Integrales... in Franssprekend Europa word je ermee doodgeklopt (wat trouwens gemakkelijker zou moeten lukken dan met zo'n dun softcovertje). De jaloezie begint wat weg te ebben nu de laatste tijd ook in ons taalgebied uitgeverijen meer en meer oudere reeksen mooi gebundeld op de markt brengen. Vooral Arboris geeft het goede voorbeeld: na Baard en Kale, De Beverpatroelje en Tanguy en Laverdure is het nu de beurt aan Guus Slim.

Wat bezielt Arboris om zulke oude meuk opnieuw uit te geven, terwijl er nog zoveel mooi recent werk onvertaald in buitenlandse stripwinkels ligt te pronken, horen we sommigen al klagen. Er zijn natuurlijk nostalgische redenen. De gemiddelde leeftijd van de striplezer komt stilaan in de buurt van die van de operabezoeker. Maar wij zijn ervan overtuigd dat ook jongeren en/of fans van pakweg Jerome K. Jerome Bloks, Robbedoes en Kwabbernoot of zelfs De Kiekeboes een reeks als Guus Slim zeker kunnen pruimen. Een echte verhalenverteller was de Belg Maurice Tillieux, die zijn strips kruidde met suspense, humor en vooral kleurrijke personages.

Speurneus Guus Slim — de naam Piet Pienter was al bezet — is een onberispelijk gekleed Kuifje met wat cynische trekken. Zijn sidekick heet Vlinder, een ex-boef, gespecialiseerd in het kraken van sloten, maar helaas ook in het debiteren van woordgrappen waarmee alleen hij kan (bulder)lachen. Inspecteur Spek is eerst een tegenstander, maar gaat daarna mee op avontuur. Deze rosse snor is vooral een onhandige kluns, een vergeten broertje van Jansen en Janssen. Gelukkig is er nog Kersesteeltje, die ondanks haar belachelijke naam en jonge leeftijd haar collega's in het gareel weet te houden.

Privédetective, Aangenaam... bundelt de eerste drie albums. Vlinder Neemt de Vlucht en Popaïne en Oude Kunst vormen één verhaal waarin Guus Slim een geval van drugssmokkel aan het licht wil brengen om daarmee naam te maken in het detectivewereldje. De Verdronken Wagen is het bekendste verhaal van Tillieux, een album dat het altijd goed doet in allerlei lijstjes. Hierin onderzoeken Guus en co een raadselachtige verdwijning bij de Toren van de Jolige Ridder, die Mont Saint-Michel-gewijs enkel bij eb te bereiken is.

De tekenstijl van Tillieux straalt Dupuis uit: vlotte, karikaturale tekeningen en die typische heldere inkleuring. De decors zijn vaak minimalistisch, maar af en toe leeft Tillieux zich uit in gedetailleerde stadszichten. De verhalen in deze eerste bundeling dateren van 1959 en 1960, dus Guus Slim moet het doen zonder een computer, smartphone of zelfs maar een selfie stick. Dit levert interessante vintage beelden op met prachtige oude wagens, ouderwetse telefoonhokjes én personages die erop los paffen zonder dat ze tegen een GAS-boete aanlopen.

Zes bundels zullen er bij Arboris verschijnen, telkens met drie verhalen en dit allemaal op getint papier dat heerlijk korrelig aanvoelt. Tussen 1985 en 1987 gaf Dupuis de reeks al eens integraal uit in het Nederlands. Maar deze keer zijn er ook achtergronddossiers en extra verhalen in opgenomen. Bovendien zorgde Arboris voor een nieuwe vertaling en lettering. Wat zijn we weer verwend!