Afgelopen week zagen we in onze redelijk drukbevolkte treincoupé een groepje van vijf meisjes passeren dat plaatsnam in een zitgedeelte van vier plaatsen. Eén meisje viel dus uit de boot en dat lieten de anderen duidelijk merken. Voor het minder mooie, slechter geklede en minder opgemaakte meisje met een kapselkeuze waarover ze wat beter zou nadenken, was wel nog plaats op de tafel grapte een van de trienen. Het vijfde meisje lachte de opmerking verveeld weg en nam elders plaats, weg van de pret die de vier klasgenoten nog zouden beleven. Bij het uitstappen wandelde ze niet naast de vier monstertjes. Op haar werd niet gewacht. Dergelijke voorvallen gebeuren elke dag, niet alleen op school, maar ook op het werk. Met pesten of expliciet negeren kan je iemands leven verknallen.

Drie albums lang zag het ernaar uit dat Karin de eeuwige dupe van haar 'beste vriendinnen' Vicky en Jenny zou worden. In het begin van Duel op Stiletto's bevindt Karin zich op de bodem van de afgrond. Ze is haar vriendje Dan kwijt aan Melanie, een nog grotere, maar slimmere feeks dan de venijnige Vicky en de oerdomme Jenny. En breek ons de bek niet open over de onthulling van John Johns geheim in deel 3. Vicky en Jenny willen haar helpen, maar dan toch enkel om er zelf een beter en superieur gevoel aan over te houden. En dan gebeurt het. Melanie en Dan komen terug van Afrika, een albinostraatzanger doorziet het verdriet en de situatie van Karin en de ene na de andere situatie volgt elkaar op waardoor Karin in een steeds lastiger parket verzeilt. Elke poging om het tij te doen keren, brengt haar in nauwere schoentjes waarbij ze steevast stuit op ongeloof. Valse betichtingen doen haar van school sturen en stuwen haar in een positie waarbij haast niemand nog met haar wil te maken hebben. En dan slaat Karin toe op geraffineerde manier. Het leidt tot twee superclimaxen waarvan de cliffhanger ons op het puntje van de stoel brengt... Hoe loopt dit verder af?

De vernuftige formule met afgeronde gags die aaneengeklit een groter verhaal vertellen, heeft navolging gekregen. Mooie Navels zet vooralsnog de juiste toon. Met universele locaties als het schoolgebouw en de verschillende thuissituaties (waarvan we leren dat Vicky en Jenny elk hun eigen besognes hebben) is de instapdrempel laag. Zowel jonge meisjes als oudere heren zouden hier bijgevolg even veel van moeten kunnen genieten.