Mmm, waar zaten we? Ontdekkingsreiziger Richard Drake ontmoette op een veiling de mysterieuze Lady d'Angères. Ook zij aasde op het medaillon van de door Drake onthoofde dandyvampier Faureston. Maar zij wist dat het juweel in werkelijkheid afkomstig is van een veel machtigere vampier, namelijk graaf D. Inderdaad, dezelfde graaf die het raadselachtige Dagboek van een Levende Dode heeft geschreven. Voor de zekerheid vertrouwt Drake het medaillon toe aan zijn goede vriend Swindley. Maar dan ontdekt de trouwe Betty dat haar grote held Richard Drake ook een serieuze schaduwzijde heeft, en gaan de poppen aan het dansen.

D is een rare reeks. Het eerste deel was mossel noch vis. Was dit nu de langverwachte opvolger van de auteurs die ons het goddelijke Garulfo hebben geschonken? Maar het banale scenario in de uitgewoonde setting kreeg in het tweede deel een forse scheut gelaagdheid over zich heen gegooid door de onverwachte komst van Lady D'Angerès. Deel 3 deed ons helemaal overstag gaan, en ontlokte uiteindelijk het nodige gefluit tussen onze tanden. De trilogie wordt immers op magistrale wijze afgesloten. Eindelijk kennen we de oorsprong én de toekomst van de vampieren, en eerlijk gezegd hadden we die zet niet onmiddellijk zien aankomen.

D is een rare reeks. Twee maal overtuigde tekenaar Bruno Maïorana ons met een straffe cover. En nu het orgelpunt moet komen, pakt hij uit met een cover van een bizar schilderij van Mijnheer Gaulard. Niet dat die ons niet aanstaat, maar het is een verdomde stijlbreuk en helemaal niet representatief voor de hele reeks. Het lijkt op vrijwillig torpederen van elk succes, en dit terwijl Maïorana ons pagina na pagina verraste met gedetailleerde tekeningen boordevol emotie.

Ach, we gaan er ons moeten bij neerleggen. D was een rare reeks. Maar een reeks die ons uiteindelijk wel gepakt heeft. Vergeet ze niet.