DE SCHORPIOEN 6
De Schat van de Tempel
Enrico Marini + Stephen Desberg • Dargaud
48 p. (SC)
|
|
| Cycluseinde met concessies |
|
Eigenlijk had globetrotter Stephen Desberg voor Zwitser Enrico Marini een verhaal in gedachte over een 18de-eeuwse castraatzanger, maar dat sprak Marini geenszins aan. Of, zoals hij het zelf zei in een recent Franstalig interview: "Al mijn series hebben heldinnen met dikke tetten gemeen". Toegegeven, we hebben het wat vrij vertaald. Filmliefhebber Marini stelde vervolgens een western voor. Het fantastische tweeluik Ster van de Woestijn (koop en lees dit zeker!) was geboren en zette Marini voor de eerste maal op het voortoneel. Met hun gezamenlijke reeks De Schorpioen ligt de setting opnieuw in het verleden. De makers laten de hoofdpersonages naar verschillende exotische gebieden reizen. Deel 6, De Schat van de Tempel, sluit een eerste cyclus af.
In dit album eindigen een paar verhaallijnen, onder andere dat van de jacht op en de puzzel rond de schat van de tempeliers. Tegelijk worden andere intriges opgehelderd, geheimen blootgelegd (de identiteit van de gemaskerde kapitein Rochnan) en een nieuwe cyclus geïntroduceerd. De cliffhanger liegt er niet om.
Het lijkt er echter op dat Desberg meer en meer kiest voor het klassieke avonturenverhaal in het mantel- en degengenre, ook wel cloak & dagger genoemd, maar laten we niet moeilijk doen. We kennen hem als een ervaren scenarist, die al een paar decennia meedraait in het vak. Het is daarom jammer om vast te stellen dat een paar personages in dit zesde deel eerder een last dan een aanwinst zijn. Vooral de mooie meiden Ansea Latal en Mejaï hebben geen rol van betekenis, tenzij als eigenaressen van dikke tetten en als deus ex machina's op 't eind van het verhaal... Wat?! We verklappen toch niets? Desberg heeft er anders wel duidelijk voor gekozen om het onderste uit de kan te halen rond de identiteit van de mysterieuze Rochnan. Voor wie er de tijd om te analyseren voor over heeft: ja, het is een succesvolle, zij het geen originele scenariotruc. Niettemin willen we bekennen dat we graag in dat soort vallen trappen. En op dat gebied loopt Desberg met de winst weg. Strips lees je hoofdzakelijk als verpozing, is het niet?
De stijl van Marini is geëvolueerd. Krachtdadiger en spontaner pleurt hij zwierige penseellijnen op papier en verstevigt die met prachtige aquarelkleuren met een warme, monochrome onderlaag. Dikwijls ten koste van een gedetailleerd decor, maar de expressie is er niet minder om.
Lezers van het eerste uur hebben misschien gemerkt dat het fijne, swingende serietje een bestseller voor een groot publiek is geworden. De concessies die de auteurs daartoe hebben ondernomen, lonen uitermate. De gezamenlijke oplage in alle verschenen taalversies per nieuw deel bedraagt 120.000 exemplaren. Dat het verrassingseffect plaats heeft gemaakt voor een traditioneel — we durven haast niet "voorspelbaar" te schrijven — verhaalverloop is iets waar we mee moeten leren leven. Benieuwd wat de volgende cyclus brengt? Wat ons betreft toch een "jazeker!" |
|
| > DAVID STEENHUYSE — november 2005 |
