Dupuis het soloproject Harmony (over een paranormaal begaafd meisje dat als wapen voor het leger wordt ingezet) uitwerkt. In 2016 en 2017 verschijnt de complete trilogie.



Niourk sluit groots af. In het begin van dit slotalbum begrijpt het zwarte kind, de laatste van zijn stam, niet hoe het er in een verlaten en geautomatiseerde snackbar aan toegaat. Een keer hij in een regeneratiecocon wordt opgelapt, wint hij aan intelligentie en ontvouwt hij zijn uitzonderlijke krachten. Hij heet Alpha en de drie menselijke schipbreukelingen die getuige zijn van zijn verworven vermogens staan er versteld op te kijken. Hoe meer Alpha evolueert, hoe meer hij de situatie begrijpt. En dat zullen de drie tot hun eigen stomme verbazing geweten hebben!

Het kloonthema hebben we al tot vervelens toe ondergaan, maar hoe het hier een andere dimensie krijgt, is om even bij te gaan zitten. Gelukkig deden we dat al in onze comfortabele leeszetel, dus konden we net zo goed de ander prestaties van Olivier Vatine, de grote bezieler van het hele Universum van Stefan Wul-project, bewonderen. Hij is uitermate getalenteerd als het over het vertellen in beelden gaat. Een storyboard is voor hem een manier om tot de beste oplossing te komen in zijn beeldverhaal en dat ontwerpt hij dan ook met zorg. Het resulteert in een vloeiende beeldenstroom die net zo goed de leidraad kan zijn voor een sf-film van blockbusterkwaliteit. Niourk behoort tot de top van het sf-stripgenre.



Wie er daarentegen helemaal niets van begrepen heeft, is scenarist Yann. Sinds het eerste deel van Valstrik op Zarkass bombardeert hij de lezer met intens flauwe inside jokes over Franse politici door te pas en meer te onpas verbasterde namen rond te slingeren en daar maar op blijft terugkomen. De knipoogjes zijn niet te verdragen, allerminst te verteren en het verstoort de hele vertelling. De spitant bedoelde dialogen leggen een loden last op een vlotte ontwikkeling van het verhaal. Nochtans ontbreekt het dit laatste deel niet aan actie, maar het kalf was al verdronken.

Tekenaar Didier Cassegrain, die we nog kennen van het one-shot Het Uur van de Gargouille in de reeks Legenden van Troy, zien wij graag bezig, maar we kunnen ook begrijpen dat zijn ietwat brutale aanpak om lijven te vervormen niet bij iedereen in goede aarde valt. Hij tekent geen Barbiepoppen, dat is zeker.



2 op 3, waarbij we Niourk en Enorme Angst eigenlijk liever dubbele punten willen toekennen waardoor de slotsom op 5 op 3 komt te staan, is lang geen slechte score voor de tot nu toe vertaalde subreeksen van Het Universum van Stefan Wul. Over een paar andere reeksen die in het Frans al zijn afgerond of nog moeten worden gestart, hebben we al veel goeds gelezen en er zijn grote namen aan verbonden: Emmanuel Civiello, Valérie Mangin, Jean David Morvan, Alberto Varanda, Jean-Michel Ponzio, Serge Le Tendre,... Hopelijk laat Dark Dragon Books het hier niet bij en zet het de collectie onverdroten verder. Er zijn namelijk nog zeven andere titels toe te voegen.