In dit reeds derde deel van de conceptreeks Man van het Jaar maken we kennis met twee antagonisten die elk voor verschillende, maar gelijklopende redenen hebben gekozen om deel uit te maken van het leger van de in zijn tijd heel populaire Napoleon Bonaparte. Hoewel het na zijn ultieme nederlaag heel gewoon is geworden om de figuur Napoleon te verguizen, was de man in zijn glorietijd heel populair en inspirerend, zeker bij de gewone man/vrouw met de pet. Hij wou immers de waarden van de Franse revolutie, "Vrijheid, gelijkheid en broeder/zusterschap", verder uitdragen naar de rest van het toenmalige Europa. Dat stond toen nog echt onder invloed van het ancien régime, waaronder werd verstaan een alleenheerser, zijnde de koning, bijgestaan door zijn managers, de adel, en zijn sterke arm, politie, leger, kerk en administratie. Al de rest, dus het overgrote deel van de bevolking, was het gepeupel. Het is dan ook niet zo abnormaal dat het grote deel van dat zogenaamde gepeupel, zeker in het reeds bevrijde Frankrijk, achter die begeesterende kleine generaal stond.
En daar begint ons verhaal, dat de gelijklopende levens vertelt van twee jonge mannen, die weliswaar een verschillende achtergrond hebben, maar allebei door dezelfde man en zijn idealen bezield zijn. En die ook allebei carrière willen maken in het leger van deze man. Ze doen er alles aan om op te vallen en bevorderd te worden. Bij de ene lukt dat meer dan bij de andere, maar toch volgen ze allebei hun idool, zonder ooit te twijfelen, tot bij zijn laatste veldslag. Daar uit een van deze mannen het legendarische "Merde" wanneer ze, verslagen als ze zijn, gevraagd worden om de wapens neer te leggen. Heel wat jaren later zou een legendarische generaal van het Amerikaanse bevrijdingsleger, in onze eigen Ardennen, het Engelse equivalent "Nuts" tegen een toentertijd even overweldigende nazigeneraal zeggen. Gelukkig voor de geschiedenis is het in 1944 beter afgelopen.
Voor wie zich even wil laten meeleiden in de petite histoire van een heel boeiend deel van onze geschiedenis, is dit een onmisbaar album. Wie dan toch nog niet genoeg heeft van die begeesterende tijd, kan ook nog even een oud filmpje van Ridley Scott bekijken: The Duellist. Waarschijnlijk heeft de scenarist deze film ooit ook gezien... |