DE CAMPBELLS 3 De Gijzelaar
Jose Luis Munuera • Dupuis 56 p. (SC)
|
|
Staccato strapatsen |
|
De Ca... Ca...!" "Wat nou, uitkijk? Heb je een grote boodschap?" (algemene hilariteit op het dek) "De Ca... Ca... Campbells!" (algemene verstomming op het dek) Dit zou een maritiem tafereel kunnen zijn wanneer de gebroeders Campbell aan de einder verschijnen. Zij vormen een lucratief piratenbedrijf, berucht en gevreesd bij menig koopvaardijschip en militair flottielje dat deze familieonderneming niet graag in het kielzog krijgt. Hoorn van Afrika-vaarders onder jullie kennen het gevoel.
Eind vorig album leerden we dat de nóg beruchter en gevreesder — ja, het was bibberen en beven op zee in die tijd — zeerover Morgan eigenlijk ook (bijna) tot de familie behoort, als nom de guerre van Campbells verloofde Fanny. Deel 3 knoopt hierbij aan en licht alweer een tip van de zeilen over het verleden van de momenteel verweduwde Campbell die zich met zijn twee dochters teruggetrokken heeft uit de boekanierszakenwereld, op een leprozeneiland, waar zij echter geen rust krijgen.
Jose Luis Munuera's stijl krijgt onveranderlijk adjectieven als sierlijk, zwierig, swingend en soepel mee, maar zelden hebben we een meer staccato, hortend en letterlijk verknipt verhaal te lezen gekregen. Daarin wordt in aparte hoofdstukken, in stukken en brokken, in flashbacks en wisselingen van points of view langzaam maar zeker over de hele reeks lang een almaar vollediger beeld geschetst van de relatie tussen de broers, hun verleden, de dood van Fanny en de motieven van grote broer Inferno, die zich nu als gouverneur op piratenjacht begeeft. We maken kennis en nemen afscheid van hun leermeester Turk, we volgen nog wat strapatsen van de tegelijk snode en snaakse flibustier Carapepino en de stormachtige omgang tussen dochter Itaca en blonde/blodaard Luca. En er zijn de andere, terugkerende personages als de hyperradio-actieve spring-in-op-en-over-'t-veld Genova en de halfgare ambassadeur Cordonbleu. Ons broodje is echter vooral gesmeerd met de sexy melaatse Nutel-La (verliefd op Campbell dat de stukken ervan afvliegen).
De Campbells is een vrolijke vrijbuitersstrip met een inderdaad hoog olé-gehalte, maar ook met flink wat donkere en diepere kantjes, die de reeks daarom beklijvender maken dan bijvoorbeeld een kolderserie als Familie Piraat van Fabrice Parme. Dit grimmig-grappige is de kracht van Munuera, dat hoog gewaardeerd wordt en nog sterker aanwezig is in het clair obscur van Betoveringen of Het Teken van de Maan, maar dat hem in zijn humorarme Robbedoes kwalijk genomen werd. Het maakt De Campbells voor zowel Asterix- als Roodbaard-liefhebbers het volgen waard. We zullen maar niet wachten op de eerste Somalische piratenstrip. |
|
> KOEN DRIESSENS — september 2015 |