BARST 


Marmus • Bries
112 p. (SC)
Rust

Een tekenaar die met aquarel uit de voeten kan, heeft bij ons altijd een streepje voor. Het is geen makkelijke techniek, foutjes zijn snel gemaakt, maar als het meezit winnen de tekeningen aan gevoeligheid. Aan gevoelens beslist geen gebrek in Barst, het stripdebuut van de 48-jarige Gentenaar Mark Musschoot. En toch komen woede-uitbarstingen, nijd, ontgoocheling, droefenis en andere primaire emoties met enige rust en gelatenheid op je over.

Barst heeft twee leraars in de hoofdrol. De ene is een geschiedenisleraar die probeert om te gaan met de desinteresse en sluimerende rebellie van zijn studenten. Hij laat zich niet door hen aansteken door gewoon zijn lesje af te dreunen. Met gedrevenheid en wat koppige tegenwerking lukt het ook om met mondjesmaat tot hen door te dringen. Hij zoekt naar opflakkerende waakvlammetjes die hij tracht te doen ontbranden van zodra hij de vonk kan doen overslaan. Zijn dementerende moeder sukkelt met de gezondheid, zijn vader is er niet meer. Zijn collega en goeie vriend geeft lessen esthetica. Hij bouwt zelf muziekinstrumenten, meerbepaald gamba's, een soort strijkinstrument. Hij wordt verliefd op zijn laatste opdrachtgeefster wat voor enkele mooie momenten zorgt. Beide leraars hebben veel aan elkaar zonder al te sentimenteel te worden. Nochtans verandert er voor allebei redelijk wat.

Door Marmus' beheerste aanpak komen de omwentelingen en climaxen niet als neushoorns op je afgestormd. Ze glijden langs je voorbij. De auteur stelt je waarlijk op je gemak. Hij biedt je alle tijd om mee aan boord te springen. Deze tranche de vie is een aangename vertelling.

> DAVID STEENHUYSE — maart 2011